Θαῦμα Παναγίας Μυρτιδιώτισσας - Θεραπεύει παράλυτο

Κάποιος εὐλαβής ἀπό τούς χωρικούς, ὀνομαζόμενος Θεόδωρος Κουμπιανιός, ἔχων ξεχωριστήν εὐλάβειαν εἰς τήν ἁγιωτάτην καί θαυμασιωτάτην Εἰκόνα, ἐκτός ἀπό τάς ἄλλας

λειτουργίας καί πανηγύρεις, ὅπου ἔκαμεν εἰς αὐτό τό Μοναστήριον, εἶχεν συνήθειαν καί ἔπαιρνεν ὅλους του τούς συγγενεῖς καί φίλους καί ἐπήγαιναν, ὕστερα ἀπό τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου σαράντα ἡμέρας, ὅπου εἶναι ἡ ΚΔ' Σεπτεμβρίου, καί ἔκαμναν μέ εὐλάβειαν λειτουργίαν καί πανήγυριν ἐκεῖ.

Καί ἀπό τότε ἐσυνηθίσθη ἡ ἑορτή αὐτή νά γίνεται και εἰς ὅλην τήν νῆσον.

Ἔτυχε, μετά καιρόν, καί σφοδρῶς ἀσθενήσας ὁ αὐτός Θεόδωρος, ἐκατεστάθη παράλυτος, καί κατέκοιτο εἰς τόν κράββατον χρόνους πολλούς. Ἐπειδή δέ καί αὐτός κατά τόν καιρόν,

διά τήν δεινήν αὐτοῦ ἀσθένειαν, δέν ἠδύνατο νά ὑπάγη εἰς τήν συνηθισμένην τοῦ ἑορτήν, ἐπεμπεν ὅμως πάντοτε τά παιδιά του καί τούς συγγενεῖς του καί ἔκαμε εὐλαβῶς τήν

πανήγυριν, μέ ἐλεημοσύνην πλουσιοπάροχον εἰς τό Μοναστήριον.

Ἡ πίστις αὐτοῦ καί ἡ εὐλάβεια δέν ὠλιγόστευε ποτέ, μόνον καί μακρόθεν ἀπό τήν κλίνην τοῦ μετά δακρύων προσευχόμενος ἔλεγε:

—Κυρία μοῦ Μυρτιδιώτισσα, ἐλέησον καί ἐμένα τόν ἁμαρτωλόν ἐσύ, ὅπου εἶσαι ἡ βοήθεια τῶν ἀβοηθήτων, ἡ καταφυγή καί ἐπίσκεψις ἐκείνων ὅπου σε ἐπικαλοῦνται, ἡ σκέπη καί ἡ προστασία ἐκείνων, ὅπου σε παρακαλοῦνε. Βοήθησον καμοί τῷ ἁμαρτωλω καί ἀναξίω δούλω σου καί ἀξίωσον μέ τῆς ποθούμενης ὑγείας, νά ἔλθω σωματικῶς καν τόν ἐρχόμενον χρόνον, πρίν τελειώση ἡ ζωή μου, νά προσκυνήσω τήν ἁγίαν σου εἰκόνα.

Ταῦτα καί ἄλλα περισσότερα λόγια εὐλαβείας ἔλεγε μετά δακρύων ὁ αὐτός Θεόδωρος κάθε χρόνο. Καί πάντοτε ἐδόξαζε καί ἔκαμνε τήν ἑορτήν κατά τήν συνήθειαν.

Μετά δέ χρόνους, ποῦ ἦτο παράλυτος, φθάνοντος τοῦ καιροῦ τῆς συνηθισμένης ἑορτῆς, ἀφ’ οὗ ἔγινεν ἡ χρειαζομένη ἑτοιμασία νά κινήσουν ὅλοι, κράζει ὁ αὐτός Θεόδωρός τα παιδιά του καί λέγει τῶν κλαίων:

—Αδελφοί καί τέκνα, φίλοι καί συγγενεῖς, ἐγώ βλέπω τόν ἐαυτόν μου εἰς αὐτήν τήν πολυχρόνιον καί πολυπόνο παραλυσίαν καί τρόπος ἰατρείας δέν εὑρίσκεται εἰς ἐμένα. Λοιπόν παρακαλῶ σας νά ἑτοιμάσετε κράββατον, διά νά μέ σηκώσετε νά μέ πάρετε, καν μέ τούς ὀφθαλμούς μου νά ἰδῶ καί νά προσκυνήσω τήν ἁγίαν εἰκόνα τῆς Κυρίας μού τῆς

Μυρτιδιώτισσας. Ἴσως κάμη εὐσπλαγχνίαν εἰς ἐμένα τόν ἄθλιον, καθώς κάμνει εἰς ὅλους, ὅπου τήν ἐπικαλοῦνται.

