Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς δεκάτης Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου,
μᾶς περιγράφει κατὰ τρόπο συγκλονιστικὸ τὴ θεραπεία τοῦ σεληνιαζομένου νέου. Ὅσοι
ἔζησαν παρόμοιες καταστάσεις καὶ εἶδαν ἀνθρώπους νὰ βασανίζονται ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα
δαιμόνια, αὐτοὶ μποροῦν νὰ αἰσθανθοῦν κάπως τὸ βάσανο τοῦ νέου καὶ τὸν πόνο τοῦ
πατέρα, ὁ ὁποῖος «γονυπετών» παρακαλεῖ τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ ταυτοχρόνως ὁμολογεῖ
τὴν ἀπιστία του, ζητώντας τὸ χάρισμα τῆς πίστεως...
Φυσικὰ ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος ἦλθε «ἴνα λύσει τὰ ἔργα τοῦ
διαβόλου», καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ «ἐπετίμησεν τὸ δαιμόνιον καὶ ἐξῆλθεν αὐτοῦ
καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης» (Ματθ. ΙΖ ΄ 18). Δηλ. ὁ Ἰησοῦς ἔδωσε
αὐστηρὸ παράγγελμα καὶ βγῆκε τὸ δαιμόνιο, καὶ θεραπεύθηκε τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ
ἐκείνη.
Εἶναι πάντως πολὺ χαρακτηριστικό, καὶ θὰ πρέπει γιὰ λίγο
νὰ σταθοῦμε, στὸ ὅτι ὁ Ἰησοῦς πρὶν ἐλευθερώσει τὸ νέο ἀπὸ τὴ μανία τοῦ
διαβόλου, λέει μιὰ φράση ποὺ φανερώνει θλίψη καὶ στενοχώρια. Καὶ μελετώντας ὁ
πιστὸς τὴ φράση αὐτή, νοιώθει συγκλονισμό, ἀφοῦ....
περιέχει ἀλήθειες καὶ τοῦ παρόντος ἀλλὰ καὶ τοῦ
μέλλοντος: «Ἀποκριθείς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν. Ὢ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! Ἕως
πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;...» (Ματθ. ΙΖ ΄ 17). Δηλ. Ὢ γενεὰ
ἄπιστη καὶ διεστραμμένη! Ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;
Οἱ μαθητὲς βλέποντας τὴν τόσο δύσκολη περίπτωση τοῦ
δαιμονισμοῦ, ἔδειξαν δυσπιστία (ὅπως τοὺς ἐξηγεῖ μετὰ τὸ θαῦμα ὁ ἴδιος ὁ
Κύριος), καὶ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς δὲν κατόρθωσαν νὰ ἐκβάλουν τὸ δαιμόνιο. Αὐτὸ εἶχε
ὡς ἀποτέλεσμα οἱ κακεντρεχεῖς Γραμματεῖς νὰ τοὺς εἰρωνεύονται καὶ νὰ τοὺς
δυσφημοῦν. Ἀλλὰ χρειαζόταν νὰ ἀπαλλαγεῖ ὄχι μόνο ὁ υἱός, ἀλλὰ καὶ ὁ πατέρας ἀπὸ
μιὰ ἄλλη φοβερότερη πάθηση. Τὴν πάθηση τῆς ἀπιστίας. Γιὰ τοῦτο καὶ ὅπως εἴδαμε,
οἱ λόγοι αὐτοὶ τῆς ἐπιπλήξεως τοῦ Κυρίου, εἶναι σὲ τόνο σπάνιας αὐστηρότητας.
Ἡ γενεὰ ἐκείνη, τῆς ὁποίας ἀρχηγοὶ ἦταν οἱ Γραμματεῖς καὶ
οἱ Φαρισαῖοι, δηλ. τὸ σαπισμένο καὶ δυσῶδες κατεστημένο τοῦ Ἰσραήλ, ἦταν ὄχι
μόνο ἄπιστη, ἀλλὰ καὶ διεστραμμένη.
Καὶ ἦταν διεστραμμένη ἡ γενεὰ ἐκείνη διότι ἐνῶ ἔβλεπαν τὰ
μοναδικὰ θαύματα ποὺ ἐπιτελοῦσε ὁ Ἰησοῦς, αὐτοὶ ἐπέμεναν στὴν ἀπιστία τους καὶ ἔτι
πλέον βλασφημοῦσαν, ἀποδίδοντας τὴν Θεϊκὴ δύναμη σὲ δαιμονικὴ ἐνέργεια.
Μὲ τὴ φράση «Ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας καὶ ἕως πότε θὰ
σᾶς ἀνέχομαι;» δὲν δηλώνει ὁ Κύριος ἀνυπομονησία, ἀλλὰ δείχνει ὅτι παρ’ ὅλη τὴν
ἀγάπη του, αἰσθάνεται τὸν Ἑαυτὸ Του ἐντελῶς ξένο πρὸς τὴ γενεὰ ἐκείνη τῆς ἀπιστίας.
