Ὁ π. Εὐμένιος γεννήθηκε τό 1931 στήν Ἐθιά Μονοφατσίου τοῦ νομοῦ Ἡρακλείου Κρήτης καί ἦταν τό ὄγδοο παιδί μιᾶς φτωχῆς & πιστῆς οἰκογένειας. Ἔγινε μοναχός σέ ἡλικία 17 χρονῶν, ἀγωνίστηκε γιά τήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς του μέ ἀγάπη καί προσευχή καί δοκιμάστηκε σκληρά καί ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς λέπρας, ἀλλά καί ἀργότερα, ἐνῶ ἦταν ἤδη ἱερέας, ἀπό δαιμονική ἐπιρροή, μέ τήν ὁποία βασανίστηκε ψυχοσωματικά καί ἐλευθερώθηκε μετά ἀπό πολλές προσευχές, ἀγρυπνίες καί ἐξορκισμούς σέ μοναστήρια τῆς Κρήτης, ὅπως στίς μονές Κουδουμά καί Παναγίας Καλυβιανῆς (δές παρακάτω).
Ἡ λέπρα τόν ἔφερε στό Νοσοκομεῖο Λοιμωδῶν στήν Ἁγία Βαρβάρα Ἀθηνῶν. Ἐκεῖ θεραπεύτηκε ἀλλά, βλέποντας τόν ἀνθρώπινο πόνο, ἀποφάσισε νά παραμείνει στό Νοσοκομεῖο ὡς ἱερέας, γιά νά βοηθήσει ὅσο μποροῦσε τήν ἀνακούφιση τῶν συνανθρώπων του! Ἐκεῖ λοιπόν "θά ἀρχίσει τό ποιμαντικό του ἔργο, πού μπροστά του γονατίζουν οἱ ἔχοντες θεολογικά πτυχία καί ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα".
Ἡ ἀγάπη του καί ὁ ἀσκητικός του ἀγώνας ἔφεραν σ' αὐτόν τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ὁ ταπεινός ἱερέας (λειτουργοῦσε στό ναό τῶν ἁγίων Ἀναργύρων Ἰατρῶν Κοσμᾶ & Δαμιανοῦ, μέσα στό Λοιμωδῶν) ἔφτασε σέ μεγάλο ὕψος ἁγιότητας -τό ὁποῖο διατηροῦσε κρυφό ὅσο μποροῦσε- καί ἀξιώθηκε νά λάβει τό προορατικό χάρισμα, νά ζήσει ὑψηλά πνευματικά βιώματα καί ὁράματα καί νά βοηθήσει πάρα πολλούς ἀνθρώπους κάθε κοινωνικῆς τάξης καί μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, ὄχι μόνο μέ τίς συμβουλές καί τήν προσευχή τοῦ ἀλλά καί μέ τήν ἁγιασμένη παρουσία του.
Ὁ Γέροντας ἀγαποῦσε ὅλο τόν κόσμο, κάθε ἄνθρωπο προσωπικά, καί ἦταν ἕνας ἰδιαίτερα γελαστός ἅγιος - το τρανταχτό γέλιο τοῦ ἦταν ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικά του - ὅπως καί πολλές φορές ἔβγαινε ἀπό τό Ἱερό, κατά τή λειτουργία, μέ τά γένια τοῦ βρεγμένα ἀπό δάκρυα, ἀφοῦ προσευχόταν γιά ὅλους τους πονεμένους καί δυστυχισμένους συνανθρώπους μας καί εἶχε προφανῶς καί τό χάρισμα τῶν δακρύων. [...]
Ἡ λέπρα τόν ἔφερε στό Νοσοκομεῖο Λοιμωδῶν στήν Ἁγία Βαρβάρα Ἀθηνῶν. Ἐκεῖ θεραπεύτηκε ἀλλά, βλέποντας τόν ἀνθρώπινο πόνο, ἀποφάσισε νά παραμείνει στό Νοσοκομεῖο ὡς ἱερέας, γιά νά βοηθήσει ὅσο μποροῦσε τήν ἀνακούφιση τῶν συνανθρώπων του! Ἐκεῖ λοιπόν "θά ἀρχίσει τό ποιμαντικό του ἔργο, πού μπροστά του γονατίζουν οἱ ἔχοντες θεολογικά πτυχία καί ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα".
Ἡ ἀγάπη του καί ὁ ἀσκητικός του ἀγώνας ἔφεραν σ' αὐτόν τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ὁ ταπεινός ἱερέας (λειτουργοῦσε στό ναό τῶν ἁγίων Ἀναργύρων Ἰατρῶν Κοσμᾶ & Δαμιανοῦ, μέσα στό Λοιμωδῶν) ἔφτασε σέ μεγάλο ὕψος ἁγιότητας -τό ὁποῖο διατηροῦσε κρυφό ὅσο μποροῦσε- καί ἀξιώθηκε νά λάβει τό προορατικό χάρισμα, νά ζήσει ὑψηλά πνευματικά βιώματα καί ὁράματα καί νά βοηθήσει πάρα πολλούς ἀνθρώπους κάθε κοινωνικῆς τάξης καί μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, ὄχι μόνο μέ τίς συμβουλές καί τήν προσευχή τοῦ ἀλλά καί μέ τήν ἁγιασμένη παρουσία του.
Ὁ Γέροντας ἀγαποῦσε ὅλο τόν κόσμο, κάθε ἄνθρωπο προσωπικά, καί ἦταν ἕνας ἰδιαίτερα γελαστός ἅγιος - το τρανταχτό γέλιο τοῦ ἦταν ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικά του - ὅπως καί πολλές φορές ἔβγαινε ἀπό τό Ἱερό, κατά τή λειτουργία, μέ τά γένια τοῦ βρεγμένα ἀπό δάκρυα, ἀφοῦ προσευχόταν γιά ὅλους τους πονεμένους καί δυστυχισμένους συνανθρώπους μας καί εἶχε προφανῶς καί τό χάρισμα τῶν δακρύων. [...]