Ἡ κακολογία καὶ ἡ κατάκριση εἶναι ἕνα ἄλλο φοβερὸ πάθος. Σ ἐκεῖνον ποῦ ἀρχίζει νὰ σοὺ μιλάει γὶ ἄλλους, πές: "Ἂν πρόκειται νὰ παινέψεις κανέναν, ἀνοίγω τ αὐτιά μου. Ἄν, ὅμως, πρόκειται νὰ τὸν κακολογήσεις, τὰ κλείνω.
Μόνο ἀρώματα κι εὐωδιὰ δέχομαι, ὄχι κοπριὲς καὶ βρῶμα.
Τί θὰ κερδίσω, ἂν μάθω ὅτι ὁ τάδε εἶναι κακός; Ἀπεναντίας, θὰ ζημιωθῶ ἀνυπολόγιστα.
Ἃς κοιτάξουμε τὰ δικά μας. Ἃς ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες
καὶ τὰ σφάλματά μας. Τί ἀπολογία θὰ δώσουμε στὸ Θεὸ καὶ τί ἔλεος θὰ Τοῦ
ζητήσουμε, ὅταν ἀσχολούμαστε φιλοπερίεργα μὲ τὰ ξένα, ἐνῶ τὰ δικά μας μήτε ποῦ
τὰ σκεφτόμαστε;
Ἃς δείξουμε ἐνδιαφέρον καὶ φροντίδα γιὰ τὴ δική μας ζωή.
Ἡ ἐνασχόληση μὲ τὴ ζωὴ τοῦ ἄλλου δείχνει κατωτερότητα καὶ ἀγένεια.
Εἶναι σὰν νὰ περνᾶμε μπροστὰ ἀπὸ ἕνα ξένο σπίτι καὶ νὰ κοιτᾶμε ἀδιάκριτα μέσα, γιὰ νὰ δοῦμε τί κάνουν οἱ νοικοκυραῖοι".
Ἂν δεῖς κάποιον ἄνθρωπο νὰ στέκεται σ ἕναν βαλτότοπο καὶ ν ἀναδεύει τὸ βοῦρκο, γεμίζοντας ἔτσι μὲ
δυσωδία τὸν ἀέρα, δὲν θὰ τοῦ κάνεις παρατήρηση;
Ε, αὐτὸ νὰ κάνεις καὶ σ
ὅσους κατηγοροῦν ἢ κουτσομπολεύουν τοὺς ἄλλους. Καὶ νὰ σκεφτεῖς, ὅτι τῆς
ἀκαθαρσίας ἡ βρῶμα δὲν χτυπάει τόσο πολὺ στὸ κεφάλι, ὅσο βλάπτουν τὴν ψυχὴ οἱ ἀκάθαρτες
διηγήσεις γιὰ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.
Προσοχή, λοιπόν, στὰ λόγια σου! Μὴν κακολογεῖς, γιὰ νὰ μὴ
λερωθεῖς. Μὴν ἀνακατεύεις τὸ βοῦρκο· φτιάχνε στεφάνια ἀπὸ τριαντάφυλλα καὶ
μενεξέδες καὶ ἄλλα λουλούδια.
Μὴ βάζεις στὸ στόμα σου κοπριά· παῖρνε τὸν ζαχαρένιο χυμὸ
τῶν λουλουδιῶν, σὰν τὴ μέλισσα, καὶ κᾶνε μέλι. Μὲ ὅλους νὰ εἶσαι εὐγενικός,
γλυκομίλητος, μειλίχιος, καταδεκτικός.
Γιὰ κανέναν ἄνθρωπο νὰ μὴ σοὺ ξεφεύγει κακὸς λόγος. Ἔτσι
ὅλοι θὰ σὲ ἀγαποῦν. Ἀλλὰ καὶ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θὰ σὲ βρεῖ ὁ Κύριος καθαρὸ
καὶ ἄμεμπτο. Γιατί, ἂν θὰ λογοδοτήσουμε τότε γιὰ κάθε ἀνώφελο λόγο μας, πολὺ
περισσότερο γιὰ κάθε κακολογία μας.
Πηγή: (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπὸ τὸ βιβλίο: "Θέματα
Ζωῆς" τόμος ἃ΄Ι.Μ.Παρακλήτου Ὠρωπὸς Ἀττικῆς ), Ἁγιορείτικο
Βῆμα