Ἀθήνα, 22 Ἰουλίου 1971
Προσφιλέστατε π. Νικόδημε
χαῖρε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίω ἠμῶν.
Πέρασε πάνω ἀπὸ ἕνας
μήνας ἀπὸ τότε ποὺ ἔλαβα τὴν ἐπιστολή σου. Ἄργησα νὰ ἀπαντήσω, λόγω φόρτου ἀπασχολήσεων.
Παρακαλῶ νὰ μὲ συγχωρέσεις. Ἀπαντῶ κάπως περιληπτικά, μὲ τὴν ἐπιφύλαξη νὰ ἐπανέλθω,
ἂν ἡ Ὁσιότητά σου θελήσει νέες διευκρινήσεις.
Ἀρχικά, φίλτατε
π. Νικόδημε, ὀφείλω νὰ σοῦ πῶ μιὰ πικρὴ ἀλήθεια, ποὺ θὰ σοῦ φανεῖ πολὺ παράδοξη
καὶ θὰ σὲ ἐκπλήξει. Μέχρι σήμερα ἀπέφευγα - κατ' οἰκονομία - νὰ διατυπώσω αὐτὴ
τὴ θέση ἢ τὴν διατύπωνα μὲ ἔμμεσο τρόπο, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὰ πράγματα ἔφτασαν
στὸ μὴ περαιτέρω καὶ ἐκλεκτὰ πρόσωπα- ποὺ ἔχουν ὅμως συνείδηση γεμάτη φόβο -
προσχωροῦν στοὺς Παλαιοημερολογίτες, πέφτοντας θύματα μιᾶς ἀδίστακτης
προπαγάνδας κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι καιρὸς νὰ λεχθεῖ ἡ ἀλήθεια δίχως
περιστροφὲς κι ἐπιφυλάξεις.
Λοιπόν, π.
Νικόδημε, ὅσοι φοβοῦνται τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ προσχωροῦν στοὺς
Παλαιοημερολογίτες δὲν κερδίζουν τίποτα ἄλλο, παρὰ μόνο ἀποφεύγοντας μιὰ αἵρεση,
προσχωροῦν σὲ μία ἄλλη. Βέβαια, δὲν ἔχουν συνείδηση ὅτι προσχωροῦν σὲ αἵρεση, ἀλλὰ
αὐτὸ δὲν ἀλλάζει καθόλου τὰ πράγματα. Μὴ νομίζεις ὅτι εἶμαι ἄδικος ἢ ὑπερβολικός.
Θὰ σοῦ ἀποδείξω ἀμέσως πόσο ἀπολύτως ἀληθὴς εἶναι ὁ ἰσχυρισμός μου.
Τί εἶναι αἵρεση, ἀγαπητὲ
π. Νικόδημε; Ἡ νοθεία τῆς Πίστεως! Τί εἶναι ὅμως νοθεία τῆς Πίστης; Ἡ ἀθέτηση τῶν
δογμάτων; Βεβαίως καὶ αὐτὸ εἶναι νοθεία τῆς Πίστης, ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτό.
Νοθεία τῆς Πίστης εἶναι καὶ ἡ προσπάθεια νὰ θεωροῦνται Δόγματα Πίστεως πράγματα
ποὺ δὲν εἶναι Δόγματα Πίστεως. Ἂν δηλαδή, θελήσει κάποιος νὰ θεωρήσει Δόγμα
Πίστεως, προϋπόθεση σωτηρίας, κάτι τὸ δευτερεῦον, ἔστω καὶ καλό, τότε καθίσταται
αὐτομάτως αἳ-ρὲ-τί-κός!
Θέλεις ἕνα
παράδειγμα; Ἃς δοῦμε τοὺς περίφημους Εὐσταθιανούς! Τί ἔκαναν αὐτοί; Ἀθέτησαν
Δόγματα Πίστεως; Ποιό; Μήπως τὸ περὶ Ἁγίας Τριάδος; Μήπως τὸ περὶ τῶν δύο
φύσεων τοῦ Κυρίου; Μήπως τὸ περὶ Ἀγγέλων; Μήπως τὸ περὶ Διαβόλου, κλπ, κλπ; ὄχι!
Κανένα Δόγμα δὲν ἀθέτησαν. Ἀλλὰ τότε τί ἔκαναν; Θεώρησαν Δόγματα Πίστεως,
προϋποθέσεις σωτηρίας, πράγματα δευτερεύοντα. Τὴν ἀγαμία καὶ τὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὸ
κρέας. Ἡ Ἐκκλησία ἔλεγε: καλὰ καὶ ἅγια καὶ θεάρεστα καὶ ἄξια μίμησης εἶναι αὐτὰ
τὰ πράγματα, ἀλλὰ δὲν εἶναι ὄροι σωτηρίας, δὲν εἶναι Δόγματα πίστεως.
Ὄχι! Διαλαλοῦσαν
οἱ Εὐσταθιανοί! Αὐτὸς ποὺ δὲν ἀπέχει ἀπὸ τὸ γάμο καὶ τὸ κρέας δὲ μπορεῖ νὰ σωθεῖ!
Τί συνέβη τότε; Ἡ
Ἐκκλησία μὲ τὴν ἐν Γάγγρα Σύνοδο τοὺς ἀποκήρυξε σὰν αἱρετικοὺς καὶ ἐκφώνησε ἐναντίον
τοὺς σειρὰ ἀναθεμάτων. Καλὴ καὶ ἅγια π. Νικόδημε εἶναι ἡ ἐορτολογικὴ ὁμοιομορφία
(ἡ ὁποία ὅμως οὐδέποτε ὑπῆρξε συνολικὰ στὴν Ἐκκλησία), ἀλλὰ δὲν εἶναι Δόγμα
πίστεως, δὲν εἶναι ὅρος σωτηρίας.
