Πολλοὶ ἄνθρωποι ὀμιλώντας γιὰ τὰ Χριστούγεννα λέγουν ὅτι εἶναι μία εὐκαιρία νὰ δοῦμε τὶς ἀνάγκες τοῦ συνανθρώπου μας, νὰ σκύψουμε στὶς πληγὲς τοῦ διπλανοῦ μας καὶ νὰ τὸν βοηθήσουμε, μιᾶς καὶ «οἱ ἡμέρες τὸ ἀπαιτοῦν».
Χριστούγεννα ὅμως δὲν
σημαίνει: ἄσκηση ἐλεημοσύνης. Χριστούγεννα δὲν σημαίνει παρηγοριὰ στοὺς
πονεμένους καὶ φτωχούς.
Χριστούγεννα σημαίνει:
Γέννηση τοῦ Χριστοῦ!
Ἄλλη μία φορὰ δυστυχῶς ὁ σκοτισμένος λογισμὸς τῶν ἀνθρώπων ἔχει μετατρέψει μία Σωτηριώδη Ἑορτὴ σὲ μία ἁπλὴ εὐκαιρία ἐλεημοσύνης.
Οἱ ἄνθρωποι λοιπόν, οἱ ὁποῖοι τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς ἔχουν ξεχάσει καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ ἔτους τοὺς συνανθρώπους τους, σὰν νὰ ξυπνοῦν ἀπὸ τὸν λήθαργό της ἀναισθησίας τους καὶ μέσα στὸν συναισθηματικὸ βερμπαλισμὸ τῶν ἑορτῶν προσπαθοῦν νὰ ἀναπληρώσουν τὸ χαμένο ἔδαφος τῆς ἀδιαφορίας τους. Γιὰ νὰ νιώσουν «τὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων –ὅπως οἱ ἴδιοι ὑποστηρίζουν- ἀρκοῦνται σὲ μία φιλανθρωπία, καὶ ἔπειτα ξαναχώνονται μέσα στὴν ματαιόδοξη βιωτή τους.
Ἄνθρωποι τῆς τηλεόρασης, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, ἐπιχειρηματίες καὶ κάθε εἶδος διάττοντες ἀστέρες «συνωστίζονται» γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι ἔχουν φιλάνθρωπα συναισθήματα, ὅτι ἐνδιαφέρονται γιὰ τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ἀρρώστους, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κοιμοῦνται χωρὶς θέρμανση, γιὰ τὰ παιδάκια ποὺ διαβάζουν δίπλα στὴν ξυλόσομπα κάτω ἀπὸ τὸ φῶς ἑνὸς κεριοῦ. Καὶ δώσ’ τοῦ οἱ ἔπαινοι, καὶ δώσ’ τοῦ οἱ προβολή, οἱ φωτογραφίες, οἱ συνεντεύξεις…καὶ ὅλα αὐτά….ἀπὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς συνανθρώπους, διότι «οἱ ἡμέρες τὸ ἀπαιτοῦν…».
