Θαυμαστή φανέρωση τοῦ Ἠγιασμένου Ἱερέως π. Νικολάου Πέττα σέ Νοσοκομεῖο τῆς Πάτρας

Ἕνα ἀπειροελάχιστο μέρος θαυμαστῶν ἀποδείξεων παρατίθεται παρακάτω, ἀφοῦ κατά θεία παραχώρηση θά ἔχετε τήν εὐκαιρία νά διαβάσετε μία μοναδική φανέρωση στό Νοσοκομείου τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρών τοῦ ἠγιασμένου ἱερέως Νικολάου Α. Πέττα (+4/1/2000)!

Ἐπίσης θά ἀναγνώσετε θαυμαστή μαρτυρία γιά τόν π. Νικόλαο ποῦ σύνταξε ὁ ἀείμνηστος ἀστυνομικός Παναγιώτης, ὁ ὁποῖος ἔγινε μέ πολύ δυνατό τρόπο μύστης αὐτῆς τῆς ἁγιοφάνειας.

Ἡ ὅλη παρουσίαση ποῦ ἀκολουθεῖ εἶναι  Θαύματα ποῦ δημιουργοῦν στήν καρδιά τοῦ πιστοῦ μία κατάσταση εἰρήνης καί χαρᾶς, χωρίς ὅμως ποτέ νά ἀποβλέπουν στήν ἐπίδειξη καί τόν ἐντυπωσιασμό. Στήν περίπτωση αὐτή, τά αἴτια ποῦ ἕλκουν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι ἄλλα ἀπό τήν Πίστη, τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη, τά ὁποῖα στολίζουν τίς ψυχές ἐκείνων ποῦ προκαλοῦν αὐτά τά Θαύματα, ἀλλά καί κάποιων ἀπό ἐκείνους ποῦ γίνονται ἀποδέκτες τέτοιων Θαυμάτων. Εἶναι θαυμαστοί τρόποι ποῦ παρουσιάζουν θαυμαστές παρεμβάσεις τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Του στήν καθημερινή μας ζωή.

Τό 2006 ὁ ἀείμνηστος ἀστυνομικός Χρῆστος Π. Ἀναγνωστόπουλος ἀπό τήν γενέτειρά μου Πάτρα καταγράφει μιά συγκλονιστική μαρτυρία γιά τόν π. Νικόλαο: «Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἠμίν καί  καθάρισον ἠμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος καί σῶσον, Ἀγαθέ τάς ψυχᾶς ἠμῶν.

Κατόπιν προφορικῆς αἰτήσεως τῶν αἴδ. πρώτ. Στεφάνου καί τοῦ ὀσιολ. ἱερομ. πνευματικοῦ π. Εὐθυμίου Ἁγιορείτου μέ φόβο Θεοῦ, πῆρα τήν πέννα καί πρός Δόξα Θεοῦ καί ἐνίσχυση τῆς πίστεως τῶν ἀνθρώπων καί ἐμοῦ τοῦ ἐλαχίστου, θά γράψω λίγα λόγια ἀπό τίς πνευματικές νουθεσίες τοῦ Πατρός Νικολάου Α. Πέττα.

Τόν π. Νικόλαο τόν γνώρισα λίγα χρόνια πρό τῆς κοιμήσεώς του ἀπό πληροφορίες εὐσεβῶν χριστιανῶν. Θυμᾶμαι ὅτι ἤθελα νά τόν συναντήσω, ἀλλά λογισμοί ἁμαρτίας μέ ἀπέτρεπαν. Τελικά ἐνέργησε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν ἐπισκέφθηκα στό ἐργαστήριο ἀπέναντι ἀπό τό σπίτι του, λίγο πιό κάτω ἀπό τόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Βασιλείου Ζαρουχλεΐκων, ὅπου ἱερουργοῦσε. Χτύπησα τό κουδούνι τῆς πόρτας τῆς οἰκίας του, ὅπου βγῆκε ἡ σεβαστή του Πρεσβυτέρα καί μοῦ ἄνοιξε, ζήτησα τόν π. Νικόλαο καί ἐκείνη μου εἶπε: «Καλῶς τόν, σᾶς περίμενε!!!».