Αὐτοί δέ ἀκούσαντες τέτοια λυπηρά λόγια πίστεως, εὐλαβείας καί κατανύξεως γέμοντα, ἠτοίμασαν τόν κράββατον καί τόν ἐπῆραν ὑπό τεσσάρων αἰρόμενον, καί φέροντες τόν εἰς τόν ναόν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν τῶν Μυρτιδίων τόν ἔθεσαν καθώς ἐζήτησεν ἔμπροσθέν της σεβασμίας Εἰκόνος.

Φθάσας ἐκεῖ, εὐθύς σηκώσας τούς ὀφθαλμούς του πρός τήν Θεοτόκον, εὐλαβῶς κλαίων ἔλεγε:

—Κυρία μοῦ καί Δέσποινα, βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ἐσύ εἶσαι ἡ προφητευομένη Κόρη, ποῦ ἐγέννησες τόν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν μονογενῆ Υἱόν καί λόγον τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, καί ἀειπάρθενος ἔμεινας καί ἔλαβες τόσην χάριν, ποῦ ἔγινες Μητέρα τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, τόν ὁποῖον κρατοῦσες ὡς βρέφος εἰς τάς ἀγκάλας σου, ἔχεις τόσην ἐξουσίαν καί τό θέλειν καί τό δύνασθαι νά δίδης κάθε χάριν, πού σου ζητήσουν, ὡσάν πού ἔχεις εἰς τάς χειράς σου τήν αἰτίαν πασῶν των χαρίτων. Ἐσύ, λοιπόν, ὅπου εἶσαι ἡ βοήθεια τῶν ἀβοηθήτων, τῶν ὀρφανῶν ἡ προστασία, τῶν ἀσθενῶν ἡ ἰατρεῖα, τῶν θλιβομένων ἡ παρηγορία, τῶν κινδυνευόντων ἡ σωτηρία, κάμε ἔλεος καί εἰς ἐμένα.

Μεσίτευσε εἰς τόν πολυεύσπλαγχνον μονογενῆ σου Υἱόν, νά ἐλεήση καί ἐμένα τόν ἁμαρτωλόν. Καί καθώς πολλούς ἀσθενεῖς ἰάτρευσε, πολλούς νεκρούς ἀνέστησε καί παραλύτους ἀνώρθωσε

μόνον μέ τόν θεϊκόν Του λόγον, ὅταν ἦτο εἰς τόν κόσμον, οὕτω νά κάμη καί εἰς ἔμενα τόν ταπεινόν. Σήμερον, ὅπου πανηγυρίζομεν οἱ ἁμαρτωλοί τήν τεσσαρακονθήμερον ἐνθύμησιν

τῆς ἁγίας σου Κοιμήσεως, δεῖξε τά ἐλέη σου, δεῖξε τήν δυναστείαν σου εἰς ἔμενα, καθώς καί εἰς ἄλλους, πολλούς ἔδειξες εἰς τοιαύτην ἁγίαν ἡμέραν. Πολλά γάρ ἰσχύει δέησις μητρός, πρός εὐμένειαν δεσπότου. Μή μοῦ παρίδης τά δάκρυα. Μή μοῦ παραβλέψης τούς στεναγμούς. Σπλαχνίσθητι τό βάρος τῆς μακρᾶς μου ἀσθενείας, τούς μεγάλους καί

ἀνυπομονήτους πόνους. Μή κωλύσωσί τα ἀπό νεότητός μου ἁμαρτήματα τήν ἄπειρόν σου ἀγαθότητα, ἀλλά χάρισαι μοί τήν ζητούμενην καί ποθουμένην ὑγείαν.