Ὄχι! Κραυγάζουν οἱ
Παλαιοημερολογίτες! Ἡ διάσπαση τῆς ἐορτολογικῆς ὁμοιομορφίας (πότε ὅμως ἡ Ἐκκλησία
γνώρισε ἀπόλυτη ἐορτολογικὴ ὁμοιομορφία;) στέρησε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὴν Χάρη,
κατέστησε (ἄκου καὶ φρίξε!) ἄκυρά τα Μυστήριά της καὶ ἑπομένως οἱ
Νεοημερολογίτες εἶναι ἐκτὸς Χάριτος, δηλαδὴ ἐκτὸς σωτηρίας!!
Αὐτὸς ὁ φρικαλέος
ἰσχυρισμός, ἀδελφὲ Νικόδημε, ἀποτελεῖ φοβερὴ αἵρεση καὶ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος. Προβίβασαν οἱ ταλαίπωροι σὲ Δόγματα πίστεως, σὲ ὅρους σωτηρίας,
στοιχεῖα...ἡμερολογιακὰ καὶ ἐορτολογικά!... κανεὶς βεβαίως δὲν θεωρεῖ καλὸ
πράγμα τὴν ὕπαρξη δύο ἡμερολογίων στὸ χῶρο τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ὀρθοδόξου
καθολικῆς Ἐκκλησίας. Κακῶς, κάκιστα ἔγινε ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου. Ἀλλὰ ἀπὸ τὸ
σημεῖο αὐτὸ μέχρι τὸ σημεῖο νὰ δοῦμε τὰ ἡμερολόγια ὡς...Δόγματα πίστεως καὶ νὰ ἑξαρτήσουμε
ἀπὸ αὐτὰ τὸ κύρος τῶν Μυστηρίων καὶ τὴν
ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας, ἡ ἀπόσταση εἶναι ἀβυσσαλέα.
Ἃς κρατοῦσαν οἱ
Παλαιοημερολογίτες τὸ παλιὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ ἃς διατηροῦσαν τὴν κοινωνία πρὸς τὴν
Ἐκκλησία. Τότε δὲν θὰ ὑπῆρχε κανένας κίνδυνος. Αὐτοὶ ὅμως ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ
ἀποκοποῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μή...χάσουν τὴν Χάρη καὶ τὴ σωτηρία!... δὲν ἀγνοῶ
ὅτι ὑπάρχουν Παλαιοημερολογίτες, ποὺ δὲν δέχονται αὐτὲς τὶς βλασφημίες, ἀλλὰ
ποιὸ τὸ ὄφελος, ἐφόσον ὑπάρχουν ἄλλοι - καὶ μάλιστα ἡ ἡγεσία τους - ποῦ ὑποστηρίζουν
αὐτὲς τὶς αἱρετικὲς θέσεις;
Ἄκου ἕναν διάλογο
ποὺ εἶχα πρὶν ἀπὸ καιρὸ μὲ κάποιον ἐκλεκτὸ
νέο, ὁ ὁποῖος προσχώρησε στοὺς Παλαιοημερολογίτες:
- Γιατί ἔφυγες ἀπὸ τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία;
- Γιὰ νὰ μὴν κοινωνῶ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστές.
- Ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποί της Ἑλλάδας εἶναι οἰκουμενιστές;
- Ὄχι, ὄχι! Ἀλλὰ κοινωνοῦν μὲ τὸν οἰκουμενιστὴ
Πατριάρχη. Δὲν θέλω λοιπὸν νὰ ἔχω κοινωνία μὲ πρόσωπα ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς
οἰκουμενιστές.
- Πιστεύεις ὅτι τὸ ἡμερολόγιο εἶναι Δόγμα πίστεως καὶ ὅτι
οἱ Νεοημερολογίτες βρίσκονται ἐκτὸς Χάριτος καὶ χρειάζεται, σὰν αὐτοὺς ποῦ ἐπιστρέφουν
ἀπὸ τὶς αἱρέσεις, νὰ τοὺς ξαναχρίσουμε μὲ μύρο;
-Θεὸς φυλάξοι! Ἐγὼ καθόλου δὲν πιστεύω τὶς ἀνοησίες τῶν
Παλαιοημερολογιτῶν. Ἐγὼ προσχώρησα σ' αὐτοὺς μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀποφύγω τὴν -
ἔμμεση ἔστω - κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστές.
-Καθόλου ὅμως δὲν ἀπέφυγες τὴν κοινωνία μὲ ἄλλη αἵρεση. Ὁ
ἰσχυρισμὸς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου στέρησε τὴν Ἐκκλησία
ἀπὸ τὴν Χάρη, δὲν εἶναι ἁπλὴ ἀνοησία, ὅπως τὴν χαρακτήρισες πιὸ πρίν. Εἶναι
βαρύτατη βλασφημία καὶ αἵρεση.
- Ἀλλὰ ἐγὼ δὲν πιστεύω αὐτὰ τὰ πράγματα.
- Κοινωνεῖς ὅμως μὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τὰ πιστεύουν.
- Τί νὰ κάνω; Ἀναγκάζομαι νὰ τοὺς ἀνέχομαι κατ' οἰκονομίαν.
- Καὶ τότε γιατί δὲν ἀνεχόσουν, κατ' οἰκονομίαν ἔστω, τοὺς
Ἐπισκόπους της Ἑλλάδας, οἱ ὁποῖοι κοινωνοῦσαν μὲ τὸν Πατριάρχη;
- Ἐκεῖνος:..................
- Ἐγώ: βλέπεις λοιπὸν σὲ ποιὰ ἀντινομία ὁδηγήθηκες; Ἀναγνωρίζεις
ὅτι οἱ περισσότεροι Ἐπίσκοποί της Ἑλλάδας εἶναι Ὀρθόδοξοι. Ἀρνεῖσαι ὅμως τὴν
κοινωνία μαζί τους, ἐπειδὴ αὐτοὶ κοινωνοῦν μὲ τὸν Πατριάρχη. Ἔτσι δὲν δέχεσαι οὔτε
ἔμμεση καν κοινωνία μὲ οἰκουμενιστές. Δέχεσαι ὅμως ἄμεση, ἀμεσότατη κοινωνία μὲ
πρόσωπα ποὺ κηρύττουν ἄλλου εἴδους αἵρεση. Ὅτι ἡ σωτηρία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιο!!
