Ἦταν τὸ καλοκαίρι τοῦ 1974.
Τὰ τουρκικὰ στρατεύματα εἰσβάλλουν στὴν Κύπρο. Καὶ σκορποῦν τὸ θάνατο. Στὴν Μόρφου συμβαίνει ἕνα συνταρακτικὸ γεγονός. Τοῦρκοι στρατιῶτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τοὺς φέρνουν στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ ἑνὸς Ἑλληνοκυπρίου δασκάλου. Καὶ τοὺς καταδικάζουν σὲ θάνατο. Ἑτοιμάζουν τὰ ὅπλα. Καὶ στρέφουν τοὺς αἰχμαλώτους (ἄνδρες, γυναῖκες, μικρὰ παιδιὰ) στὸν τοῖχο. Θρῆνος, κλαυθμός, ὀδυρμός. Τραγικὲς στιγμὲς γιὰ τοὺς μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σὲ κλίμα φόβου καὶ ἀγωνίας τὸν Τοῦρκο ἀξιωματικὸ νὰ ἔλθει καὶ νὰ διατάξει «πῦρ».
Στρέφουν τότε τὸ νοῦ τους καὶ τὴν καρδιά τους στὴν Ἐλπίδα τῶν Ἀπελπισμένων. Καὶ προσεύχονται ὅλοι τους θερμὰ γιὰ τὸ τελευταῖο τους ταξίδι καὶ ἰδιαίτερα ὁ δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας καὶ δέξου μᾶς κοντά Σου. Μνήσθητι ἠμῶν, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλεία Σου». Ὁ Τοῦρκος ἀξιωματικὸς ἔρχεται. Κοιτάζει τοὺς στρατιῶτες του μὲ τὰ ὅπλα, κοιτάζει βλοσυρὸς καὶ τοὺς μελλοθάνατους. Ρίχνει μιὰ ματιὰ πρὸς τὰ πάνω. Μιὰ κληματαριὰ ἁπλώνεται καὶ σκεπάζει τὴν αὐλή. Ζητάει ἕνα τσαμπὶ σταφύλι, γιὰ νὰ παρατείνει ἔτσι σκόπιμα τὴν ἀγωνία τῶν αἰχμαλώτων. Παίρνει τὸ τσαμπί. Μά, ἐνῶ ἑτοιμάζεται νὰ τὸ φάει, ἀκούγεται δυνατὴ ἡ φωνὴ τοῦ δασκάλου:
“Μην τὸ φᾶς! Προχτὲς τὸ ράντισα μὲ φάρμακο. Εἶναι ἰσχυρὸ δηλητήριο! Θὰ πεθάνεις!”
Ὁ ἀξιωματικὸς μένει ἄναυδος. Καὶ γεμάτος κατάπληξη ρωτάει:
“Καλά, ἀφοῦ ξέρεις, ὅτι σὲ λίγο θὰ δώσω διαταγὴ νὰ σᾶς σκοτώσουν, γιατί δὲν μὲ ἄφησες νὰ τὸ φάω καὶ ἔτσι νὰ μὲ ἐκδικηθεῖς;”
Τοῦ ἀπάντησε ὁ δάσκαλος, μὲ εἰρήνη καὶ γαλήνη:
“Είμαι χριστιανός. Καὶ τώρα ποὺ πρόκειται νὰ φύγω ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ καὶ νὰ παρουσιασθῶ ἐνώπιόν του Θεοῦ, δὲν θὰ ἤθελα νὰ βαρύνω τὴν ψυχή μου μὲ μιὰ ἁμαρτία τόσο βαρειά.”
Ὁ Τοῦρκος ἀξιωματικὸς συγκλονίζεται, γιὰ μιὰ ἀκόμα φορᾶ. Στρέφεται καὶ λέει στοὺς στρατιῶτες του:
“Αν ἔβρισκα ἕναν τέτοιο Τοῦρκο, θὰ ἔδινα καὶ τὴ ζωή μου ἀκόμα! Μαζέψτε τὰ ὅπλα καὶ ἀφῆστε τοὺς ἐλεύθερους ὅλους! “
Χρειάζονται σχόλια; Ἡ δύναμη τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, εἶναι ἰσχυρότερη ἀπὸ τὰ ὅπλα. Τὰ νικάει ὅλα.
Ἀρχιμ. Γρηγόριος Λίχας Ι. Μ. Προφήτου Ἡλίου Πρεβέζης.