Ὁ ‘Ἅγιος Νικόλαος, ὁ
Θαυματουργός, γεννήθηκε στὰ Πάταρα της Λυκίας γύρω στὰ 250 μ.Χ. ἀπὸ ευσεβεις καὶ
πλούσιους γονεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀνέθρεψαν “ἐν παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου”.
Βρέφος ἀκόμη ἀπέδειξε οτι εἶχε
τὴ χάρη του Θεοῦ. Μὲ θαυμαστὸ τρόπο στάθηκε ὄρθιος τὴν ωρα του λουτροῦ χωρὶς
καμία βοήθεια. Κάθε Τετάρτη καὶ Παρασκευη θήλαζε μονο μια φορα τὴν ἡμέρα καὶ
μάλιστα μετα τὴ δύση του ηλιου.
Πολυ νωρὶς ὁ Κυριος κάλεσε
κοντα του τοὺς δύο γονεῖς του καὶ ὁ ἴδιος, ἔχοντας πάντοτε ὁδηγὸ τὴ ρήση του Εὐαγγελίου
“δότε Ἐλεημοσύνην”, μοίρασε τὴν περιουσία του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀφωσιώθηκε
ολοκληρωτικα στὴ Λατρεία του Ὑψίστου.
Κινούμενος ὁ Νικόλαος ἀπὸ
Ιερο πόθο, ἀποφάσισε νὰ ταξιδέψει για νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους. Καθὼς ἔπλεε
τὸ πλοῖο, ἄρχισαν νὰ πνέουν σφοδρότατοι ἄνεμοι καιξέσπασε μεγάλη τρικυμία. Ἐπιβάτες
καὶ πλήρωμα ἔχασαν τὴν ψυχραιμία τους καὶ περίμεναν νὰ καταποντισθοῦν.
Ὁ Νικόλαος ὅμως γονατιστὸς
προσευχήθηκε μὲ θέρμη πρὸς τὸν Κυριο καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Οἱ ἄνεμοι ἔπαυσαν καὶ ἡ
θάλασσα ἀμέσως γαλήνεψε. Ὅμως κάποιος ναύτης, που ἦταν στὸ κατάρτι, γλίστρησε
καὶ ἔπεσε στὸ κατάστρωμα νεκρός. Ὅλοι στενοχωρήθηκαν, που χάθηκε ἕνας ἄνθρωπος.
Χάρη ὅμως στὶς θερμὲς προσευχὲς του Ἁγίου ὁ ναύτης ἀναστήθηκε, σὰν νὰ ξύπνησε ἀπὸ
βαθὺ ὕπνο.
Μετα τὸ προσκύνημα στοὺς Ἁγίους
Τόπους ἐπέστρεψε στὰ Πάταρα, ὅπου ζοῦσε μὲ ὁσιότητα καὶ δικαιοσύνη. Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε
νὰ χειροτονηθεῖ πρεσβυτερος καὶ μετα τὸ θάνατο του Ἀρχιεπισκόπου Μύρων της
Λυκίας νὰ ἐκλεγεῖ Ἀρχιεπίσκοπος.
Ἔτρεφε μεγάλη ἀγάπη για τοὺς
φτωχοὺς καὶ τοὺς ἀδυνάτους. Ἵδρυσε στὴν ἀρχιεπισκοπὴ του φτωχοκομεῖο, ξενώνα,
νοσοκομεῖο καὶ ἄλλα φιλανθρωπικα ἱδρύματα.
Στὶς δύσκολες στιγμὲς τῶν
διωγμῶν του Διοκλητιανοῦ ἐμψύχωνε τὸ ποίμνιο του καὶ ιδιαιτερα τοὺς νέους. Γι’
αὐτὸ συλλαμβάνεται, φυλακίζεται καὶ βασανίζεται. Ὑπομένει ὅμως ὅλες τις διωξεις
καὶ τις ταλαιπωρίες πρὸς δόξαν Κυρίου.
Μετα τὴν κατάπαυση τῶν
διωγμῶν ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Μέγα Κωνσταντῖνο ἀναλαμβάνει καὶ πάλι τὸ ποιμαντικὸ
του ἔργο στὰ Μύρα.
Τὸ 325 μ.Χ. λαμβάνει μέρος
στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, που ἔγινε στὴ Νίκαια της Βιθυνίας, καὶ καταπολεμεῖ
μὲ θάρρος καὶ τόλμη τις κακοδοξίες του Ἀρείου. Ὑπερασπίζεται μὲ σθένος τὴν Ὀρθοδοξία
καὶ ἀναδεικνύεται “κανων πίστεως” καὶ διδάσκαλος του Εὐαγγελίου. Για τὴν ἐνίσχυση
του ἐμφανίστηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ του ἔδωσε εὐαγγέλιο καὶ ἡ Μητέρα Παναγία,
που του χάρισε ὠμοφόριο.
Ὅταν ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴ
Σύνοδο, συνέχισε τὸ ποιμαντικὸ του ἔργο μέχρι τὰ βαθια γεράματα, ὁπότε καὶ
παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Πανάγαθο Θεὸ τὸ 330 μ.Χ.
Ὁ Κυριος τὸν τίμησε
ιδιαιτερα για τὴν ἐνάρετη χριστιανικὴ ζωή του, που τὴ διέκρινε ἡ βαθια πίστη στὸν
Παντοδύναμο Θεὸ καὶ ἡ ἀνεκτίμητη ἀγάπη του για τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἀνέδειξε ποταμὸ
ἰαμάτων καὶ πηγὴ θαυμάτων. Θαυματουργοῦσε ὅταν ζοῦσε ἀλλὰ καὶ μετα τὴν κοίμηση
του τὰ θαύματα του εἶναι ἀναρίθμητα.
Τὸ ἔτος 1087, λόγω ταραχῶν,
ἔγινε ἡ μετακομιδὴ τῶν ιερων λειψάνων του ἀπὸ τὰ Μυρὰ στὸ Μπάρι της Ἰταλίας.
Κατὰ τὴν τέλεση της θείας λειτουργίας ἔτρεχε τοσο πολυ μύρο ἀπὸ τὰ ιερα
λείψανα, που οἱ πιστοί το μάζευαν σε δοχεῖα για θεραπεία ἀπὸ διάφορες ἀρρωστιές,
ἀρκετοὶ μάλιστα λιποθυμοῦσαν ἀπὸ τὴν εὐωδία του.
Μὲ τὰ ὡραιότερα ἐγκώμια τὸν
τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία. “Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον” τὸν
ὀνομάζει ὁ ὑμνωδῶς καὶ “ποιμένα μέγαν” τὸν ἀποκαλεῖ. Ἀνατολὴ καὶ Δυση του ἀναγνωρίζουν
ξεχωριστὴ θεση μεταξύ των Ἁγίων. Μὲ ἐξαιρετικὴ λαμπρότητα καὶ δόξα τιμᾶται ἀπὸ
τοὺς Ρώσσους.
Ὁ ‘Ἅγιος Νικόλαος εἶναι ὁ
μεγάλος προστάτης τῶν ναυτικῶν. Στὸ τιμόνι, στὴν πλώρη κάθε πλοίου εἶναι ἡ εἰκόνα
του. Ἀμέτρητοι εἶναι οἱ ναοὶ στὰ λιμάνια, στὰ νησιὰ καὶ στὰ ακρωτηρια, που
φέρουν τὸ ὄνομά του, τάματα τῶν ναυτικῶν σε δύσκολες στιγμές, που τὸν ἐπικαλοῦνται:
‘Ἀϊ-Νικόλα, βοήθα μέ!