Κατέβηκε ἀπό τήν οἰκία τοῦ ὁ π. Νικόλαος μέ τήν φράση: «Ἔλα, εὐλογημένε», καί ἀφοῦ τοῦ φίλησα τό χέρι, μέ ὁδήγησε στό ἐργαστήριό του κάτω καί ἀπέναντι ἀπό τήν οἰκία του, διότι πρίν γίνει ἱερεύς, ἦτο καθηγητής Τεχνικῆς Σχολῆς. Μέ δέχθηκε γιά πρώτη φορά, μέ πατρική καί πνευματική Ἀγάπη, ποῦ ἀκόμη αἰσθάνομαι ἔντονα καί, ἀφοῦ φόρεσε τό πετραχήλι, καθίσαμε στό τραπέζι – πρόχειρο γραφεῖο, ποῦ διατηροῦσε (σάν ἐκκλησάκι τό εἶχε), καί ἀφοῦ ἔγιναν συστάσεις καί τοῦ δήλωσα τό ὄνομα καί τήν ταυτότητά μου, ἀστυνομικός το ἐπάγγελμα, ἄρχισε νά μοῦ δίνει πνευματικές νουθεσίες, συμβουλές.

Ὤ τοῦ θαύματος! Λίγα λεπτά μετά τίς νουθεσίες του, διακόπτει καί ἐντελῶς ἔξαφνα γιά ἐμένα μου λέγει: «Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τούς Παλαιοημερολογίτες, δέν βγάζεις ἄκρη». Χωρίς νά τό γνωρίζει, ἀσχολιόμουν ἐκεῖνο τόν καιρό μέ τούς παλαιοημερολογίτες, διότι ἔχω συγγενεῖς πατέρα – μητέρα – ἀδελφό – θεῖες, ποῦ εἶχαν προσχωρήσει στό παλαιό ἡμερολόγιο, καί προσπαθοῦσα νά τούς πείσω περί τοῦ ἀντιθέτου, περί μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἔμεινα ἔκθαμβος καί ἐσωτερικά συγκινημένος, καταλαβαίνοντας ὅτι θεία Χάρη ἐπισκέφθηκε τόν π. Νικόλαο καί τόν ἐνημέρωσε γιά τό γεγονός. Δέν ρώτησα τίποτα. Τί νά ρωτήσω ἐγώ ὁ πνευματικά φτωχός, ἀφοῦ σκέφθηκα ὅτι τά ἀδύνατα παρά τοῖς ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῶ γίνονται;

Ὁ π. Νικόλαος, μετά ἀπό αὐτό τό διορατικό συνέχισε ἀμέσως, τίς πατρικές νουθεσίες περί προσευχῆς καί μιλοῦσε, ἔδινε συμβουλές, προσευχόταν συγχρόνως, καί πολλές φορές συγκινεῖτο καί ἐνίσχυε τήν ὀλιγοπιστία μου, τήν ὁποία εἶμαι σίγουρος ὅτι γνώριζε Χάριτι Θεοῦ.

Π. Νικόλαε, πῶς μπορεῖ νά σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος; τόν ρώτησα: «Μ.Ε.Θ.Ε., παιδί μου, Μ.Ε.Θ.Ε.», μοῦ ἀπάντησε, ἐξηγώντας μου τά ἀρχικά της λέξεως Μ.Ε.Θ.Ε. = ΜΕΤΑΝΟΙΑ – ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ – ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ.

«π. Νικόλαε εἶμαι ἁμαρτωλός καί πέφτω σέ ἁμαρτίες! Πῶς μπορῶ νά σωθῶ;» συνέχισα. «Ἀδελφέ μου, κάθε φορᾶ ποῦ θά πέφτεις θά σηκώνεσαι μέ τήν θεία ἐξομολόγηση. Νά μήν ὀλιγωρεῖς καί μένεις στήν πτώση, ἀλλά πάντοτε νά σηκώνεσαι μέ τήν θεία ἐξομολόγηση». Μέ ρώτησε ποιόν ἔχω πνευματικό καί ὅταν τοῦ εἶπα τόν π. Βασίλειο Μπακογιάννη, ἔδειξε πολύ ἱκανοποιημένος καί μοῦ συνέστησε νά ἐπισκεφτῶ ἐν εὐθέτω χρόνω καί τόν π. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο, γιά νά λάβω τήν εὐχή του, ὅπως καί ἔπραξα, μένοντας κατενθουσιασμένος. Τόν π. Νικόλαο τόν ἐπισκεπτόμουν κατά ἀραιά διαστήματα.

