Μιά χειμωνιάτικη νύχτα τοῦ 1701 ἕνας ἁγιορείτης μοναχός
βρέθηκε ταλαιπωρημένος ἔξω ἀπό τήν σεβάσμια Μονή τῶν Ἰβήρων.
Στή θλίψη του καί στήν ἀνάγκη του, ὕψωσε τά χέρια του
πρός τήν πάνσεπτη εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού εἶναι ζωγραφισμένη πάνω ἀπό τήν
κεντρική πύλη, καί ἄρχισε νά προσεύχεται.
Καί τότε, ἐνῶ προσευχόταν, ἔνοιωσε στόν ἑαυτό τοῦ μία ἀσυνήθιστη
καί θαυμαστή ἀλλοίωση. Αἰσθάνθηκε, σάν νά ἔσταζε ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας
στήν καρδιά τοῦ «δρόσος οὐράνιος καί θεῖος γλυκασμός». Καί ἡ καρδιά τοῦ
κατενύγη· καί τά μάτια τοῦ ἄρχισαν νά ἀναβλύζουν δάκρυα σάν πηγή. Σκόρπισε τό
σκοτάδι τοῦ νοῦ του. Φωτίστηκαν οἱ νοεροί τοῦ ὀφθαλμοί. Καί εἶδε πίσω του, τόν
σατανᾶ νά «κρύπτεται ὡς κλέπτης καί ληστής· ἀπό τόν φόβο τῆς Θεοτόκου».
Κρυβόταν γιατί ἔβλεπε τόν μοναχό νά προσεύχεται στήν Παναγία, καί δέν τό ἄντεχε.
Καί ἔτρεξε νά κρυφθεῖ ἀπό τήν θεία λάμψη τῆς Παναγίας! Καί ἐπῆγε καί μέ μορφή
σκύλου στάθηκε πίσω ἀπό τόν μοναχό, καί τοῦ δάγκωνε ἐλαφρά τα πόδια, καί τοῦ ἔλεγε:
Νά, τώρα θά σέ κομματιάσει, τώρα θά σέ φάει τό σκυλί!
Ὅμως, ἡ προσευχή τοῦ μοναχοῦ τόν κατέκαιγε. Καί γι’ αὐτό προσπαθοῦσε μέ τίς πανοῦργες μεθοδεῖες του νά τόν ἀναγκάσει νά τήν διακόψει. Καί πράγματι ἀπό τό φόβο τοῦ ὁ μοναχός ὅλο καί δείλιαζε. Ἀλλά ἡ Παναγία τοῦ ἔλεγε ἀπό τήν εἰκόνα της: Μή φοβᾶσαι!
Καί ἐκεῖνος ἔστρεφε πρός αὐτήν πάλι τό πρόσωπό του καί
ξαναδυνάμωνε τή προσευχή του. Ἀλλά καί πάλι ὁ δαίμονας τόν ἔκανε νά δειλιάζει.
Καί τότε πάλι, μέ ἤρεμη καί γλυκύτατη φωνή, τοῦ ἐπαναλάμβανε ἡ Μητέρα τοῦ
Χριστοῦ:
«Μή φοβᾶσαι! Ἐγώ εἶμαι κοντά σου. Καί σέ προστατεύω ἀπό
κάθε κίνδυνο».
Τό περιστατικό αὐτό μας δείχνει, πόσο ἀκαταμάχητο ὅπλο
κατά τοῦ Σατανᾶ εἶναι ἡ προσευχή.
* * *
Οἱ ἅγιοι Πατέρες θέλοντας νά μᾶς βοηθήσουν, νά ἀξιοποιοῦμε
τήν πάνσεπτη περίοδο τῆς Σαρακοστῆς γιά πνευματική μας ἀνασυγκρότηση καί προκοπή,
ὅρισαν, νά γίνονται κάθε Παρασκευή βράδυ οἱ «Χαιρετισμοί τῆς Παναγίας». Στούς
χαιρετισμούς καταλαβαίνουμε μέ τόν πιό καλό καί βαθύ τρόπο τί εἶναι ὁ Χριστός
γιά μᾶς, καί τί εἶναι ἡ Παναγία γιά μᾶς. Τί ἀξία καί σημασία ἔχει ἡ προσευχή
στή Παναγία γιά μᾶς.
Ὅμως, ἡ γνώση, χωρίς τήν ἀντίστοιχη πράξη, εἶναι ἄκαρπη
καί ἀνώφελη.
Λοιπόν:
*Ἅς μάθουμε καί ἐμεῖς νά προσευχόμαστε συχνά καί δυνατά
στή Παναγία μας.
*Ἅς μάθουμε νά τήν ζητᾶμε βοηθό καί προστάτη μας στίς
δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας…
*Ἅς λέμε καί ἐμεῖς ὅσο πιό ταχτικά μποροῦμε, μόνοι μας
στό σπίτι μᾶς τούς «Χαιρετισμούς».
Εἶναι δύναμή μας. Εἶναι ὅπλο μας.
Πηγή: Ἀρχιμ. Σάββα Δημητρέα, «Κατεύθυνον τά διαβήματά
μου», ἔκδ. Ι.Μ.Προφήτου Ἡλιοῦ, Πρέβεζα 2012, Ἀγάπη ἐν
Χριστῷ