Ὁ σταυρός μας καί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ

Ὁ ΚΥΡΙΟΣ εἶπε στούς μαθητές Του: «Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει, ἅς ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, ἅς σηκώσει τόν σταυρό του κι ἅς μέ ἀκολουθεῖ».

Γιατί εἶπε, «τόν σταυρό του»; Ἐπειδή εἶναι σταυρός προσωπικός. Κάθε ἄνθρωπος, δηλαδή, ἔχει νά σηκώσει τόν δικό του σταυρό, ὁ ὅποιος, ὅμως, ὀνομάζεται συνάμα καί Σταυρός τοῦ Χριστοῦ.

Γιά κάθε ἄνθρωπο «ὁ σταυρός τοῦ» εἶναι οἱ θλίψεις καί οἱ ὀδύνες τῆς ἐπίγειας ζωῆς, θλίψεις καί ὀδύνες προσωπικές.

Γιά κάθε ἄνθρωπο «ὁ σταυρός τοῦ» εἶναι ἤ νηστεία, ἤ ἀγρυπνία καί οἱ ἄλλες ἀσκήσεις τῆς εὐσέβειας, μέ τίς ὅποιες ταπεινώνεται ἤ σάρκα καί ὑποτάσσεται τό πνεῦμα. Εἶναι κι αὐτές προσωπικές, καθώς πρέπει νά ἀναλογοῦν στίς δυνάμεις τοῦ καθενός.

Γιά κάθε ἄνθρωπο «ὁ σταυρός τοῦ» εἶναι οἱ ἁμαρτωλές ἀδυναμίες καί τά πάθη, προσωπικά ἐπίσης. Μέ ὁρισμένα ἀπ' αὐτά γεννιέται, ἐνῶ ἄλλα τά ἀποκτᾶ στήν πορεία τῆς ἐπίγειας ζωῆς του.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἤ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

Μάταιος καί ἀτελέσφορος ὁ σταυρός, ὅσο βαρύς κι ἄν εἶναι, ποῦ σηκώνουμε, ἀκολουθώντας τόν Χριστό, ἄν δέν μεταβληθεῖ σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.

Γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ «ὁ σταυρός τοῦ» γίνεται Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ ἔχει τήν ἀκλόνητη πεποίθηση ὅτι Ἐκεῖνος πάντοτε ἀγρυπνεῖ γι' αὐτόν, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ποῦ παραχωρεῖ ὅλες τίς θλίψεις, ὡς ἀπαραίτητο καί ἀναπόφευκτο ὄρο τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητας, καί ὅτι μ' αὐτές μιμεῖται καί οἰκειώνεται τόν Χριστό, γίνεται μέτοχός των παθημάτων Του στή γῆ, γιά νά γίνει μέτοχος καί τῆς δόξας Του στόν οὐρανό.

Γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ «ὁ σταυρός τοῦ» γίνεται Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ὁ ἀληθινός μαθητής τοῦ Χριστοῦ μοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ ἔχει τήν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν Ἐκείνου. Οἱ πανάγιες ἐντολές τοῦ Χριστοῦ γίνονται γιά τόν μαθητή Τοῦ σταυρός, ποῦ πάνω του διαρκῶς σταυρώνει τόν παλαιό ἁμαρτωλό ἑαυτό τοῦ «μαζί μέ τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες του».

Ἔτσι γίνεται φανερό ὅτι, γιά νά σηκώσει κανείς τόν σταυρό του καί ν' ἀκολουθήσει τόν Χριστό, πρέπει ν' ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του νά τόν ἀπαρνηθεῖ ὡς τόν ἀφανισμό τῆς ψυχῆς του! Ναί, γιατί τόσο βαθιά, τόσο πληθωρικά διαπότισε ἤ ἁμαρτία τή φθαρμένη φύση μας, ὥστε ἤ ψυχή μᾶς πρέπει ν' ἀφανιστεῖ καί νά γεννηθεῖ πάλι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Γιά νά σηκώσεις τόν σταυρό σου, πρέπει, πρώτον, νά ἀρνηθεῖς στό σῶμα τήν ἱκανοποίηση τῶν ἰδιότροπων ἐπιθυμιῶν του, προσφέροντας τοῦ μόνο τα ἀπαραίτητα γιά τή συντήρηση τοῦ' δεύτερον, νά παραδεχθεῖς ὅτι τό δίκαιό σου εἶναι ἀπάνθρωπη ἀδικία καί ἡ λογική σου τέλειος παραλογισμός ἐνώπιόν του Θεοῦ καί, τρίτον, νά παραδοθεῖς στόν Κύριο μέ ἀκλόνητη πίστη καί νά ἐπιδοθεῖς στήν ἐπιμελῆ σπουδή τοῦ Εὐαγγελίου, ἀποστέργοντας τό θέλημά σου.

