Θα ήθελα να μοιραστώ τι μου συνέβη, έτσι εξιστορώ
το παρακάτω περιστατικό.
Τέλη Σεπτεμβρίου(2013) με αξίωσε ο Θεός και
επισκέφθηκα την Τήνο με τον γιό μου και με εκλεκτή παρέα.
Μόλις φτάσαμε στο νησί προσκυνήσαμε την εικόνα
της Παναγίας και αργότερα βγήκαμε βόλτα.
Η φίλη μου συνειδητοποίησε ότι κάτι έσπασε, ήταν
κρεμασμένο, από τα βραχιολάκια που φορούσε αλλά δεν θυμόταν τι.
Το επόμενο πρωί εκκλησιαστήκαμε και κοινωνήσαμε.
Προσκυνώντας την εικόνα θεώρησα καλό να σταυρώσω τον σταυρό που φορούσα (βαρύ
βυζαντινό) παρέα με ένα ματάκι.
Κατεβαίνοντας από την εκκλησία, η φίλη μου λέει,
«θυμήθηκα τελικά τι έσπασε, ένα κρυστάλλινο ματάκι που είχα περάσει στο
βραχιόλι μου, κι εγώ πέρασα από την εικόνα, ενώ δεν έπρεπε».
-Τι λες που δεν κάνει, κι εγώ προσκύνησα και
πέρασα και τον σταυρό να με φυλάει καλύτερα, και έχω και μάτι.
-Είναι αμαρτία, δεν κάνει να φοράμε μάτι, απαντά
η φίλη μου.
-Μα αφού και η εκκλησία δέχεται το μάτιασμα έχει
και την ανάλογη ευχή, συμπληρώνω.
-Όχι το μάτι όμως, επιμένει η φίλη μου.
Ενώ διαρκεί η στιχομυθία και κρατώ τον σταυρό και
τον δείχνω μαζί με το μάτι, συνειδητοποιώ ότι ο σταυρός βγήκε από την αλυσίδα
χωρίς να σπάσει το κούμπωμα, απλώς έφυγε ο σταυρός δίπλα από το μάτι.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν. Έφυγε ο σταυρός από το
μάτι, μου έμεινε ατόφιος στο χέρι, και η δεύτερη ευτυχώς δεν τον έχασα.
Άγιος ο Θεός…!!!
Υ.Γ. Ο χρυσοχόος ακόμη αναρωτιέται πως έγινε!
Τριαναταφυλλίδου Άννας, Δασκάλας, 2ο Δη. Σχ. ‘Εδεσσας
Πηγή: Ενωμένη
Ρωμηοσύνη