Ποιὸ τὸ κέρδος σου;; ἀλλὰ καὶ πάλι μὴ νομίζεις ὅτι ἀπέφυγες τὴν ἔμμεση κοινωνία
μὲ τοὺς οἰκουμενιστές.
- Ἐκεῖνος: πῶς συμβαίνει αὐτό;
-Ἐγώ: ἄκουσε, ταλαιπωρημένο θύμα ἐπιτήδειων προπαγανδιστῶν:
οἱ Παλαιοημερολογίτες κραυγάζουν μέχρι νὰ σπάσουν τὰ πνευμόνια τους ὅτι καὶ
μόνη ἡ συμπροσευχή μας μὲ τὸν Πατριάρχη καὶ τοὺς ἄλλους ὁμόφρονες μ' αὐτὸν μας
καθιστᾶ ὅμοιους μὲ αὐτούς, ἔστω κι ἂν δὲν πιστεύουμε ὅσα κηρύσσουν αὐτοί. Νὰ ἦταν
τουλάχιστον συνεπεῖς μ' αὐτὴ τοὺς τὴ θέση! Ἀλλὰ ποῦ συνέπεια!... πήγαινε, φίλε
μου, σὲ μερικὰ Ἡσυχαστήρια τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἰδιαίτερα στὴ Λυκόβρυση Ἀττικῆς
καὶ θὰ δεῖς ὁλόκληρα αὐτοκίνητα νὰ ἀποβιβάζουν Νεοημερολογίτες, γιὰ νὰ ἐκκλησιαστοῦν
ἐκεῖ ἐν ὥρα Λειτουργίας! (ἔχω ἀκούσει ὅτι οἱ Νεοημερολογίτες ποὺ ἐκκλησιάζονται
ἐκεῖ τὴν Κυριακὴ εἶναι πολὺ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς Παλαιοημερολογίτες!). τὸ
Περιοδικὸ μάλιστα τοῦ ἐν λόγω Ἡσυχαστηρίου κάνει κατὰ καιροὺς ἐκκλήσεις πρὸς τοὺς
«προσκυνητὲς» ποὺ θέλουν νὰ ἐκκλησιαστοῦν σὲ αὐτὸ νὰ προσέρχονται σεμνὰ
ντυμένοι, τόσο οἱ ἄντρες, ὅσο καὶ οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά. Δὲν λέει νὰ μὴν
προσέρχονται καθόλου οἱ Νεοημερολογίτες. Ὄχι! Τὸ μόνο το ὁποῖο τονίζει καὶ στὸ ὁποῖο
ἀρκεῖται, εἶναι ἡ ἀποφυγὴ τῆς ἀπρεποῦς ἐνδυμασίας. Ἂν ὑπάρχει αὐτή, τίποτα ἄλλο
δὲν ἐξετάζεται. Ἂν ὑπάρχει αὐτή, οἱ Νεοημερολογίτες εἶναι λίαν εὐπρόσδεκτοι γιὰ
συνεκκλησιασμὸ καὶ συμπροσευχή. Καὶ γνωρίζω ἀρκετὲς περιπτώσεις
Παλαιοημερολογιτῶν Ἱερέων ποὺ δέχονται ἄνευ ὅρων Νεοημερολογίτες στὰ Μυστήρια τῆς
ἐξομολόγησης, ἀκόμη καὶ τῆς Θ. Κοινωνίας. Ἔχουμε δηλαδὴ προσφορὰ Μυστηρίων σὲ
πρόσωπα, τὰ ὁποῖα σὲ ἄλλες στιγμὲς χαρακτηρίζονται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους ἡγέτες
τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ὅτι βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴ σωτηρία, ἐπειδὴ
βρίσκονται στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας, ἡ ὁποία κοινωνεῖ μὲ τὸν Πατριάρχη.
Δηλαδή, κυκεώνας καὶ τραγέλαφος! Λοιπόν, ἀφοῦ οἱ ὁμόφρονές σου συμπροσεύχονται
καὶ κοινωνοῦν μὲ μᾶς ποὺ συμπροσευχόμαστε καὶ κοινωνοῦμε μὲ τὸν Πατριάρχη, ἐσὺ ἔχεις
πάλι ἔμμεση κοινωνία μὲ τὸν Πατριάρχη! Τί κέρδισες λοιπόν; Καὶ τὴν ἔμμεση
κοινωνία μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς δὲν ἀπέφυγες, καὶ σὲ ἄμεση κοινωνία μὲ πρόσωπα
ποὺ κηρύσσουν ἄλλου εἴδους αἵρεση ὁδηγήθηκες!...
Αὐτὰ εἰπώθηκαν
τότε μὲ ἐκεῖνον τὸν νέο. Τὰ ἀντιγράφω αὐτὰ γιὰ νὰ βγάλεις, ἀγαπητὲ π. Νικόδημε,
ὁρισμένα συμπεράσματα.
Καὶ ὁρίστε
κάποιες σύντομες ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματά σου:
1. Ὑπῆρξε μεγάλη «γκάφα» τοῦ Φιλάρετου ἡ ἀναγνώριση τῶν
Παλαιοημερολογιτῶν στὴν Ἑλλάδα. Μᾶλλον ἔπεσε θύμα κακῶν εἰσηγήσεων. Ἔφτασε στὰ
αὐτιά μου κάποια πληροφορία ὅτι ἐκ τῶν ὑστέρων, ἀφοῦ γνώρισε τοὺς
Παλαιοημερολογίτες τῆς Ἑλλάδας, ἔχει μεταμελήσει γιὰ ὅ,τι ἔκανε. Ὁ καιρὸς ὅμως
θὰ δείξει. Πιστεύω ὅτι θὰ σημειωθοῦν ἐξελίξεις... Γιὰ μένα πάντως ποὺ πιστεύω ὅτι
ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας εἶναι κάθε ἄλλο παρὰ αἱρετική, ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ
Φιλάρετου ὄχι μόνο δὲν ἔχει κανένα κύρος, ἀλλὰ καί, καθὼς ἀποτελεῖ ἐπέμβαση στὰ
ἐσωτερικὰ ἄλλης ὁμόδοξης Ἐκκλησίας ἀντίθετη μὲ τοὺς Κανόνες, δημιουργεῖ εὐθύνες
σχετικὰ μὲ τοὺς Κανόνες γιὰ τὴν ἐν λόγω
Σύνοδο.