Πάντοτε μέ συμβούλευε καί μέ ἐνίσχυε στήν ὀλιγοπιστία μου. Μοῦ ἔλεγε τά ἑξῆς: «Ἀδελφέ μου, ὁ ἄνθρωπος εἶναι σάν τήν μπαταρία τοῦ αὐτοκινήτου, ποῦ ἀδειάζει καί θέλει γέμισμα ἀπό τήν Ἐκκλησία», τονίζοντάς μου τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί δείχνοντάς μου ὅτι αὐτά τά γεμίζει ἡ πνευματική μπαταρία τοῦ ἀνθρώπου καί ὁδηγεῖται πρός τόν Θεό. Κάποτέ μου ἐξιστόρησε τό ἑξῆς γεγονός: «Πῆγα, παιδί μου, στόν Ἅγιο Νικόλαο στά Σπάτα Ἀχαΐας, γιά νά προσκυνήσω καί νά προσευχηθῶ στόν Ἅγιό μου. Κάποια στιγμή ἐπείνασα. Ἀπό ποῦ ὅμως νά ζητήσω φαγητό. Δέν ζήτησα ἀπό πουθενά ἀπό ἐπιφύλαξη. Τότε μου ἦλθε ὁ λογισμός ἀπό τόν Ἅγιο Νικόλαο νά βάλω στό στόμα μου λίγες σταγόνες λάδι ἀπό τό καντήλι του, πράγμα ποῦ ἔκανα καί ἀμέσως, ἀδελφέ μου, ἐχόρτασα».

Μέ τό ἀνωτέρω γεγονός καί μέσα στήν συγκίνησή μου ὁ π. Νικόλαος μέ ἔκανε νά θυμηθῶ τούς πέντε ἄρτους καί τρεῖς ἰχθεῖς, μέ τούς ὁποίους ὁ Ἀρχηγός τῆς Ἐκκλησίας μᾶς Θεάνθρωπος Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐχόρτασε τό λαό τῶν πέντε χιλιάδων ἀνθρώπων, ποῦ ἄκουαν τήν ὁμιλία του καί ἐπείνασαν.

Κάποια ἄλλη φορᾶ μου ἐξήγησε ὅτι εἶχε στήν κατοχή τοῦ ἕνα μικρό λείψανο Ἁγίου, ποῦ εὐωδίαζε. Μοῦ εἶπε νά τό προσκυνήσω καί ὄντως εὐωδίαζε. Κανείς δέν ἦταν σίγουρος τίνος Ἁγίου ἦταν, ἀλλά τό ἴδιο το λείψανο τόν ἐνημέρωσε Χάριτι Θεοῦ ὅτι ἦταν τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ ἐν Σκλαβαίνοις (+19-12-1006), συνάθλου καί συμμοναστοῦ τοῦ Ἱερομάρτυρος Βλασίου τοῦ Ἀκαρνάνος (ἡ λειψανοθήκη αὐτή σήμερα φυλάσσεται στό Κειμηλιαρχεῖο τοῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας τῆς Ἀλεξιώτισσας Πατρών). Κάποτέ μου ἔδωσε μικρό τεμάχιο ὑφάσματος ἀπό τό κάλυμμα-σουδάριο τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ ἐν Κεφαλληνία καί κομμάτι ἀπό τήν ἐμβάδα τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τῆς Ζακύνθου γιά εὐλογία, τά ὁποῖα διατηρῶ πολλά χρόνια. Εὐωδιάζουν καί τά ἔχω γιά φυλακτό.

Ὁ π. Νικόλαος μιλοῦσε, συμβούλευε, προσευχόταν, συγκινεῖτο, γιά πολλή ὥρα, μεταρσιώνοντας τήν ὁμιλία τοῦ – συμβουλές σέ πνευματική ἔκσταση, καί μαζί του αἰσθανόσουν αὐτό, ποῦ ρητά ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, «ὅπου δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα ἐν τῷ μέσω αὐτῶν εἰμί..».

