Ο διάβολος μερικές φορές κοιμάται, και εμείς τον προκαλούμε

Γέροντας Παΐσιος

Ὅ Θεός ἐπιτρέπει τούς πειρασμούς ἀνάλογα μέ τήν πνευματική μας κατάσταση.

Ἄλλοτε ἐπιτρέπει νά κάνουμε ἕνα σφάλμα, λ.χ. μιά μικρή ἀπροσεξία, γιά νά εἴμαστε ἄλλη φορᾶ προσεκτικοί καί νά ἀποφύγουμε ἤ μᾶλλον νά προλάβουμε ἕνα μεγαλύτερο κακό ποῦ θά μᾶς ἔκανε τό ταγκαλάκι.

Ἄλλοτε ἀφήνει τόν διάβολο νά μᾶς πειράζη, γιά νά μᾶς δοκιμάση.

Δίνουμε δηλαδή ἐξετάσεις καί ἀντί κακό ὅ διάβολος μᾶς κάνει καλό.

Θυμηθῆτε τόν Γερό-Φιλάρετο ποῦ ἔλεγε:

Τέκνον, ἐγκατάλειψις Θεοῦ, οὔδενα πειρασμόν σήμερα.

Ἤθελε νά παλεύη κάθε μέρα μέ τούς πειρασμούς, γιά νά στεφανώνεται ἄπο τόν Χριστό.

Ἕνας δυνατός, ὅπως ὅ Γερό-Φιλάρετος, δέν ἀποφεύγει τούς πειρασμούς, ἄλλα λέει στόν

Χριστό: Στεῖλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς καί δῶσε μου κουράγιο νά παλέψω.

Ἕνας ἀδύνατος ὅμως θά πῆ: Μήν ἔπιτρεπης, Χριστέ μου, νά πειρασθῶ. ­

Μή εἴσενεγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν....

Ἐμεῖς ὅμως πολλές φορές, ὅταν ἔχουμε ἕναν πειρασμό, λέμε: ε, μά εἶμαι ἄνθρωπος κι ἐγώ δέν ἀντέχω ἄλλο!, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ποῦμε: Δέν εἶμαι ἄνθρωπος εἶμαι παλιάνθρωπος.

Θεέ μου, βοήθησε μέ νά γίνω ἄνθρωπος.

Δέν λέω νά ἐπιδιώκουμε ἐμεῖς τούς πειρασμούς, ἄλλα, ὅταν ἔρχωνται, νά τούς ἀντιμετωπίζουμε μέ καρτερία καί προσευχή.

Σέ κάθε πνευματική χειμωνιά νά περιμένουμε μέ ὑπομονή καί ἐλπίδα τήν πνευματική ἄνοιξη.

Οἱ μεγαλύτεροι πειρασμοί εἶναι συνήθως στιγμιαῖοι καί, ἐάν ἐκείνη τήν στιγμή τούς ξεφύγουμε, περνάει καί φεύγει ἤ φάλαγγα τῶν δαιμόνων καί γλυτώνουμε.

Ὅταν ἕνωθη ὅ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό, δέν ἔχει πιά πειρασμούς.

Μπορεῖ ὅ διάβολος νά κάνη κακό στόν Ἄγγελο; Ὄχι, καίγεται.

Ἤ πνευματική ζωή εἶναι πολύ ἁπλή καί εὔκολη ἐμεῖς τήν κάνουμε δύσκολη, γιατί δέν ἀγωνιζόμαστε σωστά. Μέ λίγη προσπάθεια καί πολλή ταπείνωση καί ἐμπιστοσύνη στόν

Θεό, μπορεῖ κανείς νά προχώρηση πολύ. Γιατί, ὅπου ὑπάρχει ταπείνωση, δέν ἔχει θέση ὅ

διάβολος καί, ὅπου δέν ὑπάρχει διάβολος, ἑπόμενο εἶναι νά μήν ὑπάρχουν καί πειρασμοί.

- Γέροντα, ἤ πτώση σέ μιά ἁμαρτία μπορεῖ νά γίνη κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ;

- Ὄχι, εἶναι βαρύ νά ποῦμε ὅτι παραχωρεῖ ὅ Θεός νά ἁμαρτήσουμε. Ὅ Θεός ποτέ δέν παραχωρεῖ νά ἁμαρτήσουμε. Ἐμεῖς κάνουμε παραχωρήσεις καί ἔρχεται ὅ διάβολος καί μας

πειράζει. Ὅταν λ.χ. ὑπερηφανεύωμαι, διώχνω τήν θεία Χάρη, φεύγει ὅ Φύλακας Ἄγγελός μου,

ἔρχεται ὅ ἄλλος ...ἄγγελος, ὅ διάβολος, καί σπάζω τά μοῦτρα μου. Αὐτή εἶναι δική μου

παραχώρηση, καί ὄχι τοῦ Θεοῦ.

- Εἶναι σωστό, Γέροντα, ὅταν ἔχουμε μιά πτώση νά λέμε:

Ὅ πειρασμός μέ ἔρριξε;

- Πολλές φορές ἀκούω κι ἐγώ μερικούς ἀνθρώπους νά λένε ὅτι φταίει ὅ πειρασμός, ὅταν ταλαιπωροῦνται, ἔνω φταῖνε οἵ Ῥδιοι ποῦ δέν ἀντιμετωπίζουν σωστά τα πράγματα.

Ἔπειτα ὅ πειρασμός, πειρασμός εἶναι. Μπορεῖ νά μᾶς ἔμποδιση ἄπό το κακό;

Τήν δουλειά τοῦ κάνει.

Νά μήν τά φορτώνουμε καί ὅλα στόν πειρασμό.

Ἕνας ὑποτακτικός, ποῦ ζοῦσε σέ μιά Καλύβη μέ τόν Γέροντά του, μιά φορά ποῦ ἔμεινε γιά λίγο μόνος του, πῆρε ἕνα αὐγό, τό ἔβαλε πάνω σε ἕνα κλειδί - ἦταν ἄπο ἐκεῖνα τά μεγάλα, τά παλιά κλειδιά - καί ἄναψε ἄπο κάτω ἕνα κερί, γιά νά τό ψήση!

Μπαίνει ξαφνικά ὅ Γέροντας καί τόν βλέπει.

- Τί κάνεις ἐκεῖ;, τοῦ λέει.

- Νά, Γέροντα, ὅ πειρασμός μέ ἔβαλε νά ψήσω ἔδω ἕνα αὐγό, τοῦ λέει ὅ ὑποτακτικός του. Καί τότε ἀκούσθηκε μιά ἄγρια φωνή:

- Αὐτήν τήν τέχνη ἔγω δέν τήν ἤξερα- ἄπο αὐτόν τήν ἔμαθα!

Ὅ διάβολος μερικές φορές κοιμᾶται, καί ἐμεῖς τόν προκαλοῦμε

Πηγή: Ἀγάπη ἐν Χριστῷ