Μακάριοι οἱ πραεῖς

Ὁ κόσμος μας εἶναι κόσμος βίαιος, σκληρός. Οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς γίνονται ὅλο καὶ χειρότερες, δυσ­κολεύουν. Πῶς θὰ ἐπιβιώσουμε σ᾿ αὐτὸν τὸν βίαιο κόσμο; Μὰ μὲ τὸ νὰ γί­νουμε καὶ ἐμεῖς σκληροί, συνιστοῦν οἱ πολλοί. Νὰ γίνουμε σκληροὶ γιὰ νὰ ἀν­τέ­ξουμε στὶς δύσκολες συνθῆκες. Μὴν ἀφήνουμε νὰ μᾶς ἐκμεταλλεύονται οἱ ἀδίστακτοι ἄνθρωποι, ποὺ πατοῦν πάνω στὰ πτώματα τῶν ἀδύνατων καὶ μι­κρῶν. Νὰ ἀπαντοῦμε στὶς ἐπιθέσεις μὲ σκληρὴ ἄμυνα ἢ καὶ ἀντεπιθέσεις· στὶς ἀδικίες μὲ διεκδικήσεις, στὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς ἄγριες φωνὲς μὲ ἀγριότερες ἀπειλὲς καὶ φωνές. Δὲν πρέπει νὰ ἀφήσουμε τοὺς ἄλλους νὰ μᾶς ἁρπάζουν τὴν εὐτυ­χία. Ἡ εὐτυχία μας μᾶς ἀνήκει καὶ πρέπει μὲ κάθε τρόπο νὰ τὴν προστατεύουμε. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ πετύχου­με νὰ εἴμαστε εὐτυχισμένοι, μακάριοι.

Μακάριοι;

«Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν»! (Ματθ. ε΄ 5).

Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ μας φαν­τάζουν ἐξωπραγματικὰ στὸν βίαιο κό­σμο­ μας. Μήπως δὲν ἔχουν πιὰ θέση;­ Μή­πως εἰ­­πώθηκαν γιὰ ἄλλους καιρούς, γιὰ δια­­­φορετικὲς συνθῆκες καὶ δὲν ἔχουν ἐφαρ­­μογὴ στὴν ἐποχή μας; Μήπως;..

Μήπως ὅμως κάνουμε ἐμεῖς λάθος παρασυρόμενοι ἀπὸ τὶς λανθασμένες­ ἀντιλήψεις τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν ἔ­­­χουν ἀληθινὸ σκοπὸ στὴ ζωή τους;

Μακάριοι λοιπὸν ποιοί; Μακάριοι καὶ εὐτυχισμένοι εἶναι οἱ πράοι ἄνθρωποι, μᾶς λέει ὁ Κύριος στὸν τρίτο αὐτὸν μακαρισμό του. Καὶ εἶναι πολὺ σπουδαῖος­­ ὁ δρόμος ποὺ μᾶς δείχνει ὁ μακαρισμὸς καὶ κατεξοχὴν ἀναγκαῖος καὶ ἐπίκαι­ρος, εἰδικὰ στοὺς χρόνους ποὺ περ­νᾶμε καὶ ποὺ μᾶς πιέζουν ἀσφυκτικὰ πρὸς ἀντί­θετη κατεύθυνση.

Ποιοὶ ὅμως εἶναι οἱ πραεῖς, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος λέει ὅτι εἶναι μακάρι­οι; Ποιὸς εἶναι ὁ ἀληθινὰ πράος ἄν­θρω­πος;

Πράοι, λένε οἱ Πατέρες, δὲν εἶναι ἐκεῖ­νοι ποὺ δὲν ὀργίζονται ποτέ, «οὐχ οἱ μη­­δό­λως ὀργιζόμενοι», ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀγωνίζονται νὰ ὑποτάσσουν τὴν ὀργή­ τους καὶ νὰ τὴ στρέφουν σὲ σωστὴ­ κατεύθυνση. Εἶναι «οἱ θυμὸν μὲν ἔ­­­χον­τες, κρατοῦντες δέ, καὶ ὅτε δεῖ ὀργι­­ζόμε­­νοι» (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας).­ Ἀ­­­­λη­­θινὰ πράοι δὲν εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀπὸ φυσικοῦ τους εἶναι ἤρεμοι, γαλή­νιοι καὶ ἀπα­θεῖς· «οἱ τοιοῦτοι γὰρ ἀναί­σθητοι»· αὐτοὶ δὲν ἔχουν κάνει κάτι ἄ­­­ξιο μακαρισμοῦ· μοιά­ζουν σὰν ἀναί­­σθητοι. Ὁ ἄξιος μακαρι­σμοῦ πράος μπο­­ρεῖ νὰ ἔχει περισσότε­ρη ὀργὴ μέσα του καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ ὀρ­γίλο ἄνθρωπο. Αὐτὴν ὅμως τὴν ὀργὴ δὲν τὴ στρέφει­ ἐναντίον τῶν ἄλλων ἀλ­λὰ ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του, ἐναντίον τοῦ κακοῦ ἑαυ­τοῦ του, ἐναντίον τῶν ἀδυ­ναμιῶν του, τῶν ἀντίθεων ἐπιθυμιῶν του. Πραγμα­τοποιεῖ ἔτσι αὐτὸ ποὺ προτρέπει ὁ ­Ψαλ­­μωδὸς ὅταν λέει: «ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁ­­­μαρτάνετε» (Ψαλμ. δ΄ 5).

