«Oργή
δικαιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται» (Ιακ. 1,20). Έτσι χαρακτηρίζει ο απόστολος
Ιάκωβος την ολεθριότητα του θυμού.
Και οι προφήτες μας αναφέρουν: «ανήρ θυμώδης ουκ
ευσχήμων» (Παρ. 11,25) και «εταράχθη από θυμού ο οφθαλμός μου» (Ψαλμ. 6,8). Και
οι θεόπνευστοί μας Πατέρες τονίζουν με έμφαση: «ανήρ θυμώδης κάν νεκρόν εγείρει
ουκ έστιν ευπρόσδεκτος».
Αν ο δημιουργός, συνοχέας και κύριος του σύμπαντος,
είναι πράος και ταπεινός, φαντασθείτε το αποκορύφωμα της διαστροφής και
παραμορφώσεως: το μόριο της κτίσεως ο άνθρωπος, να είναι σκεύος του θυμού, τί
άλλο είναι ο θυμός παρά η θέση του παραλόγου, ο τόπος του ολέθρου, η μερίδα και
η φύση του διαβόλου, αυτή η ίδια η απώλεια σε αντίθεση με το Θεό, που είναι
παναγάπη!
Τα αίτια, που προκαλούν το πάθος του θυμού, είναι
ποικίλα, αλλά συγγενικά και αλληλοεξαρτώμενα, αφού τα συνδέει η ιδιοτέλεια, το
συμφέρον και γενικά η φιλαυτία. Όπου επικρατήσει ο ολέθριος ατομισμός δεν
απουσιάζει και η σκιά του, που είναι ο θυμός!