Εἶμαι βέβαιος πῶς, ὅ,τι ἔλεγε ὁ π. Νικόλαος, δέν τό ἔλεγε γιά τόν ἐαυτόν του, ἀλλά μέ πλήρη ταπεινότητα, ἐξωτερικεύοντας κάποιες φορές τήν συγκίνησή του γιά τό θεῖο, ἐνισχύοντας ἔτσι τήν δική μας ὀλιγοπιστία πρός καλυτέρευση τοῦ ἐαυτοῦ μᾶς μέσα ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέ ἔκανε νά αἰσθάνομαι ὅτι ὑπάρχει Θεός καί ὅτι ὁ Θεός φανερώνεται μέσα ἀπό ἀποκαλύψεις, ἰδιαιτέρως στίς ταπεινές ψυχές, ἀλλά καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὅπου θέλει πνεῖ, ἀκόμη καί στόν χειρότερο ἁμαρτωλό. Ὁ π. Νικόλαος συμβούλευε: «Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πρέπει νά φιλοῦμε ὁ ἕνας το χέρι τοῦ ἄλλου. Νά ἐξασκούμαστε στήν ταπεινότητα, νά συγχωροῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο». Κάποια φορᾶ μέ ἐνηγκαλίσθη μέ ἀπεριόριστη Ἀγάπη, ποῦ δέν μπορῶ νά τήν ἐξηγήσω, ἀλλά τήν αἰσθάνθηκα, καί ἔσκυψε νά φιλήσει τό ἁμαρτωλό μου χέρι. Φυσικά ἀντιστάθηκα καί ἔσκυψα ἐγώ καί φίλησα τό δικό του χέρι τό ἱερατικό, τό ἀποστολικό.

Εἶχε πνευματικούς δεσμούς μέ Ἁγίους Γέροντες τοῦ Ἁγίου Ὅρους καί ἄλλους, πολλῶν ἀπό τούς ὁποίους εἶχε ὡς εἰκονίσματα στό γραφεῖο του, τοῦ π. Παϊσίου, τοῦ π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτη, τοῦ π. Πορφυρίου, τοῦ π. Ἰάκωβου Τσαλίκη, τοῦ π. Δημητρίου Γκακαστάθη, τοῦ πάπα-Νικόλα τοῦ Πλανά. Ἀπό τήν Μονή Διονυσίου τοῦ π. Γαβριήλ, τοῦ π. Χαραλάμπους καί τοῦ π. Θεοκλήτου. Ἐπίσης τοῦ π. Ἐφραίμ τοῦ Φιλοθεΐτη, τοῦ π. Ἰωσήφ τοῦ Ἠσυχαστοῦ καί τοῦ Βατοπαιδινοῦ. Ἐπίσης σεβόταν καί γέροντες ἐκτός του Ἄθωνα, ὅπως τόν π. Εὐμένιο καί τόν π. Νικηφόρο τόν Λεπρό, τόν π. Ἰάκωβο Τσαλίκη, τόν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τόν π. Εὐσέβιο Γιαννακάκη τούς ἀδελφούς Εὐμένιο καί Παρθένιο τῆς Κρήτης κ.α.

Ἐπίσης ἔνδακρυς μιλοῦσε μέ πολύ σεβασμό γιά τήν Κωνσταντινούπολη καί τόν Οἴκ. Πατριάρχη μᾶς κ.κ. Βαρθολομαίo. Μάλιστα εἶχε μία μεγάλη κορνίζα πού περίκλειε δύο φωτογραφίες, μία μέ τήν Ἁγία Σοφία ποῦ εἶχε τήν ἐπιγραφή «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ / ΕΔΩ ΚΤΥΠΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» (μάλιστα στούς μιναρέδες τῆς Ἁγίας Σοφίες τούς εἶχε βάψει μέ μπλάνκο, ὥστε νά σχηματίσουν κεραυνούς. Μέ αὐτό ὑπονοοῦσε ὅτι θά καταστραφοῦν ἀπό τήν θεϊκή ὀργή σάν ξένο σῶμα ποῦ εἶναι), καί μία ἄλλη μέ τόν Πατριάρχη. Καί τούς δύο τους ἀσπαζόταν μαζί. Ἔτσι φιλοῦσε μέ συναίσθηση καί πόνο καρδιᾶς μία τήν ἁψίδα τοῦ ἱεροῦ του Ναοῦ, μία τήν δεξιά του Πατριάρχη.

