Ὅσο πιὸ σκληρόκαρδος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο πιὸ βαθιὰ θὰ εἶναι ἡ πτώση του. Ἕνα αὐγὸ σπάει καὶ ἀπὸ ὕψος 30 πόντων. Ὅμως ἕνας βράχος πρέπει νὰ ἀνέβει πολὺ ὑψηλά. Καὶ νὰ πέσει γιὰ νὰ συντριβεῖ.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει πολὺ σκληρὴ καρδιά, θὰ ἐπιτρέψει ὁ
Θεὸς νὰ πετύχει κάποια πράγματα, νὰ ἀνέβει ψηλὰ καὶ κατόπιν νὰ πέσει βαρύγδουπα
γιὰ νὰ συντριβεῖ, νὰ μαλακώσει, νὰ σπάσει.
Ὅμως ὁ μαλακὸς ἄνθρωπος, ὁ εὐαίσθητος, ὁ πονόψυχος,
μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει μεγάλες κοσμικὲς
ἐπιτυχίες, νὰ βρίσκει ὅλο ἐμπόδια. Αὐτὸ ὅμως τὸν
προστατεύει ἀπὸ μεγάλες πτώσεις, τὶς ὁποῖες ἡ εὐαίσθητη καρδιά του δὲν θὰ ἀντέξει.
Νὰ λοιπόν, ποὺ τὰ ἐμπόδια στὴ ζωὴ μᾶς εἶναι ἡ προστασία μας καὶ ὄχι ἡ κατάρα μας καὶ ἡ δοκιμασία μας. Ἔτσι ὅταν ὁ Θεὸς θέλει νὰ μᾶς γλιτώσει ἀπὸ ἐγωιστικὰ στραπατσαρίσματα βάζει ἐμπόδια στὰ σχέδιά μας. Δηλαδή, τὸ ἐμπόδιο εἶναι ἡ προστασία ἀπὸ ἐγωιστικὲς πτώσεις.
Γὶ΄ αὐτὸ ὁ λαὸς λέει: “Κάθε ἐμπόδιο γιὰ καλὸ” καὶ κὰτ΄ ἀναλογία
“κάθε ἄνεση γιὰ κακό”! Λέγουν οἱ Πατέρες “οὐδεὶς εἰσῆλθε μετ’ ἀνέσεως στὸν
παραδεισο”. Ὡς ἐκ τούτου πρὶν ἀπὸ κάθε πτώση, προηγεῖται ἐγωϊστικὴ ἄνεση. Καὶ
πρὶν ἀπὸ κάτι ὄμορφο, συντριβὴ καὶ ταπείνωση.
Πηγή: Πενταπόσταγμα