Οἱ συναθροισθέντες ἀκούοντες τέτοια παρακλητικά λόγια, ὅπου μετά δακρύων ἔλεγεν ὁ παράλυτος Θεόδωρος, ἔκλαυσαν καί ἐπαρακαλοῦσαν, διά τήν βοήθειάν του. Κατά τήν τάξιν

καί ἱερεῖς καί λαϊκοί ἔψαλλαν τήν ἀκολουθίαν τοῦ ἑσπερινοῦ καί τά τοῦ ὄρθρου τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, καί ἐνῶ ἔψαλλαν τόν κανόνα εἰς τόν ὄρθρον, ἐβγῆκεν ἕνας ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, διά κάποιαν ἀνάγκην, καί ἐπιστρέφων μετά βίας εἰς ἐκείνους, ὁπού ἦτον εἰς τήν Ἐκκλησίαν εἶπεν:

—Να ἠξεύρετε, ἀδελφοί, πῶς μου φάνηκε νά ἤκουσα πολλοῦ λαοῦ ταραχήν καί θόρυβον πρός τό μέρος τῆς θαλάσσης, ὡσάν νά ἔρχωνται πρός τά ἐδῶ.

Οἱ ἀκούσαντες ἐφοβήθησαν, ἐπειδή τό Μοναστήριον εὑρίσκεται πλησίον εἰς τήν θάλασσαν, καί συχνά ἐπειράζετο ἀπό τούς κουρσάρους. Μάλιστα, ἀπό αὐτόν τόν δρόμον ἔβγαιναν καί ἔκαμναν πολλούς σκλάβους ἀπό τά περίγυρα χωρία. Ἐβγήκαν καί ἄλλοι νά βεβαιωθοῦν τά λεγόμενα, καί γυρίζοντες εἶπαν καί αὐτοί τά ὅμοια, καί ὅτι αὐτή ἡ ταραχή δέν εἶναι ἄλλο, παρά βαρβάρων ἐπιδρομή, ὅπου ἔρχονται νά μᾶς σκλαβώσουν.

Ἀκούσαντες οἱ ὑπόλοιποι ἔφυγαν ὅλοι, καί ἄφησαν τήν ἀκολουθίαν καί ἀπό τόν φόβον ἄλλοι ἐπίασαν τά βουνά, ἄλλοι τόν δρόμον, ἄλλοι ἐκρύφτηκαν εἰς τά κλαδιά. Ἐπάσχισαν ὅλοι νά φυλαχθοῦν ἀπό τέτοιον κίνδυνον. Ἦτο νύκτα ἀκόμη καί δέν ἔβλεπαν τίποτε.

Ὁ παράλυτος Θεόδωρος, ὡσάν ὅπου δέν ἠδύνατο νά φύγη ἐγκατελείφθη ἀπό ὅλους ὡς νεκρός εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί ἔστεκεν ἐκεῖ περίλυπος καί καταφρονημένος, ὡσάν νά μή εἶχεν οὔτε τέκνα, οὔτε ἄλλους συγγενεῖς, καί κανείς δέν τοῦ ὠμίλησεν, ἀλλά ἐβιάζοντο ποιός νά φύγη πρωτήτερα ἀπό τόν ἄλλον. Δέν τοῦ ἀνήγγειλαν τήν αἰτίαν. Μόνον ὁπού ἤκουσε τήν σύγχυσιν τῆς φυγῆς αὐτῶν. Φοβούμενος καί δειλιῶν, ὡσάν ἀπελπισμένος ἀπό κάθε ἀνθρωπίνην βοήθειαν, προσευχόμενος εἶπε μετά δακρύων μεγαλοφώνως:

—Ώ Παρθενομῆτορ Μαρία, Θεοτόκε, Δέσποινα τοῦ κόσμου καί ἐλπίς ἐμοῦ τοῦ δυστυχισμένου, ἰδού πάντες ἔφυγον, καί ἐμέ μόνον ἀφήκαν καί ἀπέρριψαν μέ ἀβοήθητον. Διά τοῦτο παρακαλῶ τήν ἁγίαν σου χάριν νά μέ βοηθήσης καί νά μέ σκεπάσης ὑπό τήν σκέπην τῶν πτερύγων σου, διά νά φύγω ἀπό τά ἄσπλαγχνα χέρια τῶν ἀθέων βαρβάρων.