Γι’ αὐτά χαρακτηριστικά ἀνάφερε τά ἑξῆς: «Ἡ πρωτεύουσα τῆς ρωμιοσύνης εἶναι ἡ αἰώνια Βασιλίδα τῶν πόλεων Κωνσταντινούπολη, ἅς ἔχουν στούς χάρτες ὡς πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδας τήν Ἀθήνα. Ὁ Οἴκ. Πατριάρχης μᾶς εἶναι σπάνιος καί ἰκανότατος ἡγέτης ποῦ ζεῖ καί παλεύει ἀνάμεσά σε συμπληγάδες πέτρες μαρτυρώντας. Στά βάθη τῆς καρδιᾶς τοῦ εἶναι καί μεγάλος Ρωμιός. Στή σεπτή μορφή τοῦ βλέπω τόν πρῶτο της Ὀρθοδοξίας καί τόν ἄρχοντα τῆς ρωμιοσύνης». Ἀκόμα ἔλεγε κάτι πολύ μοναδικό καί ἴσως προφητικό: «Ἐγώ τόν γνωρίζω τόν Οἴκ. Πατριάρχη μας καί ἅς μήν ἔχουμε συναντηθεῖ ἀπό κοντά. Καί ἐκεῖνος θά ἔρθει καιρός ποῦ θά μέ ἀναζητήσει καί θά μέ μάθει καί θά μέ βρεῖ μέ τρόπο μοναδικό!».

Κάποτε πῆρε τηλέφωνο κάποια γυναίκα στήν Πάτρα, ἡ ἀείμνηστη Γεωργία Καραμούζη, ἡ ὁποία ἦταν παραπληγική γιά τριάντα καί πλέον χρόνια, μέ τήν ὁποία ἀφοῦ συμφώνησε, μοῦ τήν ἔδωσε στό τηλέφωνο καί μοῦ μίλησε, συμβουλεύοντας μέ γιά λίγα λεπτά. Ἐκεῖνο ποῦ θυμᾶμαι καί μοῦ ἔμεινε, εἶναι ἡ ἑξῆς συμβουλή της: «Νά μήν ἀσχολεῖσαι μέ τά κοσμικά καί τά γήινα, ἀλλά μέ τά ἐπουράνια καί τά Ἅγια», αἰσθάνθηκα ὅτι μου μιλοῦσε ἕνας Ἄγγελος.

Ἀδελφοί μου, ὁ π. Νικόλαος Πέττας, μοῦ μίλησε πάρα πολλές ὧρες καί μέσα στήν πνευματική μου φτώχεια κράτησα αὐτά τά ὀλίγα καί τά κατέγραψα, μέ τά ὅποια μου λάθη. Εὐχαριστῶ τόν Θεό, ποῦ μέ ἀξίωσε νά γνωρίσω ἕνα τέτοιο Πατέρα – Γέροντα ὁ ὁποῖος θά πρεσβεύει στόν Κύριο γιά μᾶς. Νά ἔχουμε τήν εὐχή τοῦ π. Νικολάου. Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις καί τοῖς Ὀσίοις Αὐτοῦ!

Τέλος καί τῷ Θεῶ δόξα.

Ὁ ἐλάχιστος καθ’ ὅσον μου ἐζητήθη νά γράψω τό ὄνομά μου: Χρῆστος Π. Ἀναγνωστόπουλος, Ζαΐμη 8 Ρίον Πατρών, 27-06-2006, τήλ 2610-990331».

Μετά τήν μαρτυρία τοῦ ἀειμνήστου Παναγιώτη ἡ σύζυγός του κ. Αἰκατερίνη κατόπιν συνομιλίας μου μέ ἐκείνη ποῦ κατέθεσε στίς 8-03-13, τήν ἁγιοφάνεια τοῦ π. Νικολάου ποῦ ἔλαβε χώρα στό Νοσοκομείου τῆς Πάτρας «Ἅγιος Ἀνδρέας», πλησίον του κοιμητηρίου ὅπου ἀναπαύεται ὁ π. Νικόλαος στήν Παναγία τήν Ἀλεξιώτισσα: «ΑΓΙΟΦΑΝΕΙΑ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ».

«Ἅγιοί του Θεοῦ πρεσβεύσατε ὑπέρ ὑμῶν». Αὐτή ἡ εὐχή μέ συντρόφευε στήν καθημερινή μου ἀσχολία γιά πολύ καιρό, πρίν συμβεῖ τό περιστατικό ποῦ θά σᾶς περιγράψω μέ πολύ συναίσθηση καί γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.