Ὅποιος μ' αὐτόν τόν τρόπο ἀπαρνεῖται τόν ἑαυτό του, εἶναι ἱκανός νά σηκώσει τόν σταυρό του. Μέ πνεῦμα ὑποταγῆς στόν Θεό καί μέ τήν ἐπίκληση τῆς βοήθειάς Του, ἤ ὁποία ἔρχεται νά τόν ἐνισχύσει, κοιτάζει ἄφοβα καί ἀτάραχα τή θλίψη νά τόν πλησιάζει καί ἑτοιμάζεται μεγαλόψυχα νά τήν ὑπομείνει. Ἐλπίζει ὅτι ἔτσι θά γίνει μέτοχός των παθημάτων τοῦ Χριστοῦ καί θά φτάσει στήν ὁμολογία Του, ὁμολογία μυστική, μέ τόν νοῦ καί τήν καρδιά, ἀλλά καί φανερή, μέ τίς πράξεις καί ὁλόκληρη τή ζωή.

Ὅσο ὁ σταυρός παραμένει μόνο δικός μας, εἶναι πολύ βαρύς. Ὅταν μεταβληθεῖ σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, γίνεται ἐξαιρετικά ἐλαφρός. «Γιατί ὁ ζυγός μου εἶναι ἁπαλός καί τό φορτίο μου ἐλαφρό», εἶπε ὁ Κύριος.

Ὁ σταυρός τοποθετεῖται στούς ὤμους τοῦ μαθητῆ τοῦ Χριστοῦ, ὅταν αὐτός ἀναγνωρίσει πῶς εἶναι ἄξιος των θλίψεων ποῦ τοῦ ἔστειλε ἤ πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ σηκώνει ὀρθά τόν σταυρό του, ὅταν παραδέχεται ὅτι οἱ θλίψεις εἶναι ἀπαραίτητες γιά τή μεταμόρφωσή του, τήν ὁμοίωσή του μέ τόν Χριστό καί τή σωτηρία του.

Ἤ καρτερική ἄρση τοῦ σταυροῦ σου εἶναι ἤ καθαρή θέαση καί ἐπίγνωση τῆς ἅμαρτωλοτητάς σου. Σ' αὐτή τήν ἐπίγνωση δέν ὑπάρχει αὐταπάτη. Ἀπεναντίας, ἄν ὁμολογεῖς πῶς εἶσαι ἁμαρτωλός ἀλλά βαρυγκωμᾶς γιά τόν σταυρό σου, ἀποδεικνύεις πῶς ἔχεις ἐπιφανειακή γνώση τῆς ἅμαρτωλοτητάς σου καί βρίσκεσαι μέσα στήν αὐταπάτη.

Ἤ καρτερική ἄρση τοῦ σταυροῦ σου εἶναι ἤ πραγματική μετάνοια

Καρφωμένος στόν σταυρό, ὁμολόγησε μπροστά στόν Κύριο πῶς οἱ ἀποφάσεις Τοῦ εἶναι ἀλάθητες. Κατηγόρησε τόν ἑαυτό σου, δικαίωσε τήν κρίση τοῦ Θεοῦ, καί θά λάβεις τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου.

Καρφωμένος στόν σταυρό, γνώρισα τόν Χριστό, καί θ' ἀνοιχθοῦν γιά σένα οἱ πύλες τοῦ παραδείσου.

Καρφωμένος στόν σταυρό σου, δόξασε τόν Κύριο, ἀποδιώχνοντας ὡς ἄνομο καί βλάσφημο κάθε λογισμό παραπόνου καί γογγυσμοῦ.

Καρφωμένος στόν σταυρό σου, εὐχαρίστησε τόν Κύριο γι' αὐτό τό ἀνεκτίμητο δῶρο Τοῦ τή δυνατότητα, δηλαδή, ποῦ σου δίνει νά Τόν μιμηθεῖς μέ τίς ὀδύνες σου.

Καρφωμένος στόν σταυρό σου, νά θεολογεῖς- γιατί ὁ σταυρός εἶναι τό ἀληθινό σχολεῖο, τό μοναδικό θησαυροφυλάκιο καί ὁ ὕψιστος θρόνος τῆς αὐθεντικῆς θεολογίας. Δίχως σταυρό δέν ὑπάρχει ζωντανή γνώση τοῦ Θεοῦ.

