Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Ἄγχος


Νοέμβριος μήνας. Τά διαγωνίσματα στό φούλ. Διάβασμα, ἀγωνία!
Θά τά πάω χάλια, λές φοβισμένος. Ἱδρώνουν τά χέρια σου μόνο πού πιάνεις τήν κόλλα…
Ἄγχος, ἄγχος, ἄγχος. Γιατί ὅμως;

Ρωτᾶς γιατί; Μέ πιέζουν τά μαθήματα, μοῦ φταῖνε οἱ καθηγητές… μέ πιάνει ταραχή μέ τά ἀπροειδοποίητα τέστ, θά μοῦ πεῖς.
Ὕστερα, εἶναι καί τό Proficiency, ἡ Πληροφορική, ἡ μουσική καί τά ἀ θλήματα. Δέ μοῦ φτάνει ὁ χρόνος! Τό καταλαβαίνεις;
Νά προχωρήσω; Αἰσθάνομαι μέσα μου ἕνα κενό. Γιατί νά προσπαθῶ; Θά κερδίσω κάτι;
Μήπως, ἄν πετύχω στίς ἐξετάσεις, θά βρῶ δουλειά; Κι αὐτό μοῦ φέρνει ἄγχος.
Θέλεις νά σοῦ πῶ κι ἄλλα;
Εἶναι καί ἡ παρέα. Θά μέ πιστέψεις; Πολλές φορές κάνω αὐτό πού περνάει στήν παρέα
κι ἄς μή μοῦ πολυαρέσει. Πιέζομαι γιά νά εἶμαι ἀποδεκτός, κι αὐτό μοῦ φέρνει ἄγχος. Μέ
λίγα λόγια, ἔχω ἄγχος γιά ὅλα!

Φίλε μου, δέ θά σοῦ πῶ νά μήν ἔχεις ἄγχος, γιατί –τό ξέρω– δέν μπορεῖς νά τό ἀκοῦς. Ἔχεις δίκιο. Ἄλλωστε τό ἄγχος εἶναι τό χαρακτηριστικό τῆς ἐποχῆς μας μέ τούς γρήγορους ρυθμούς καί εἶναι δύσκολο κανείς νά ξεφύγει ἀπό αὐτό. Τρέχουμε, τρέχουμε νά προλάβουμε σάν κυνηγημένοι. Δέ λέω βέβαια νά μήν εἶναι κανείς συνεπής στά καθήκοντά του. Ἄλλο ὅμως τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης καί ἄλλο τό ἄγχος. Τό ἄγχος εἶναι μιά νευρωτική κατάσταση πού μᾶς πιέζει ψυχικά καί μᾶς ἀφαιρεῖ τήν εἰρήνη. Αὐτό εἶναι πρόβλημα. Καί γιά μᾶς καί γιά τό περιβάλλον μας.
Νά σοῦ πῶ ὅμως καί δυό λόγια ἀκόμη.
Μή χάνεις τίς δυνάμεις σου μέ τή στενοχώρια. Εἶναι κρίμα. Γιατί τότε δέν μπορεῖς νά ἀποδώσεις ἀνάλογα μέ τόν κόπο πού ἔχεις καταβάλει.
Ξεκίνα! Ἀλλά ξεκίνα ταπεινά. Μήν προσδοκᾶς ἀπό τόν ἑαυτό σου περισσότερα ἀπό αὐτά πού μπορεῖς. Ἡ σύγκριση μέ τούς ἄλλους κάποτε εἶναι ἐγωιστική καί μᾶς καταστρέφει. Σκέψου μήπως φορτώνεις τόν ἑαυτό σου μέ πολλά ἐξωσχολικά καί δέν ἀντέχεις.
Κι ἔπειτα προχώρα! Βάλε πρόγραμμα! Μή χάνεις χρόνο. Ἡ δουλειά μέ πρόγραμμα σοῦ ἀφαιρεῖ τό ἄγχος.
Κυρίως ὅμως χρησιμοποίησε τό ὅπλο τῆς προσευχῆς. Ἡ προσευχή εἶναι ἀλεξικέραυνο γιά τό ἄγχος. Ὅταν αἰσθανθεῖς τίς δυνάμεις σου νά παραλύουν, πές τό «Πάτερ ἡμῶν» τονίζοντας τήν πρώτη λέξη. Νιῶσε πώς ἔχεις Θεό Πατέρα καί ἀφήσου σέ Αὐτόν. Δέν εἶναι καλύτερα νά νοιάζεται Ἐκεῖνος γιά σένα;
Αὐτός εἶναι ἡ πηγή τῆς γαλήνης. Ἐμπιστέψου Τον.
Καί ἡσύχασε…

Πηγή: Ο Σωτήρ