Στίς 8 Ἰανουαρίου 2013 ἡμέρα Τρίτη ἀσθένησε ὁ σύζυγός μου Χρῆστος Ἀναγνωστόπουλος σέ ἡλικία 54, λίγες ὧρες μετά τό μεσημεριανό φαγητό, μέ ἔντονους πόνους καί ἐμετούς. Τόν μεταφέραμε στό πλησιέστερο Νοσοκομείου τοῦ Ρίου, ὅπου μας εἶπαν ὅτι ἐφημερεύει τό Νοσοκομεῖο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα Πατρών». Ἀμέσως πήγαμε ἐκεῖ στά ἐξωτερικά στό ἐφημερεῦον νοσοκομεῖο Ἅγιος Ἀνδρέας, ὅπου ἐκεῖ διαγνώστηκε ὅτι ἔπασχε ἀπό λάσπη στή χολή καί ὀξεία παγκρεατίτιδα. Μεταφερθήκαμε τήν ἑπόμενη ἡμέρα Τετάρτη στό δωμάτιο 206 τῆς παθολογικῆς κλινικῆς καί οἱ γιατροί συνέστησαν συνεχῆ παρακολούθηση, ἐπειδή ἦταν δύσκολη ἡ κατάσταση, χωρίς φαγητό καί νερό καί πρότειναν νά κάνουμε ὑπομονή, καθώς ἡ περίπτωση αὐτή κρατάει ἀρκετές μέρες.

Ὁ σύζυγός μου ἔχοντας πόνους καί δυσχέρεια ἀναπνοῆς βρισκόταν σέ ἀνησυχία καί μοῦ ζήτησε νά τηλεφωνήσω στήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων, καθώς εἶχε στενούς πνευματικούς δεσμούς μέ τούς Πατέρες ἐκεῖ. Μάλιστά μου εἶπε ἀπέξω καί τόν ἀριθμό τοῦ τηλεφώνου τῆς Μονῆς.

Βγῆκα στό διάδρομο καί μίλησα μέ τόν Ἡγούμενο τοῦ μοναστηριοῦ, τόν ἀρχιμανδρίτη π. Εὐσέβιο γιά λίγα λεπτά. Ἔτσι ἐνημέρωσα τήν Μονή καί ζήτησα τήν προσευχή τους, ὅπως μου εἶπε ὁ σύζυγός μου Χρῆστος. Τελειώνοντας τό τηλεφώνημα καί γυρίζοντας νά μπῶ στό δωμάτιο ἄκουσα ἕνα «Γειά!» καί στρέφοντας, παρατήρησα νά ἔρχεται ἀπό τό βάθος τοῦ διαδρόμου ἕνας ἄγνωστος ἱερέας μέ ταχύ σταθερό βῆμα, χαμογελαστός, «ἀσκεπής» καί ράσο ποῦ δέν ἀκουμποῦσε στό ἔδαφος καί διακρίνονταν τά παπούτσια του.

Πλησίασα στό κρεβάτι τοῦ συζύγου μου, ὅπου βρισκόταν δίπλα στό παράθυρο καί ἦταν περιτριγυρισμένο ἀπό κουρτίνες γιατί πονοῦσε καί ἔτσι διακριτικά τίς κλείναμε γιά νά μήν ἐνοχλούσαμε τούς ἄλλους ἀσθενεῖς. Ἄρχισα νά τοῦ μιλῶ γιά τό τηλεφώνημα καί ἄκουσα πάλι τό «Γειά!». Ἐμφανίστηκε ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τοῦ κρεβατιοῦ, πρός τά πόδια, ὁ ἄγνωστος σέ μένα ἱερέας ποῦ εἶχα δεῖ στό διάδρομο. Ἀμέσως ὁ Χρῆστος ἔστρεψε τό βλέμμα του σάν νά τόν περίμενε καί τοῦ ζήτησε νά ἐξομολογηθεῖ. Ἔτσι γιά λίγα λεπτά συνεννοοῦνταν μέ ἕνα δικό τους τρόπο, καί στό τέλος ἐκεῖνος ὁ ἱερέας ὑψώνοντας τό δεξί του χέρι πρός τά ἐπάνω μέ γλυκύτητα, τοῦ χαμογέλασε καί τοῦ εἶπε «Ἐντάξει! Αὔριο πάλι θά ἔρθω!» καί γύρισε καί ἔγινε ἄφαντος.