2. Ἂν ὁ Φιλάρετος
πίστευε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας ἔχει πέσει σὲ αἵρεση, τότε θὰ μποροῦσε νὰ
παρέμβει σ' αὐτή. Ὄφειλε ὅμως, ὄχι νὰ ἀναγνωρίσει τοὺς Παλαιοημερολογίτες, οἱ ὁποῖοι
δὲν εἶναι μὲν οἰκουμενιστές, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ
κηρύσσουν ἄλλου εἴδους αἵρεση, ὅπως εἶπα πιὸ πάνω (ὅτι ἡ σωτηρία ἐξαρτᾶται ἀπό
τα...ἡμερολόγια καὶ τὰ ἑορτολόγια), ἀλλὰ νὰ χειροτονήσει ἀπ' τὴν ἀρχὴ Ἱερεῖς (ἢ
καὶ Ἐπισκόπους) γιὰ τὸ πλήρωμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἐν λόγω Ἱερεῖς θὰ
μποροῦσαν νὰ ἀκολουθοῦν τὸ παλιὸ ἡμερολόγιο, δὲ θὰ κήρυσσαν ὅμως τὸ παραπάνω αἱρετικὸ
φρόνημα καὶ θὰ δέχονταν σὲ κοινωνία καὶ πιστοὺς ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσαν τὸ νέο ἡμερολόγιο,
ὅπως ἀκριβῶς κάνει καὶ ὁ Φιλάρετος.
3. Ἡ παροῦσα κατάσταση (συμπροσευχές, νεωτερισμοὶ
κ.τ.τ.) δὲν δικαιολογεῖ τὸ «ὑπερόριον». Μόνο ἡ πτώση κάποιας Ἐκκλησίας σὲ αἵρεση
δίνει τὸ δικαίωμα σὲ ὑπερόριους Ἐπισκόπους νὰ παρέμβουν.
4. Ἂν μιὰ Ὀρθόδοξη Σύνοδος καταδικάσει κάποιον, δὲν
μπορεῖ Σύνοδος ἄλλης τοπικῆς Ἐκκλησίας νὰ τὸν ἀθωώσει. Κι ἂν συμβεῖ αὐτό, ἡ
δεύτερη ἀπόφαση εἶναι ἄκυρη. Δηλαδή: ἂν Κληρικὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας
καταδικαστεῖ ἀπὸ αὐτὴν καὶ προσφύγει σὲ ἄλλη Ἐκκλησία, π.χ. στὴν Ἐκκλησία τῆς
Σερβίας, καὶ ζητήσει νὰ κριθεῖ ἀπὸ αὐτήν,
ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας θὰ ἀπορρίψει αὐτὴν τὴν ἀξίωσή του, δηλώνοντας ὅτι
αὐτὴ εἶναι τελείως ἀναρμόδια, ἐνῶ τὴν ἁρμοδιότητα ἔχει μόνο ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας.
Ἂν τυχὸν ὅμως, δεχτεῖ τὸ αἴτημα ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας καὶ κρίνει αὐτὴ τὸν ἐν
λόγω Κληρικό, ἡ ἀπόφασή της, καθὼς θὰ ἔχει ἐκδοθεῖ σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Κανόνες
, εἶναι ἐντελῶς ἄκυρη, καὶ δημιουργεῖ εὐθύνες σχετικὰ μὲ τοὺς Κανόνες. Ἂν τὰ
παραπτώματα αὐτοῦ του Κληρικοῦ δὲν εἶναι κωλυτικᾶ τῆς Ἱεροσύνης καὶ ἀργότερα
μετανοήσει γιὰ αὐτά, τότε ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν ἀποκαταστήσει εἶναι πάλι ἡ Ἐκκλησία
τῆς Ἑλλάδας. Οὐδέποτε ἐπιτρέπεται ἐπέμβαση μιᾶς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὰ ἐσωτερικὰ
μιᾶς ἄλλης. Ἀλλιῶς, ἐννοεῖται, ἔχει τὸ πράγμα, ἂν μιὰ Τοπικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία
ζητήσει ἀπὸ ἄλλη ἢ ἀπὸ ἄλλες τὴ βοήθειά τους γιὰ τὴ λύση ἑνὸς ἐσωτερικοῦ της
ζητήματος. Τότε δὲν πρόκειται γιὰ αὐθαίρετη ἐπέμβαση, ἀλλὰ γιὰ ἀδελφικὴ
συμπαράσταση. Μόνο Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, σὰν ὑπέρτατη Ἀρχή, μπορεῖ νὰ παρέμβει
στὰ ἐσωτερικὰ Τοπικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ νὰ τὰ ρυθμίσει κατὰ τὴν κρίση
της. Μπορεῖ π.χ. Κληρικὸς μιᾶς Τοπικῆς Ἐκκλησίας (καὶ μάλιστα Προκαθήμενος αὐτῆς),
θεωρώντας ὅτι καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ ἐντελῶς ἄδικα καὶ σὲ ἀντίθεση
μὲ τοὺς Κανόνες, νὰ καταφύγει μὲ ἔκκληση σὲ ἄλλες Τοπικὲς Ἐκκλησίες καὶ
διεκτραγωδώντας τὴν ἄδικη περιπέτειά του, νὰ ζητήσει ἀπόδοση δικαιοσύνης. Ἂν οἱ
ἄλλες Ἐκκλησίες βροῦν βάσιμά τα παράπονά του, μποροῦν νὰ φτάσουν μέχρι τὴ
σύγκληση Μεγάλης Συνόδου, τῆς ὁποίας ἡ ἀπόφαση θὰ εἶναι ὑποχρεωτικὴ γιὰ ὅλους. Μονομερὴς
παρέμβαση μιᾶς Τοπικῆς Ἐκκλησίας στὰ ἐσωτερικὰ ἄλλης εἶναι ἀπαράδεκτη. Ὅλα αὐτά,
ἐννοεῖται, προκειμένου γιὰ Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ ὄχι αἱρετικές.