Ἀλλὰ ὄχι μόνο αὐτὸ φίλοι μου. Θὰ πρέπει νὰ τὸ γνωρίζουμε καὶ νὰ διακηρύττουμε
ξεκάθαρα καὶ τούτη τὴν ἀλήθεια ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὁ
Κύριος Ἰησοῦς δὲν ἔχει μόνο ἀνοχή, ἀλλὰ καὶ δικαιοσύνη. Καὶ ὅπως ἔχει
δημιουργήσει τοὺς φυσικοὺς νόμους, ὡς Δημιουργὸς καὶ Παντοκράτορας, ἔτσι ἔχει θέσει
καὶ τοὺς πνευματικοὺς νόμους, οἱ ὁποῖοι φυσικὰ λειτουργοῦν μὲ ἀκρίβεια!
Ἐπίσης εἶναι ἀνάγκη νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν παραιτεῖται
τῶν «δικαιωμάτων Του».
Ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας
μας, οἱ βίοι τῶν Ἁγίων μας, πιστοποιοῦν τὴν μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ ἀνέχεται μέν, πλὴν ὅμως δὲν συμβιβάζεται μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν
πλάνη, τὸ κακὸ καὶ τὴν ἀδικία καὶ
μάλιστα τὴν κοινωνική...
Ὑπάρχουν δυστυχῶς καὶ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας(;) οἱ ὁποῖοι
ἀρέσκονται νὰ κηρύττουν τὴν μισὴ ἀλήθεια, ὅτι δηλ. ὁ Θεὸς εἶναι μόνο ἀνοχή, ἀποφεύγοντας
εἴτε γιὰ λόγους «ὀλιγοπιστίας», εἴτε «λαϊκίστικης πολιτικῆς» νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν
ἀλήθεια, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι καὶ δικαιοσύνη καὶ ἀποδίδει στὸν καθένα κατὰ τὰ ἔργα
του.
Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, οἱ διεστραμμένες καρδιὲς
καὶ οἱ πορωμένες συνειδήσεις, ἂν δὲν μετανοήσουν θὰ τὴν εἰσπράξουν ὡς κόλαση.
Ὅπως ἀκριβῶς, ὅσοι διαθέτουν ὑγιεῖς ὀφθαλμούς, ἀπολαμβάνουν
τὸ ἡλιακὸ φῶς καὶ τὰ χρώματα τῆς φύσεως, ἐνῶ ὅσοι ἔχουν βεβλαμμένους τοὺς ὀφθαλμούς,
αὐτὸ τὸ ἴδιο το ἡλιακὸ φῶς τὸ δέχονται ἐπάνω τους ὡς «κόλαση», τὸ ἴδιο ἀκριβῶς
συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Στὴν ἀρχὴ λειτουργεῖ ὡς ἀνοχὴ καὶ περιμένει τὴ μετάνοιά
μας, κατόπιν ὅμως ἡ ἴδια ἡ ψυχὴ ποὺ παραμένει ἀμετανόητη, θὰ εἰσπράξει τὴν
δικαιοσύνη. Καὶ ὅπως ὁ Θεὸς δὲν παύει ποτὲ μὰ ποτὲ νὰ ἀγαπᾶ, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ὅσοι
τὸν ἀρνήθηκαν συνειδητὰ δὲν θὰ παύσουν ποτὲ νὰ δέχονται αὐτὴ τὴν Θεϊκὴ ἀγάπη ὡς
δικαιοσύνη, καὶ ἀλλοίμονο ὡς ἀτελείωτη κόλαση...
Ἀδελφοί μου, μὴ θελήσουμε νὰ μοιάσουμε πρὸς τὴ γενεὰ τῶν
κακούργων καὶ Χριστοκτόνων Ἑβραίων, τὴν «ἄπιστον καὶ διεστραμμένη», ἡ ὁποία
μόνη της καὶ συνειδητὰ ἀρνήθηκε τὴν εὐσπλαχνία καὶ τὴν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ,
καταντώντας σὲ ὀλέθρια ἀποτελέσματα ποὺ τὰ παρακολουθεῖ κανεὶς μέσα ἀπὸ τὴν ἀδιάψευστη
ἀντικειμενικὴ Ἱστορία...
Ἃς ἐπωφελούμαστε ἀπὸ τὴν μακροθυμία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ
μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μετὰ ἀπὸ κάθε παράβαση καὶ ἀστοχία μας, ἃς ἐπιστρέφουμε μὲ
οὐσιαστικὴ μετάνοια πρὸς τὴν Θεϊκή Του ἀγάπη, ἔχοντας τὴν βεβαιότητα ὅτι ἡ
ζωντανὴ Πίστη πρὸς Αὐτὸν καὶ ἡ δική Του ἀγάπη μποροῦν νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ
κάθε ἐμπόδιο καὶ κακὸ καὶ φυσικὰ νὰ μᾶς χαρίσουν τὴν αἰώνια εὐλογία.
Ἀμήν!