Ἀδύνατον εἶναι δέ νά φαντασθῶμεν τά ὅσα ἔλεγεν ὁ ἰατρευθεῖς παράλυτος εἰς δόξαν τῆς Θεοτόκου. Καί οὕτως ἐτελείωσαν τήν ἀκολουθίαν καί τήν θείαν λειτουργίαν μετ’ εὐχαριστίας καί δοξολογίας. Ἐώρταζε δέ ὁ αὐτός Θεόδωρος τήν αὐτήν ἡμέραν, τά τεσσαράκοντά της Θεοτόκου, ὁπού τόν ἰάτρευσε θαυμασίως, ἕως ὅλην του τήν ζωήν, καί ἔκαμνε μεγάλας πανηγύρεις. Καί μετά θάνατον τοῦ ἀφῆκε παραγγελίαν τῶν συγγενῶν νά κάμνωσι τήν αὐτήν ἑορτήν. Καί ἕως τήν σήμερον οἱ ἀπόγονοί του, κατά τό δυνατόν τους, ἐπιτελούσι τήν αὐτήν πανήγυριν.

ἔδωκαν δόξαν καί εὐχαριστίαν μετά χαρᾶς μεγάλης εἰς τήν Ὑπεραγίαν, ἡ Ὁποία, ἄν καί ἀργῆ τήν βοήθειάν της, διά νά ἰδῆ τήν ὑπομονήν τοῦ παρακαλοῦντος, ὅμως δέν λησμονεῖ, ἀλλ' εἰς ὥραν, ποῦ δέν ἐλπίζει τίς, λαμβάνει τήν ποθουμένην ὑγείαν.

Ἐνῶ δέ ταῦτα ἔλεγε μετά θερμῶν δακρύων, τοῦ ἐφάνη ὡσάν κάποιος νά τοῦ εἶπε:

—Σηκώσου καί σύ, Φεῦγε. Καί οὕτως, ὤ τοῦ θαύματος! ἐπέρασεν ἀπό τήν ἐνθύμησίν του, πῶς δέν ἦτο ἀσθενής καί παράλυτος, καί ὀλίγον σαλεύων ἀπό τόν κράββατον, ὅπου

ἔκειτο, ἤρχισε καί ἔτρεχε, φεύγων καί σπουδάζων νά φθάση τούς ἄλλους, ὁπού ἔφυγαν καί, μένων ἐξεστηκῶς, ἐνόμιζεν, ὅτι ἔβλεπε ὄνειρον. Εἰς τό διάστημα δέ τῶν γενομένων

ἔφθασεν ἡ ἡμέρα. Καί αὐτός ὁ Θεόδωρος, μή βλέπων τινά οὔτε ἀπό τούς βαρβάρους, ὁπού ἔλεγαν, οὔτε ἀπό τούς Χριστιανούς, ὁπού ἦλθαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἔστεκε μέ λογισμόν, καί γνωρίζων τόν ἐαυτόν τοῦ ὑγιῆ, ὡσάν νά μή εἰχέ ποτέ καμμίαν ἀσθένειαν περασμένην, κατενόησε τέλος πάντων καί ἐγνώρισε τήν θαυμαστήν καί ἀπροσδόκητον βοήθειαν καί ἰατρείαν, ὁπού ἡ Δέσποινα καί ἡ Κυρία τοῦ κόσμου ἔκαμνεν εἰς αὐτόν καί ἀπό τήν πολλήν χαράν ὁπού ἔλαβεν, ἤρχισε καί ἔλεγεν πολλήν ὥραν το:

—Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον. Δοξάζω σέ Θεέ μου. Δοξάζω σέ Παναγία μου. Δοξάζω, Δέσποινά μου, τήν εὐσπλαχνίαν σου. Δοξάζω, Κυρία μου, τήν ἐλεημοσύνην μου, τήν

εὐσπλαγνίαν σου. Δοξάζω, Κυρία μου, τήν ἐλεημοσύνην σου. Εὐχαριστῶ Μυρτιδιώτισσά μου χαριτωμένη, τό ὄνομά σου τό ἅγιον, εἰς τήν μεγάλην καί ὑπερθαύμαστον βοήθειαν,

ὅπου εἰς ἐμένα τόν ἁμαρτωλόν καί ἀνάξιον δοῦλόν σου ἔδωκες, ἐπειδή καί γνωρίζω τόν ἐαυτόν μου ὅλον ὑγιῆ, ὁ πρό ὀλίγου ἀσθενής καί παράλυτος.xristianos.gr

Ἔπειτα ἐφώναζε τούς συγγενεῖς του, καί ἔλεγε:

—Παιδιά μοῦ, συγγενεῖς μου καί φίλοι Χριστιανοί, ἔλατε νά εὐχαριστήσωμεν τήν Μυρτιδιώτισσαν, νά δοξολογήσωμεν τό ἁγιόν της ὄνομα, καί μή φοβάσθε. Διότι ἐδῶ δέν εἶναι ἐχθροί βάρβαροι, ὅπως ἐνομίζατε. Μόνον νά ἔλθετε νά φρίξετε τό ἐξαίσιον θαῦμα, ποῦ ἔκαμεν εἰς ἐμένα καί νά δοξάσωμεν τήν χάριν Της. Αὐτοί δέ ἀκούοντες τάς φωνᾶς ἀπό τόν φόβον τους, νομίζοντες ὅτι εἶναι ἀπό τούς ἐχθρούς ποῦ φωνάζουν διά νά τούς ἐξαπατήσουν, ἄλλοι μέ περισσότερον φόβον ἐκρύπτοντο εἰς τά βαθύτερα μέρη τοῦ δάσους, καί ἄλλοι

ἔφευγον τρέχοντες περισσότερον. Ὁ δέ Θεόδωρος μέ μεγαλυτέραν φωνήν ἔλεγεν:

—Έλατε, παιδιά μου.

Κράζων δέ καθ’ ἕνα τ’ ὄνομά του ἔλεγεν:

—Εγώ εἶμαι ὁ πατέρας σας, ποῦ ἤμουνα παράλυτος, καί ἡ Κυρία μας μέ ἰάτρευσε. Πλησιάστε, χωρίς φόβον, νά εὐχαριστήσωμεν τήν χάριν Της.

Ἀκούσαντες, λοιπόν τινές τήν φωνήν του, καί γνωρίζοντές της καί μή βλέποντες ἄλλο τινά, εἰμή αὐτόν μόνον, πλησιάζοντες τόν, ἐγνώρισαν πῶς εἶναι αὐτός, ὁ πρώην παράλυτος.

Ἐφώναξαν, λοιπόν, ὁ ἕνας τόν ἄλλον, καί συνηθροίσθησαν ἅπαντες, καί θεωροῦντες αὐτόν ὅλον γερόν καί παντελῶς ὑγιῆ, χωρίς κανένα σημάδι ἀσθενείας, ἔμειναν ὅλοι ἐκστατικοί

καί ἔκραξάν το, «Κύριε ἐλέησον», καί τόν ἠρώτησαν πῶς ἰατρεύθη. Οὗτος δέ διηγήθη καταλεπτῶς τά πάντα ὡς ἄνωθεν.

Καί λοιπόν γνωρίσαντες ὅλοι τήν φανερᾶν θαυματουργίαν τῆς Θεομήτορος, ἐγύρισαν εἰς τό Μοναστήριον μετ’ αὐτοῦ του πρώην παραλύτου, σκιρτῶντος καί ἀγαλλομένου, καί

ἔδωκαν δόξαν καί εὐχαριστίαν μετά χαρᾶς μεγάλης εἰς τήν Ὑπεραγίαν, ἡ Ὁποία, ἄν καί ἀργῆ τήν βοήθειάν της, διά νά ἰδῆ τήν ὑπομονήν τοῦ παρακαλοῦντος, ὅμως δέν λησμονεῖ, ἀλλ' εἰς ὥραν, ποῦ δέν ἐλπίζει τίς, λαμβάνει τήν ποθουμένην ὑγείαν.

Ἀδύνατον εἶναι δέ νά φαντασθῶμεν τά ὅσα ἔλεγεν ὁ ἰατρευθεῖς παράλυτος εἰς δόξαν τῆς Θεοτόκου. Καί οὕτως ἐτελείωσαν τήν ἀκολουθίαν καί τήν θείαν λειτουργίαν μετ’ εὐχαριστίας καί δοξολογίας. Ἐώρταζε δέ ὁ αὐτός Θεόδωρος τήν αὐτήν ἡμέραν, τά τεσσαράκοντά της Θεοτόκου, ὁπού τόν ἰάτρευσε θαυμασίως, ἕως ὅλην του τήν ζωήν, καί ἔκαμνε μεγάλας πανηγύρεις. Καί μετά θάνατον τοῦ ἀφῆκε παραγγελίαν τῶν συγγενῶν νά κάμνωσι τήν αὐτήν ἑορτήν. Καί ἕως τήν σήμερον οἱ ἀπόγονοί του, κατά τό δυνατόν τους, ἐπιτελούσι τήν αὐτήν πανήγυριν.
 

Πηγή: Ἁγιορείτικο Βῆμα