5. Ἡ λέξη «ἄκυρο», ὅταν πρόκειται γιὰ Μυστήρια, ἄλλοτε
χαρακτηρίζει τὰ τελείως ἀνυπόστατα (δηλαδὴ ἀνύπαρκτα) Μυστήρια καὶ ἄλλοτε τὰ ὑποστατὰ
μέν, ἀλλὰ ποὺ τελέστηκαν ἀντικανονικά. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἔννοια, τὴν ὁποία κάθε
φορᾶ δίνουμε στὴ λέξη «ἄκυρο».
6. «Ζηλωτὴς» ποὺ ἐπιστρέφει μπορεῖ ἐπιεικῶς νὰ γίνει
δεκτὸς καὶ μὲ ἁπλὴ Ἐξομολόγηση ἐνώπιόν του Πνευματικοῦ. Ἂν εἶναι Κληρικός, θὰ
ζητήσει ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο τὴν ἀποκατάστασή του μέσα ἀπὸ τὴν κανονικὴ διαδικασία.
Ἡ ἀλλαγὴ Παρατάξεων κάθε τόσο δείχνει προφανῶς ἀστάθεια. Δυστυχῶς αὐτὸ εἶναι
συνηθισμένο στοὺς Παλαιοημερολογίτες.
7. ἀναμφίβολα δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ εἶναι «καὶ μὲ τοὺς μὲν
καὶ μὲ τοὺς δέ». Ἄλλο ζήτημα, ἄν, κατ' οἰκονομία, ἀνέχεταί τους δέ, ἐλπίζοντας
νὰ τοὺς φέρει τελικὰ στὸν ἴσιο δρόμο.
8. Ἂν κάποιος εἶναι τόσο ἁπλοϊκός, ὥστε νὰ μὴν ἀντιλαμβάνεται
κάποια πράγματα καὶ δὲν ἐπιμένει στὶς ἐσφαλμένες θέσεις του ἀπὸ οἴηση, πεῖσμα
κ.τ.τ., ἀλλὰ ἀπὸ ἁπλοϊκότητα, εἶναι δυνατὸ νὰ ἔχει πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Κυρίου.
Τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεξερεύνητα. Ὑπῆρξαν καὶ περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες
σοφοὶ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας περιέπεσαν σὲ πλάνες. Ὁ Θεὸς ὅμως ποὺ βλέπει στὴν
καρδιὰ καὶ ὄχι στὸ πρόσωπο, δὲν τοὺς ἔκρινε ἀνάξιους γιὰ τὴν εὔνοιά Του. Ὁ
Μέγας Γρηγόριος, ὁ Ἐπίσκοπος Νύσσης, δὲν ἦταν ἀπαλλαγμένος ἀπὸ δογματικὲς
πλάνες. Καὶ ὅμως εἶναι ἅγιος καὶ Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης καὶ ὁ θεῖος
Διονύσιος Ἀλεξανδρείας, θεολογώντας περὶ Υἱοῦ, δὲν ἐκφράστηκε μὲ δογματικὴ ἀκριβολογία,
γι' αὐτὸ καὶ ἔδωσε ἄθελά του πολλὰ ἐπιχειρήματα στοὺς Ἀρειανούς, οἱ ὁποῖοι καὶ
τὸν ἐπικαλοῦνταν. Γι' αὐτὸ καὶ ἀναγκάστηκε ὁ Μ. Ἀθανάσιος νὰ γράψει ὁλόκληρη
πραγματεία γιὰ τὸν ἅγιο Διονύσιο, γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὶς ἄστοχες δογματικὰ ἐκφράσεις
του.
9. Καλὲς σχέσεις μὲ «ζηλωτὲς» μποροῦμε νὰ ἔχουμε.
Μυστήρια ὅμως ἀπὸ αὐτοὺς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ
λαμβάνουμε. Ἂν ἔχουν αὐτοί, ὅπως γράφεις, κοινωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία μας,
τότε ἀλλάζει ἡ κατάσταση. Ὑπάρχουν ὅμως «ζηλωτὲς» ποῦ κοινωνοῦν μὲ τὴν Ἐκκλησία
μας;
10. Δυστυχῶς δὲν εἶναι εὔκολη ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ παλιοῦ ἡμερολογίου
στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας. Ἴσως δὲν εἶναι καν δυνατή. Ἀλλὰ καὶ ἂν ἦταν, μὴ
φανταστεῖς ποτὲ ὅτι οἱ Παλαιοημερολογίτες θὰ ὑποτάσσονταν ὅλοι στὴν Ἐκκλησία. Οἱ
περισσότεροι Παλαιοημερολογίτες Κληρικοὶ ἐπιθυμοῦν ἀσυδοσία καὶ ποτὲ δὲ θὰ
δέχονταν νὰ τεθοῦν κάτω ἀπὸ ζυγὸ καὶ ἔλεγχο. Θὰ ἔβρισκαν χίλια ἑπτὰ «ἐπιχειρήματα»
γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἐμμονή τους στὴν ἀνταρσία (θὰ ἔλεγαν π.χ. ὅτι εἶναι
Μασόνοι οἱ Ἐπίσκοποι καὶ τὰ τοιαῦτα). Γνωρίζω καλὰ πολλοὺς Παλαιοημερολογίτες
Κληρικούς...Κάποιος ἡγέτης τῶν Παλαιοημερολογιτῶν μου ἔλεγε πρὸ ἐτῶν: «Δὲν τολμῶ
νὰ βάλω οὔτε δέκα μέρες ἀργία σὲ κληρικό μου. Θὰ πᾶνε στοὺς ἄλλους, μοῦ λένε»
(δηλαδὴ στὴν ἄλλη Παράταξη). Ἀπὸ αὐτὸ καταλαβαίνεις ποιὰ διάθεση πειθαρχίας στοὺς
Κανόνες ὑπάρχει στοὺς Κληρικοὺς τῶν Παλιοημερολογιτῶν, ἐκτὸς ἀπὸ κάποιες ἑξαιρέσεις...
