Γέροντας Παΐσιος
Παλιά, γιὰ νὰ κάνει κανεὶς κάτι, ἂν ἦταν κοσμικὸς ἄνθρωπος
θὰ σκεφτόταν. Ἂν ἦταν πνευματικὸς ἄνθρωπος, θὰ σκεφτόταν καὶ θὰ προσευχόταν. Στὴν
ἐποχὴ μᾶς ἀκόμη καὶ «πνευματικοὶ» ἄνθρωποι ὄχι μόνο δὲν προσεύχονται, ἀλλὰ οὔτε
σκέφτονται. Καὶ μάλιστα, συχνὰ πρόκειται γιὰ σοβαρὰ θέματα, καὶ αὐτοὶ κάνουν
πρόβες μὲ τὸν κόσμο.
Σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις, πρὶν ἐνεργήσουμε, νὰ λέμε:
«Σκέφτηκα γι’ αὐτό; Προσευχήθηκα γι’ αὐτό;» Ὅταν κανεὶς ἐνεργεῖ, χωρὶς νὰ
σκεφθεῖ καὶ χωρὶς νὰ προσευχηθεῖ, ἐνεργεῖ σατανικά. Καὶ βλέπεις, συχνὰ πολλοὶ
χριστιανοὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐνεργοῦν, δὲν ἀφήνουν τὸν Θεὸ νὰ ἐπέμβει. Νομίζουν ὅτι
αὐτοὶ θὰ τὰ καταφέρουν ὅλα μόνοι τους. Ἐνῶ ἀκόμα καὶ ὁ ἄπιστος λέει «ἔχει ὁ Θεός»,
αὐτοὶ δὲν τὸ λένε (...).
Συνέχεια ἀνθρώπινες προσπάθειες καὶ δὲν ἀφήνουν τὸν Θεὸ
νὰ ἐνεργήσει. Δὲν καταφεύγουν στὴν προσευχή, ὥστε νὰ ἀπαντήσει ὁ Θεὸς διὰ τῆς
προσευχῆς. Μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν προσευχὴ διορθώνονται ὅλα τα ἀδιόρθωτα
(...).
Πηγή: Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου
τ. Β΄», Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ
Θεσσαλλονίκης, Ἀγάπη ἐν Χριστῷ