  Ἀναρωτήθηκα ποιός ἦταν, δέν τόν ἀναγνώρισα καί ἔτσι ρώτησα τόν σύζυγό μου, ὁ ὁποῖος δέν μοῦ ἀπάντησε, παρά μόνο μου ἔκανε ἕνα νεῦμα μέ τό κεφάλι, σάν νά μοῦ λέει «ἄστο, εἶναι δικό μας θέμα». Μέ παραξένεψε ἡ ἄμεση ἀντίδραση τοῦ συζύγου μου, καθώς φάνηκε σάν νά τόν περίμενε καί σάν νά τόν εἶχε καλέσει ὁ σύζυγός μου, ἀλλά πῶς ...

  Ἐπιπλέον, μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἡ μορφή τοῦ ἱερέα, ἀφοῦ μου ἦταν ἄγνωστη, οὔτε εἶχε καμία σχέση μέ τόν ἐφημέριό του Νοσοκομείου π. Ἰωάννη Σταυρόπουλο, ὅπου τόν εἶδα κατά τύχη μετά ἀπό πολύ καιρό. Ἦταν μέτριου ἀναστήματος, ἀδύνατος, ἡλικίας γύρω στά 55, μέ κοντή γενειάδα καί τά μαλλιά του γιά δευτερόλεπτά μου φάνηκαν ἀρχικά γκρίζα, ἀλλά τελικά ἡ ἐντύπωση ποῦ μου ἔμεινε ἦταν ὅτι ἤτανε ξανθά, σάν φωτεινά, ἀφοῦ τόν συνόδευε κάτι σάν φωτοστέφανο. Μετά ἀπό αὐτό τό γεγονός ἀσχολήθηκα, μέ τά παιδιά μου, μέ τόν βαριά ἀσθενῆ σύζυγό μου γιά τήν ὑπόλοιπη ἡμέρα.

  Τήν ἑπόμενη ἡμέρα τό πρωί θυμήθηκα τό γεγονός καί σκεπτόμενη «Σήμερα θά ἔρθει ὁ παπούλης γιά νά μιλήσουνε πάλι», ἀφοῦ εἶχε πεῖ ὁ ἱερέας «Ἐντάξει! Αὔριο πάλι!», ρώτησα ξανά τό σύζυγό μου ποιός ἦταν ὁ χθεσινός ἱερέας ποῦ τόν ἐπισκέφτηκε καί συνεννοήθηκαν. Ἐκεῖνος πάλι συγκινημένος δέν ἀπάντησε, ἔκανε ξανά τό ἴδιο νεῦμα. Ἐγώ ἐπιμένοντας τόν ρώτησα ἐάν ἦταν κάποιος ἀπό τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἐπειδή ἐγώ δέν ἤξερα κανέναν μέ τό παλαιό, ὅμως ὁ Χρῆστος γνώριζε, ἀφοῦ οἱ γονεῖς τοῦ εἶναι μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο. Αὐτή τή φορά μου ἀπάντησε μέ ἕνα αὐστηρότητα «Ὄχι!».

  Ἡ κατάσταση ἐκείνη τήν μέρα Πέμπτη 10/01/2013 ἐξελίχθηκε πολύ γρήγορα καί ἄσχημα. Ἔτσι ὁ σύζυγός μου κοιμήθηκε στίς 16:00 περίπου τό ἀπόγευμα καθώς τόν μεταφέρανε στήν Ἐντατική. Αὐτό ποῦ ἔκανε ἐντύπωση ἦταν ἡ μακαριότητα ποῦ εἶχε τό πρόσωπό του, ἄν καί ταλαιπωρήθηκε πολύ πρίν κοιμηθεῖ. Ὕστερα ἀπό μερικές ὧρες, ὅταν ἀποχωροῦσα ἀπό τό νοσοκομεῖο μαζί μέ τόν γιό μου Παναγιώτη, ἐπανῆλθε στό μυαλό μου τό γεγονός καί αὐτομάτως κατάλαβα τί εἶχε συμβεῖ. «Ἅγιος του Θεοῦ μᾶς εἶχε ἐπισκεφτεῖ καί ἑτοίμασε τόν Χρῆστο!». Τό ἀνέφερα στόν Παναγιώτη καί ἐκεῖνος μου ζήτησε τήν περιγραφή τοῦ ἱερέα. Μοῦ ἀπάντησε ἀμέσως, «Ὁ πάπα-Νίκος ὁ Πέττας θά ἤτανε!». «Μά παιδί μου δέν μπορῶ νά ξέρω, ἀφοῦ μία φορά τόν εἶχα δεῖ σέ μία λειτουργία καί δέν τόν θυμᾶμαι καθόλου».