Βεβαίως κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ
πεῖ ὅτι αὐτὸ ποὺ γίνεται εἶναι κάτι τὸ κακό. Ὅμως τελικὰ μήπως εἶναι ἄλλη μιὰ
φιέστα ποὺ χρησιμοποιεῖ γιὰ λόγους προβολῆς καὶ διαφήμισης τὸν πόνο καὶ τὴν
δυστυχία κάποιων; Μήπως τελικὰ ὅλα αὐτὰ ποῦ γίνονται αὐτὲς τὶς ὄντως ἱερὲς ἡμέρες
εἶναι μία μεγάλη ὑποκρισία; Μήπως τελικὰ ἡ ματαιοδοξία (ἂν καὶ Χριστούγεννα) θὰ
μασκαρευτεῖ σὲ ἐκδηλώσεις φιλανθρωπίας;
Διότι ἀκόμα κι ἂν ὅλα αὐτὰ γίνονται γνήσια καὶ μακριὰ ἀπὸ ψεύτικους συναισθηματισμούς, τελικά…δὲν ἀρκοῦν.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία, δὲν περιμένει αὐτὲς τὶς ἡμέρες γιὰ νὰ σκύψει πάνω στὰ προβλήματα τοῦ λαοῦ. Ἡ Ἐκκλησία δὲν περιμένει τὶς ἑορτὲς τῶν Χριστουγέννων γιὰ νὰ δώσει ἕνα πιάτο φαΐ, γιὰ νὰ πληρώσει τὸ ρεῦμα κάποιας οἰκογένειας, γιὰ νὰ ἀγοράσει πετρέλαιο ἢ ξύλα γιὰ νὰ ζεσταθεῖ κάποιος ἀνήμπορος, γιὰ νὰ προμηθεύσει μὲ φάρμακα κάποιους ἀρρώστους.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν περιμένει τὶς ἑορτὲς γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ κάποιους στὸ νοσοκομεῖο ἢ στὴν φυλακή. Ἡ Ἐκκλησία δὲν περιμένει ὅπως ἡ ματαιοδοξία τῶν ἀνθρώπων ποὺ περιμένουν τοὺς φωτογράφους γιὰ νὰ δώσουν ἕνα δέμα σὲ κάποιον ἄστεγο. Ἡ Ἐκκλησία ἐργάζεται σιωπηλὰ καὶ συνεχῶς προσφέροντας ἕνα ἀπίστευτο κοινωνικὸ ἔργο ἂν καὶ εἶναι τὸ πάρεργό της.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν περιμένει ἐπαίνους. Δὲν περιμένει «εὐχαριστῶ». Γιατί; Διότι ἡ Ἐκκλησία ἔχει Ἀγάπη. Καὶ ἡ ἀγάπη «οὐ ζητεῖ τὰ ἐαυτῆς».
Σὲ ἕναν κόσμο ὅπου ἀκόμα καὶ ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, ἡ ἑορτὴ τῆς Ταπείνωσης καὶ τῆς ἄκρας συγκατάβασης ἔχει ἐμπορευματοποιηθεῖ, ἔρχεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ στόμα τῶν Θεοφόρων Πατέρων της, μὲ τὸ στόμα τῶν Μαρτύρων καὶ τῶν Ὁσίων της καὶ μᾶς τονίζει: Χριστούγεννα δὲν σημαίνει, φωτάκια, στολισμένα δέντρα, ἀγορὲς καὶ παιχνίδια, κάλαντα καὶ χιόνια, γιορτινὰ τραπέζια ἢ ἐπανασύνδεση τῆς οἰκογένειας.
Χριστούγεννα δὲν σημαίνει ἁπλὰ
οἱ μάγοι μὲ τὰ δῶρα ἢ τὸ φωτεινὸ ἄστρο ἢ ἡ κρύα φάτνη. Χριστούγεννα δὲν
σημαίνει ὅτι γεννήθηκε κάποιος σπουδαῖος ἄνθρωπος. Ἀκόμα, Χριστούγεννα δὲν
σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος γίνεται Θεός. Ἔχουμε χάσει τὸ νόημα τῶν Χριστουγέννων, ἔχουμε
χάσει ἐδῶ καὶ καιρὸ τὸν προσωπικό μας δρόμο πρὸς τῆς τελείωση. Ὄχι, δὲν εἶναι τὰ
Χριστούγεννα κάποιος χοντρὸς ἀσπρογέννης μὲ μεγάλη κοιλιά!
Χριστούγεννα σημαίνει: ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Γι’ αὐτὸ χαιρόμαστε καὶ ἑορτάζουμε…ὄχι μόνο αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ἀλλὰ συνεχῶς… ἐδῶ καὶ 2000 καὶ πλέον χρόνια.
Ὁ Χριστιανὸς ζεῖ συνεχῶς
μία ζωὴ προσφορᾶς καὶ θυσίας, ταπείνωσης καὶ φιλανθρωπίας...δὲν περιμένει τὸ
τέλος ἑκάστου ἔτους γιὰ νὰ θυμηθεῖ ὅτι εἶναι ἄνθρωπος.
Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ὁ ὄντως Ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος πλέον ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ γίνει καὶ κατὰ Χάριν θεάνθρωπος. Διότι ὁ Θεὸς μᾶς εἶναι Θεάνθρωπος…ἄραγε τὸ ἔχουμε καταλάβει;
Ἀρχιμ. Παῦλος Παπαδόπουλος