«Μή ζητᾶς τήν τελειότητα τοῦ νόμου τῆς ἐλευθερίας (δηλ. τοῦ Εὐαγγελίου) σέ ἀνθρώπινες ἀρετές, γιατί τέλειος ἄνθρωπος μ' αὐτές τίς ἀρετές δέν ὑπάρχει ἡ τελειότητα τοῦ εἶναι κρυμμένη στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ».

Σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μεταβάλλει ὁ σταυρός τοῦ μαθητῆ τοῦ Χριστοῦ, ὅταν αὐτός τόν σηκώνει μέ εἰλικρινῆ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητα τοῦ εὐχαριστώντας καί δοξολογώντας τόν Κύριο. Ἀπό τήν εὐχαριστία καί τή δοξολογία ἔρχεται ἤ πνευματική παρηγοριά. Ἤ εὐχαριστία καί ἤ δοξολογία γίνονται πλούσιες πηγές ἀσύλληπτης καί ἄφθαρτης χαρᾶς, πού κοχλάζει εὐεργετικά μέσα στήν καρδιά, ξεχύνεται στήν ψυχή, ἁπλώνεται στό σῶμα, κυριεύει ὅλη τήν ὕπαρξη τήν ἀνθρώπου.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι γιά τούς σαρκικούς ἀνθρώπους ἀσήκωτος. Γιά τόν μαθητή καί ἀκόλουθό του Χριστοῦ, ὅμως, εἶναι ἀστείρευτη πηγή ἀνέκφραστης πνευματικῆς εὐφροσύνης. Τόσο μεγάλη εἶναι αὐτή ἤ εὐφροσύνη, ποῦ ἐξουδετερώνει ἐντελῶς τή θλίψη καί τόν πόνο.

Ἤ νεαρή Μαῦρα εἶπε στόν σύζυγο τῆς Τιμόθεο, ὅταν ἐκεῖνος, ὑπομένοντας μέ καρτερία φοβερά βασανιστήρια γιά τήν πίστη του στόν Χριστό, τήν καλοῦσε στό μαρτύριο: "Φοβᾶμαι, ἀδελφέ μου, νά μή δειλιάσω, ὅταν δῶ τά βασανιστικά ὄργανα καί τόν ὀργισμένο ἡγεμόνα φοβᾶμαι μήπως λυγίσω, ἐπειδή εἶμαι νέα". Καί ὁ Τιμόθεος τῆς ἀπάντησε: "Νά στηρίξεις τήν ἐλπίδα σου στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, καί τά βασανιστήρια θά γίνουν λάδι, ποῦ θά χυθεῖ πάνω στό σῶμα σου, θά γίνουν πνοή δροσιᾶς, ποῦ θά σέ ἀνακουφίσει ἀπό τούς πόνους σου".

Ὁ Σταυρός εἶναι ἤ δύναμη καί ἤ δόξα τῶν ἁγίων ὅλων των αἰώνων.

Ὁ Σταυρός εἶναι ὁ θεραπευτῆς τῶν παθῶν καί ὁ ἐξολοθρευτής τῶν δαιμόνων.

Θανατηφόρος εἶναι ὁ σταυρός τους γιά ὅσους δέν φρόντισαν νά τόν μεταβάλουν σέ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, γιά ὅσους βαρυγκωμοῦν ἐνάντια στή θεία πρόνοια, γιά ὅσους παραδίνονται στήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωση. Οἱ ἁμαρτωλοί ποῦ δέν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἅμαρτωλοτητάς τους, ἑπομένως οὔτε καί μετάνοια, πεθαίνουν γιά πάντα πάνω στόν σταυρό τους καί στεροῦνται, ἀπό ἔλλειψη αὐτογνωσίας καί καρτερίας, τήν ἀληθινή ζωή, τή ζωή μαζί μέ τόν Θεό. Οἱ ψυχές τούς κατεβαίνουν ἀπό τόν σταυρό τῶν θλίψεων μόνο νεκρές, γιά νά ριχθοῦν στόν αἰώνιο τάφο, στή φυλακή τοῦ ἅδη.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀνυψώνει πάνω ἀπό τή γῆ τόν σταυρωμένο σ' αὐτόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ. Ὅ μαθητής τοῦ Χριστοῦ, καρφωμένος στόν σταυρό του καί Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἔχει τίς σκέψεις τοῦ στραμμένες στά αἰώνια καί ἄφθαρτα ἀγαθά, μέ τόν νοῦ καί τήν καρδιά τοῦ ζεῖ στόν οὐρανό καί θεωρεῖ τά μυστήρια τοῦ Πνεύματος.

«Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει», εἶπε ὁ Κύριος, «ἅς ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, ἅς σηκώσει τόν σταυρό του καί ἅς μέ ἀκολουθεῖ». Ἀμήν.

Πηγή: Ἅγιον Ὅρος