11. Οἱ θέσεις τῆς «Ἐπιστολιμαίας Διατριβῆς» ἰσχύουν ἐφόσον
ἡ Ἐκκλησία μᾶς εἶναι Ὀρθόδοξη καὶ ὄχι αἱρετική. Τὸ νὰ «ὑγιαίνει» ἔχει πολλὴ εὐρύτητα.
Ἀπόλυτη ὑγεία (γιὰ τοὺς Κανόνες, τὴ διοίκηση, τὴν ἠθικὴ κλπ) δὲ μποροῦμε νὰ ζητᾶμε
ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ αὐτὴ συγκροτεῖται ἀπὸ ἀτελεῖς καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους.
Εὐχὴ θὰ ἦταν νὰ ὑγιαίνει σὲ ὅλα. Ἀλλὰ εἶναι αὐτὸ δυνατόν; Ἀρκεῖ λοιπὸν νὰ εἶναι
Ἐκκλησία Ὀρθόδοξη καὶ ὄχι αἱρετική. Κι ἐγὼ ἀπέχω πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ χαρακτηρίσω τὴν
Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας...αἱρετική!!! Ἂν ἄλλοι ἀναλαμβάνουν εὔκολα τέτοιες
τρομακτικὲς εὐθύνες (νὰ χαρακτηρίζουν δηλαδὴ αἱρετικὴ μιὰ Ὀρθόδοξη Τοπικὴ Ἐκκλησία),
ἃς προχωρήσουν...
12-13. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναμφίβολα δὲν πρέπει νὰ
συμπροσεύχονται ἢ μὲ ἄλλον τρόπο νὰ ἔχουν θρησκευτικὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς
(Παπικούς, Διαμαρτυρόμενους κλπ). (Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς σχισματικούς). Ἂν
ὅμως κάποιος συμπροσεύχεται (ἢ κοινωνεῖ κάπως ἀλλιῶς) μὲ αἱρετικούς, εἶναι μὲν
παραβάτης τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ ἄξιος ἐκκλησιαστικῶν ποινῶν, δὲν εἶναι ὅμως καὶ
αὐτομάτως αἱρετικός. Ἐνδέχεται νὰ πιστεύει μὲ τὸν ὀρθόδοξο τρόπο, νὰ ἀποδοκιμάζει
κάθε ἄλλη διδασκαλία, ἀλλὰ νὰ μὴ θεωρεῖ κακὸ τὶς θρησκευτικὲς ἐπαφὲς μὲ ἑτερόδοξους.
Αὐτὸς εἶναι, ἐπαναλαμβάνω, δεινὸς παραβάτης τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἀλλὰ δὲν εἶναι αἱρετικός.
Ἂν ὅμως δὲν ἀρκεῖται
σὲ αὐτό, ἀλλὰ καὶ κηρύσσει αἱρετικὰ φρονήματα, τότε ἔχει ἀλλιῶς τὸ πράγμα. Τότε
εἶναι αἱρετικός. Αἱρετικὸς εἶναι, ἐφόσον κηρύσσει αἱρετικὰ φρονήματα, ἔστω κι ἂν
δὲν ἔχει καμία κοινωνία μὲ ἄλλους αἱρετικούς.
Ἀλλὰ οἱ αἱρετικοὶ
εἶναι δύο εἰδῶν: ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία δίκασε καὶ καταδίκασε καὶ τοὺς
ἀπέκοψε ἀπὸ τὸ Σῶμα της, καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι οὔτε καταδικάστηκαν ἀκόμα ἀπὸ τὴν
Ἐκκλησία. Οὔτε αὐτοβούλως ἔφυγαν ἀπὸ αὐτήν, ἀλλὰ βρίσκονται ἀκόμα ἐντός της Ἐκκλησίας.
Μιὰ τέτοια περίπτωση εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ Πατριάρχη. Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔχει
κηρύξει αἱρετικὰ φρονήματα. Οὔτε καταδικάστηκε ὅμως ὡς τώρα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οὔτε
αὐτὸς ἀποκήρυξε τὴν Ἐκκλησία καὶ ἔφυγε ἀπ' αὐτήν. Παραμένει καὶ ἐνεργεῖ ἐντός
της Ἐκκλησίας. Συνεπῶς εἶναι ἀκόμα ἀγωγὸς Χάριτος. Τελεῖ Μυστήρια. Ἐμεῖς τί
μποροῦμε νὰ κάνουμε;
α) Νὰ προσευχόμαστε γιὰ τὴν ἀνάνηψη καὶ τὴ μετάνοιά του.
β) Νὰ διαμαρτυρόμαστε ἐναντίον του καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε.
Καὶ ἂν ἡ συνείδηση κάποιου δὲν ἀνέχεται νὰ μνημονεύει τὸ ὄνομά του, ἔχει τὸ
δικαίωμα, προχωρώντας ἀκόμα παραπέρα, νὰ παύσει τὸ μνημόσυνό του, σύμφωνα μὲ τὸν
ΙΕ' Κανόνα τῆς Πρωτοδεύτερης Συνόδου. Αὐτὸ ὅμως εἶναι τὸ ἔσχατο βῆμα, στὸ ὁποῖο
μπορεῖ νὰ προχωρήσει, ἂν θέλει νὰ μὴ βρεθεῖ σὲ σχίσματα καὶ ἀνταρσίες. Παύοντας
δηλαδὴ τὸ μνημόσυνο, δὲ θὰ μνημονεύει ἄλλον Ἐπίσκοπο (ἐκτὸς ἂν πιστεύει ὅτι ὅλη
ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔπεσε σὲ αἵρεση!), ἀλλὰ θὰ περιμένει, ὅπως ἔγραψα πιὸ πρίν, στὴν
«Ἐπιστολιμαία Διατριβή» μου, μὲ ἤρεμη συνείδηση τὴν ἀπόφαση Συνόδου.
