Η καλλιέργεια της ησυχίας

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι οι αρετές της σιωπής κ της μόνωσης, αυτές που οδηγούν στην ησυχία, θα 'πρεπε να αποτελούν μέλημα μόνο των μοναχών. Με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας και με το επίπεδο της ηχορύπανσης που αντιμετωπίζουμε στο σπίτι, στους δρόμους ή στον χώρο της δουλειάς μας, οι αρετές αυτές μοιάζουν πολυτέλεια που πολύ λίγο μπορούμε να διαθέσουμε. Ακόμη κι αν πραγματικά θέλουμε να επαναδιαμορφώσουμε τη ζωή μας και να εισαγάγουμε σ' αυτήν στιγμές "ιερού χρόνου" και "ιερού χώρου", η προσπάθεια που απαιτείται φαντάζει υπερβολική. Είμαστε πολύ βιαστικοί το πρωί, πολύ κουρασμένοι τη νύχτα και πολύ απασχολημένοι ενδιάμεσα, ακόμη και για να προφέρουμε λίγα λόγια προσευχής ή να μελετήσουμε λίγους στίχους από τη Γραφή. Πώς να περιμένουμε ότι θα καλλιεργήσουμε τη σιωπή, τη μόνωση και μια ησυχία διαρκείας κάτω απ' αυτές τις συνθήκες;
 
Δυστυχώς, το ερώτημα είναι συνήθως ρητορικό. Αντιπροσωπεύει μια ένσταση και μια άρνηση. Παρά ταύτα, για κείνους που το επιθυμούν, η καλλιέργεια αυτών των αρετών, τουλάχιστον σ' ένα μέτριο βαθμό, είναι απολύτως εφικτή. Απαιτεί κάποια πειθαρχία και, στην αρχή, αρκετή υπομονή. Σιγά-σιγά όμως, η εμπειρία της εσωτερικής ησυχίας δημιουργεί μια νοσταλγία για τον Θεό που αυτο-διαιωνίζεται. Σταδιακά γίνεται μια αναγκαιότητα για τη ζωή μας, όπως το φαγητό, ο ύπνος, ή η αναπνοή. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν.

Η ησυχία αυτή, ωστόσο, είναι δώρο της χάριτος. Δεν μπορούμε να την κατασκευάσουμε, μπορούμε όμως να κάνουμε μικρά-μικρά βηματάκια για να ανοιχτούμε σ' αυτήν. Και στα μικρά αυτά βήματα το Πνεύμα ανταποκρίνεται πλουσιοπάροχα.
 

π. Ιωάννης Μπρεκ, Στα χέρια του Θεού: Κείμενα πίστης και ελπίδας, εκδ. Εν πλω, σ. 107-8.

Πηγή: Η αγάπη πάντα ελπίζει