Αὐτοῦ τοῦ εἴδους λοιπὸν ἡ ἀληθινὴ πραότητα τί ἀποτελέσματα φέρνει στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὴν ἀσκοῦν;

Θὰ κληρονομήσουν τὴ γῆ, λέει ὁ Κύριος. Παράδοξη ὑπόσχεση! Ἀναφέρε­ται σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ γῆ ἢ μήπως ἀνα­φέρε­ται­ ἡ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου στὴ Βασιλεία­ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ὀνομάζε­ται καὶ «γῆ τῆς ἐπαγγελίας», δηλαδὴ τό­πος τῆς ὑπο­σχέσεως τοῦ Θεοῦ;

Καὶ στὶς δύο, μᾶς λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες. Καὶ γιὰ μὲν τὴ «γῆ τῆς ἐπαγγελίας», τὴ ­Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δηλαδή, τὸ κα­τα­νοοῦμε. Γι᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ γῆ ὅμως; Ποιὸς ἀληθινὰ πράος ἔγινε κυρίαρ­χος­ τῆς γῆς ἢ τόσο πλούσιος, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ θε­ωρηθεῖ ὅτι κληρονόμησε τὴ γῆ;

Καὶ ὅμως καὶ αὐτὴν ἐδῶ τὴ γῆ τὴν κλη­ρονομεῖ ὁ πραγματικὰ πράος ἄν­­θρω­­πος. Πῶς τὴν κληρονομεῖ; Ὅχι βέβαια­ μὲ τὸ νὰ ἀποκτήσει μεγάλη περιουσία σ’ αὐτή, ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ ἔχει πάντα τὰ ἀπο­λύτως ἀπαραίτητα καὶ νὰ χαίρεται μὲ αὐτὰ ποὺ ἔχει.

Νὰ χαίρεται! Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ σημαν­τικό. Καὶ εἶναι θαυμαστὸ ὄντως! Ὁ πράος ἄνθρωπος πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα χαί­ρε­ται καὶ ἀπολαμβάνει αὐτὴν ἐδῶ τὴ ζωή. Εἶναι ἤρεμος, εἶναι εἰρηνικὸς καὶ γαλή­νιος, παραδομένος στὸ θέλημα­ τοῦ Θεοῦ, ἀφημένος μὲ ἀπόλυτη ἐμπι­στοσύνη στὴν πρόνοιά του. Ἀπολαμ­βάνει τὰ ἀναρίθμητα δῶρα τοῦ Θεοῦ, τὴν ­προ­­στα­σία του. Ἀγαπάει ὅλους, φί­λους­ καὶ ἐχθρούς, γι᾿ αὐτὸ οὐσιαστικὰ δὲν ἔ­χει­ ἐχ­­θρούς. Οὔτε οἱ ἀδικίες τὸν στενοχωροῦν­ οὔτε οἱ συκοφαντίες τοῦ ἀφαι­ροῦν τὴν εἰρήνη καὶ τὴ χαρὰ τῆς ψυ­­χῆς. Εἶναι συνεχῶς εὐχαριστημένος, εἶ­ναι μὲ ὅλους ἀδελφωμένος, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ ζωή του γίνεται­ παρά­δεισος, γεύεται δηλαδὴ ἀπὸ τὴ γῆ τὴ χαρὰ καὶ τὴ μακαριότητα τοῦ οὐρα­νοῦ.

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀκριβὸ μυστικὸ τῶν ἀ­λη­θινὰ πράων ἀνθρώπων. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶ­­ναι πάντα εὐτυχισμένοι, μακάριοι.

«Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν»!

Πηγή: Ο Σωτήρ