Ἄλλο πρόβλημα: αὐτοὶ
ποῦ παύουν τὸ μνημόσυνο, πῶς θὰ φέρονται πρὸς αὐτοὺς ποῦ κοινωνοῦν μὲ τὸν
Πατριάρχη; Αὐτοὶ ποὺ κοινωνοῦν μὲ τὸν Πατριάρχη εἶναι δύο κατηγοριῶν: α) Οἱ ὁμόφρονές
του (ὅπως ὁ Ἀμερικῆς Ἰάκωβος, ὁ Χαλκηδόνος Μελίτων κλπ) καὶ β) αὐτοὶ ποὺ δὲν
συμφωνοῦν μαζί του (ὅπως ὅλοι σχεδὸν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας). Ἀπέναντι
στοὺς πρώτους θὰ φέρονται ὅπως καὶ ἀπέναντι στὸν Πατριάρχη. Ἀπέναντι ὅμως στοὺς
δεύτερους, ἔστω κι ἂν αὐτοὶ κοινωνοῦν μὲ τὸν Πατριάρχη ἢ τοὺς ἄλλους, δὲ μποροῦν
νὰ φέρονται τὸ ἴδιο. Δὲν μποροῦν δηλαδὴ νὰ φτάσουν μέχρι τὴν παύση τοῦ
μνημοσύνου τους. Δὲν ἐπιτρέπεται, κατὰ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ἀποφυγὴ τῆς κοινωνίας μὲ αὐτούς. Οἱ ἱεροὶ Κανόνες
παρέχουν δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοῦ Ἐπισκόπου ἢ Πατριάρχη ποὺ κηρύσσει αἱρετικὲς
διδασκαλίες. Δὲν παρέχουν ὅμως δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου καὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι,
ἂν καὶ εἶναι Ὀρθόδοξοι, τὸν ἀνέχονται.
Μεγάλη προσοχὴ σὲ
αὐτὸ τὸ σημεῖο! Ὀφείλουμε νὰ διακρίνουμε μεταξύ των δύο καταστάσεων: ἄλλο αὐτὸς
ποὺ κηρύσσει αἱρετικὰ φρονήματα, καὶ ἄλλο αὐτὸς ποὺ φρονεῖ καὶ διδάσκει μὲ ὀρθόδοξο
τρόπο, ἀλλά, κατ' οἰκονομία, ἀνέχεται τὸν πρῶτο καὶ κοινωνεῖ μὲ αὐτόν.
Ἐπίσης: ἄλλο αὐτὸς
ποὺ κηρύσσει μὲν αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ χωρὶς νὰ φύγει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οὔτε
νὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ αὐτήν, καὶ ἄλλο αὐτὸς ποὺ αὐτόβουλα ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία (καὶ
ἵδρυσε δικιά του «Ἐκκλησία» ἢ προσχώρησε σὲ ἄλλη παρόμοια, αἱρετικὴ ἢ
σχισματική), ἢ ἀποκόπηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κατόπιν δίκης καὶ καταδίκης. Μὲ τὸν
δεύτερο κάθε Ὀρθόδοξος ὀφείλει νὰ μὴν ἔχει καμία κοινωνία. Ἡ κοινωνία ὅμως μὲ τὸν
πρῶτο (μέχρι τὴν καταδίκη του) ἀφήνεται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες στὴν ἐλεύθερη
κρίση κάθε Ὀρθόδοξου πιστοῦ.
Ἔχουμε δηλαδὴ
δικαίωμα, ποὺ μᾶς τὸ παρέχουν οἱ ἱεροὶ Κανόνες, νὰ παύσουμε τὸ μνημόσυνό του, δὲν
εἴμαστε ὅμως ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ κάνουμε. Κατὰ συνέπεια, ἂν κάποιος,
χρησιμοποιώντας τὸ δικαίωμα αὐτό, παύσει τὸ μνημόσυνο, καλὰ κάνει καὶ δὲν
πρέπει νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἂν κάποιος ἄλλος, σταθμίζοντας διάφορους
παράγοντες, κρίνει ὅτι δὲν πρέπει νὰ χρησιμοποιήσει τὸ δικαίωμα ποὺ τοῦ δίνουν
οἱ Κανόνες, ἀλλὰ νὰ περιμένει τὴ «Συνοδικὴ διάγνωση», δὲν εἶναι ἀξιόμεμπτος, οὔτε
- πολὺ περισσότερο - ἄξιος ἀκοινωνησίας! Στὸ σημεῖο αὐτὸ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐφαρμόσει,
κάπως παραλλαγμένους, τοὺς λόγους τοῦ Παύλου: «Ὁ μνημονεύων τὸν μὴ μνημονεύοντα
μὴ ἐξουθενείτω καὶ ὁ μὴ μνημονεύων τὸν μνημονεύοντα μὴ κρινέτω» (βλ. Ρωμ. Ἰδ'
3).
Τότε, θὰ πεῖς,
ποιὸ τὸ κέρδος μας, ἂν ἀποφύγουμε τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη, ἀφοῦ θὰ ἔχουμε
κοινωνία μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Δρυϊνουπόλεως π.χ., ὁ ὁποῖος μνημονεύει τὸν Πατριάρχη;
Δὲ μολυνόμαστε ἔτσι, κοινωνώντας ἔμμεσα μὲ αὐτὸν ποῦ κηρύσσει αἱρετικὰ
φρονήματα;
Ἀλλὰ ἡ διακοπὴ τοῦ
μνημοσύνου, «πρὶν ἀπὸ Συνοδικὴ διάγνωση» καὶ καταδίκη, δὲν ἔχει τὴν ἔννοια τῆς ἀποφυγῆς
μολυσμοῦ ἀπὸ τὴν κηρυσσόμενη αἵρεση! Ὄχι, ἀδελφέ μου! Ἂν εἶχε αὐτὴ τὴν ἔννοια,
τότε οἱ Κανόνες δὲν θὰ παρεῖχαν ἁπλά το δικαίωμα παύσης τοῦ μνημοσύνου γιὰ αἵρεση
«πρὶν ἀπὸ Συνοδικὴ διάγνωση», ἀλλὰ θὰ θέσπιζαν ρητὴ καὶ σαφῆ ὑποχρέωση μὲ ἀπειλῆ
βαρύτατων ποινῶν σὲ ἀντίθετη περίπτωση.
