Μιχαὴλ
Μιχαηλίδη Θεολόγου
Ἡ ἀνθρώπινη ζωή - ὅπως καί ὅλη
ἡ δημιουργία - εἶναι ἔργο τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ὅμως καί ὁ θάνατος. Ὁ
θάνατος ὀφείλεται ἀποκλειστικά στόν ἄνθρωπο. "Ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν,
οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων" (Σοφ. Σολ. Α΄ 13).
Ἐκεῖνο πού διαπιστώνουμε, εἶναι
ἡ τελειότητα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης μέ τή δυσυπόστατη ὀντολογία της: Τό σῶμα
καί τήν ψυχή. Ἡ ἀνθρώπινη ζωή μοιάζει μέ ταξίδι, πού περνάει ἀπό τέσσερις
σταθμούς:
1.Ἡ παιδική ἡλικία. Τό
γλυκοχάραμα.Ἡ ἀμέριμνη ἡλικία πού τό παιδί ξέρει μονάχα νά παίζει, νά τρέχει
καί νά χαμογελᾶ.
2. Ἡ ἐφηβική ἡλικία. Τό
πρωϊνό τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας, πού ὅλα φαίνονται ρόδινα. Εἶναι ἡ ἡλικία τῆς
δράσης καί τοῦ ἀγώνα.
3. Ἡ μέση ἡλικία. Τό μεσημέρι τῆς ζωῆς. Ἡ ὥριμη
ἡλικία πού σάν τό δέντρο, σιγά-σιγά, ρίχνει τά φύλλα. Εἶναι ἡ σοβαρή ἡλικία τοῦ
θερισμοῦ. Ἡ ἡλικία μέ τά μεστωμένα στάχυα.
Καί 4. Ἡ γεροντική ἡλικία. Τό βράδυ τῆς ζωῆς. Ἡ ἡλικία τῆς ἡσυχίας καί τῆς ἀπομόνωσης. Ἡ ἡλικία τοῦ ἀπολογισμοῦ, τῆς μετάνοιας καί τῆς ἐξιλέωσης, πού περιμένει τό αἰώνιο ξεκούρασμα. Αὐτό τό τελευταῖο, τό λέει περιγραφικά καί ὁ θεόπνευστος ποιητής: "Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐάν δέ ἐν δυναστείαις ὀγδοήκοντα ἔτη, καί τό πλεῖον αὐτῶν κόπος καί πόνος (Ψαλμ. 89, 10).
Ὁ θάνατος, ὡστόσο, δέν εἶναι μόνο τό τέρμα, ἀλλά
καί τό ξεκίνημα μιᾶς ἄλλης, αἰώνιας ζωῆς. Τό ἀπαγγέλλουμε μέ τόση πίστη, στήν ὀρθόδοξη
λατρεία μας: "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν, καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος".
Ἔχουμε ἆραγε τακτοποιήσει τίς πνευματικές μας ἀποσκευές, γιά τό αἰώνιό μας
ταξίδι;
Οἱ ἀληθινοί, βέβαια,
χριστιανοί, εἶναι πάντοτε ἕτοιμοι. Δέν φοβοῦνται, ἀλλά χαίρουν πάντοτε μέ τή
σκέψη τοῦ θανάτου. Δυό "μνῆμες" πρέπει νά μᾶς συνέχουν, γιά τήν ὠφέλεια
τῆς ψυχῆς μας: Ἡ "μνήμη Θεοῦ" καί ἡ "μνήμη θανάτου".
Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία
λέει πώς, παλαιότερα σέ μοναστήρι τῆς Δύσης, οἱ μοναχοί χαιρετιοῦνταν μέ τόν ἐσχατολογικό
χαιρετισμό: "Memento mori" (Θυμήσου πώς εἶσαι θνητός). Ἡ μνήμη τοῦ
θανάτου μᾶς προφυλάσσει ἀπό τήν πλανεμένη ἰδέα πώς θά ζήσουμε γιά πολλά χρόνια
καί δέν εἶναι καλό νά χάσουμε τίς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς!
Ἤ ξεχνᾶμε τό πρόσκαιρο τῆς
ζωῆς ἤ κι αὐτά τά ἀτυχήματα καί δυστυχήματα καί τίς ἀπροσδόκητες ἀσθένειες;...
Τί εἶναι ἡ ζωή μας; Ρωτάει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος. Καί ἀπαντᾶ: "ἀτμὶς γὰρ ἔσται
ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη" (Δ΄ 14).
Μή ξεχνᾶμε τόν αἰώνιο λόγο
τοῦ Κυρίου: "γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται"
(Ματθ. ΚΔ΄ 44). Γιαυτό, φλογερός πόθος καί ἱκεσία μας, ἡ Λειτουργική εὐχή:
"Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν... καί καλήν ἀπολογίαν...".
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1999, 22 Νοεμβρίου
2013
Πηγή: Αναβάσεις