Γνωρίζαμε βέβαια πόσο πολύ εὐλαβεῖτο ὁ Χρῆστος τόν ἠγιασμένος π. Νικόλαο Πέττα, ἀφοῦ ἔλεγε παντοῦ ὅτι τό πιό μεγάλο πνευματικό γεγονός τῆς ζωῆς τοῦ ἦταν ἡ γνωριμία του μέ αὐτόν τόν φημισμένο ἱερέα. Μάλιστα τόν τελευταῖο καιρό μᾶς ἔλεγε ὅτι μέ θαυμαστό τρόπο στή γιορτή τοῦ 6 Δεκεμβρίου τοῦ 2012, πῆρε κοντά του τήν ἀγαπημένη ἡρωίδα πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή, καί ἄλλα πολλά. Γενικά, μοῦ τόνιζε συνέχεια πόσο τυχερός ἦταν ποῦ γνώρισε ἕνα τέτοιο Ἅγιό της ἐποχῆς μας, ὅπως τόν π. Νικόλαο.

  Τό γεγονός τό μετέφερα ἐπίσης στήν κόρη μου Σοφία, ἡ ὁποία ἔπειτα ἀπό μερικές μέρες, συνδυάζοντας τήν σκέψη τοῦ ἀδερφοῦ της καί τήν περιγραφή τή δικιά μου, θέλησε νά ψάξει ποιός ἦταν ἡ μορφή ποῦ εἶχε φανερωθεῖ στό Νοσοκομεῖο. Μέ φώναξε στό δωμάτιό της καί μοῦ ἔδειξε κάποια φωτογραφία ποῦ εἶχε βρεῖ στό διαδίκτυο. Ἀμέσως ἀναγνώρισα σ’ αὐτήν τή μορφή, τή μορφή τοῦ ἱερέα, ὁ ὁποῖος ἀτένιζε πρός τά ἄνω, καί εἶχε ἐμφανιστῆ μέ θαυμαστό τρόπο πρίν λίγες μέρες. Ἀπό κάτω ἔγραφε «Ο ΣΗΜΕΙΟΦΟΡΟΣ π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ / 1941 - +4/1/2000». Καταλαβαίνετε τά συναισθήματά μας! Δοξάζουμε τόν Θεό ποῦ καί στή δύσκολη ἐποχή μᾶς ἀναδεικνύει τούς ἐκλεκτούς του!».

  Μ’ αὐτή τή μοναδική του ἐμφάνιση, λοιπόν, ὁ θαυματουργός ἠγιασμένος λευίτης Νικόλαος Α. Πέττας ἔδειξε πῶς ὅσοι τόν τιμοῦν καί τόν σέβονται τούς προστατεύει σέ κάθε βῆμα τους καί ἀκόμα τή δύσκολη στιγμή τῆς ἀσθένειάς τους δίνει κουράγιο καί δύναμη. Ἀλλά κυρίως τή φοβερή στιγμή ποῦ τό σῶμα χωρίζεται ἀπό τή ψυχή, ἔρχεται στίς ταπεινές καί γνήσιες ψυχές γιά νά  τίς συνοδεύει στό θρόνο τοῦ Θεοῦ. Καί ὅλα αὐτά πρός δόξαν Θεοῦ καί ἀνακούφιση τῶν χριστιανικῶν ψυχῶν ποῦ ἀναρωτοῦνται ἄν στίς στεῖρες ἀπό πνευματικότητα μέρες μᾶς ὑπάρχουν ἀληθινοί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, καί μάλιστα ζευγάρια ὅπως ὁ π. Νικόλαος μέ τήν πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή.

Φώτιος Ἄρ. Δημητρακόπουλος,

Καθηγητής τμήματος Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

Φῶτο: Ἡ σύζυγος τοῦ ἀειμνήστου ἀστυνομικοῦ Χρήστου Ἀναγνωστόπουλου, δείχνει τό σημεῖο τῆς θαυμαστῆς ἐμφάνισης τοῦ ἠγιασμένου π. Νικολάου Α. Πέττα.

Φῶτο: «Ο ΣΗΜΕΙΟΦΟΡΟΣ π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ / 1941 - +4/1/2000».

Πηγή: Ἁγιορείτικο Βῆμα