Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης
«Οἱ ἐπιπλήξεις, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο σὲ ἀπομόνωση καὶ ἀπογοήτευση, ὅλα τα κτυπήματα τῆς συνειδήσεώς μας κατὰ τῆς ζωῆς μας, κατὰ τῆς ἁμαρτίας μας, στὴν πραγματικότητα εἶναι δαιμονιώδη, διότι «ἡ κατὰ Θεὸν λύπη οὐκ ἐπιτίθεται τῷ ἀνθρώπω», δὲν τὸν ἐπιπλήττει, δὲν τὸν κτυπάει, δὲν τὸν κατακεραυνώνει, δὲν τὸν πετάει στὴν κόλαση. Τοῦ δίνει παρηγοριά, θάρρος, εἰρήνη, κουράγιο, ἀνάνηψη. Τοῦ λέγει, «μὴ φοβοῦ, δεῦρο, πάλιν», ἄρχισε πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή. Δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὴν πτώση, ἀλλὰ τὴν ξεχνάει καὶ προτρέπει τὴν ψυχὴ νὰ πορευθεῖ καὶ πάλιν πρὸς τὸν Χριστό. Διότι γνωρίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύναμος καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτε ἄλλο, παρὰ μόνον νὰ ἁμαρτάνει, γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἐνδυναμώνει.
Τὸ σατανικὸ πνεῦμα τῆς λύπης προκαλεῖ στὸν ἄνθρωπο ἄγχος, ἀγωνία, στενοχώρια, κατάθλιψη καὶ πέσιμο στὰ ἴδια ἁμαρτήματα. Ἡ δαιμονιώδης λύπη εἶναι ἀποτέλεσμα καὶ ἔνδειξη ἀμετανοησίας, φρικτοῦ ἐγωισμοῦ, δαιμονίου ποὺ κρύβεται μέσα μας. Ἀντίθετα, ἡ κατὰ Θεὸν λύπη ἔρχεται σὰν δροσιά, σὰν συντροφιά, σὰν ἕνα χαμόγελο, σὰν μιὰ ξεκούραση μέσα στὴ ζωή μας, μᾶς δίνει δύναμη, χαρά, κουράγιο. Νοιώθουμε σὰν νὰ μὴν κάναμε τίποτε, σὰν νὰ ἀρχίζουμε τώρα τὴν ζωή μας. Γι’ αὐτὸ λέγει: Πρόσεξε, μὴν παραδίδεσαι στὴν ἥττα τῆς λύπης. Ἀφήσου μόνον στὴν κατὰ Θεὸν πνευματικὴ λύπη, τουτέστιν στὴν πανήγυρη τῆς καρδιᾶς ἡ ὁποία εὐφραίνεται γιὰ τὴν μετάνοια καὶ τὴν θεία ζωή».
Πηγή: Χριστιανὸς ὀρθόδοξος