Ἡ διακοπὴ
μνημοσύνου γιὰ αἵρεση «πρὶν ἀπὸ Συνοδικὴ διάγνωση» ἔχει ἄλλη ἔννοια. Ἀποτελεῖ ἔντονη,
ἀλλὰ κι ἔσχατη διαμαρτυρία τῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης, παρέχει μιὰ διέξοδο σὲ αὐτοὺς
ποὺ σκανδαλίζονται, καὶ ταυτόχρονα ἀποσκοπεῖ καὶ στὴ δημιουργία ἀναταραχῆς, ὥστε
ἡ Ἐκκλησία νὰ βιαστεῖ νὰ ξεκαθαρίσει τὴν κατάσταση.
Δὲν ὑπάρχει
κίνδυνος νά...μολυνθοῦμε, οὔτε μνημονεύντας τὸν Πατριάρχη (ἐφόσον ἀκόμα δὲν
καταδικάστηκε), οὔτε, πολὺ περισσότερο, ἂν δεχόμαστε σὲ κοινωνία αὐτοὺς ποὺ τὸν
μνημονεύουν. Ὅσα ἀντόθετα λέγονται, εἶναι ἀνόητοι «ζηλωτισμοί». Ὁ ἅγιος
Κύριλλος Ἱεροσολύμων δὲ μολύνθηκε, ἂν καὶ ἔλαβε Ἐπισκοπικὴ χειροτονία ἀπὸ τὸν
Μητροπολίτη Καισαρείας Ἀκάκιο, ὁ ὁποῖος ἦταν μὲν δηλωμένος ἀρειανὸς (καὶ
μάλιστα ἀρχηγὸς μιᾶς μερίδας ἀρειανῶν), ἀλλὰ ἀκόμη βρισκόταν καὶ ἐνεργοῦσε ἐντός
της Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος Ἀνατόλιος χειροτονήθηκε κι αὐτὸς Ἐπίσκοπος (καὶ μάλιστα
Πατριάρχης Κῶν/πόλεως) ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκορο, ὁ ὁποῖος ἦταν μὲν
μονοφυσίτης καὶ μεγάλος προστάτης τοῦ αἱρεσιάρχη Εὐτυχῆ, ἀλλὰ δὲν εἶχε ἀκόμη
καταδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Δ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ἂν λοιπὸν δὲν μολύνει οὔτε αὐτὴ ἡ
χειροτονία ἀπὸ Ἐπισκόπους ποὺ κηρύσσουν μὲν αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ ἀκόμα δὲν
καταδικάστηκαν ἀπὸ Σύνοδο καὶ παραμένουν ἐντός της Ἐκκλησίας, πολὺ περισσότερο
δὲ μολύνει τὸ μνημόσυνό τους καὶ ἀκόμα περισσότερο δὲ μολύνει ἡ κοινωνία μὲ
πρόσωπα ποὺ ἀνέχονται κατ' οἰκονομία αὐτοὺς καὶ διατηροῦν τὸ μνημόσυνό τους.
Οἱ Παλαιοημερολογίτες,
«μὴ νοοῦντες μήτε ἃ λέγουσι μήτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται», ἰσχυρίζονται τὰ ἐντελῶς
ἀντίθετα (βλέπε καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Θεοδωρήτου Μαύρου). Ἀλλὰ τότε καὶ αὐτοὶ οἱ
ταλαίπωροι εἶναι μολυσμένοι. Γιατί; Διότι, ὅπως προεῖπα, καὶ αὐτοί, παρὰ τὶς
θεωρητικὲς διακηρύξεις τους, ἢ μᾶλλον, σὲ κραυγαλέα καὶ τραγικὴ ἀντίθεση μὲ αὐτές,
δέχονται στὴν πράξη σὲ κοινωνία (συμπροσευχὴ καὶ παροχὴ Μυστηρίων) πρόσωπα ποῦ ἀνήκουν
στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας, ἡ ὁποία ἔχει κοινωνία μὲ τὸν Πατριάρχη! Ὁπότε;;;
Ἂν ἤθελαν νὰ εἶναι
συνεπεῖς, ἔπρεπε νὰ μὴ δέχονται οὔτε ἕνα (ἀριθμὸς 1) μέλος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας
νὰ ἐκκλησιαστεῖ (ἤ, πολὺ περισσότερο, νὰ ἐξομολογηθεῖ ἢ νὰ κοινωνήσει) μαζί
τους, ἂν προηγουμένως δὲν δήλωνε ὅτι ἀποχωρεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας καὶ
προσχωρεῖ ἐν μετανοία σὲ αὐτούς. Αὐτοὶ ὅμως, χωρὶς φόβο καὶ δισταγμό,
συνεκκλησιάζονται, συμπροσεύχονται καὶ συμμετέχουν στὰ Μυστήρια μὲ πλῆθος
Νεοημερολογίτες στοὺς Ναοὺς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν καὶ μάλιστα σὲ μερικὰ Ἡσυχαστήρια.
Εἶναι αὐτὰ
πράγματα ἠθικῆς συνέπειας; Εἶναι πράγματα ποῦ ἐπιτρέπονται ἠθικά; Εἶναι
πράγματα ἀποδεκτὰ ἀπὸ τοὺς Κανόνες; Εἶναι, τέλος πάντων, πράγματα τίμια; Θὰ ποῦν
ἴσως ὅτι τὸ κάνουν κατ' οἰκονομία. Ἀλλὰ τότε γιατί νὰ δημιουργοῦμε σχίσματα καὶ
διαιρέσεις καὶ κατατμήσεις καὶ πληγὲς στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας; Ἂν πρόκειται
μεταβαίνοντας κάποιος στοὺς Παλαιοημερολογίτες, νὰ συμπροσεύχεται καὶ πάλι μὲ αὐτοὺς
ποὺ κοινωνοῦν μὲ τὸν Πατριάρχη, γιατί νὰ μὴ μείνει στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας καὶ
νὰ ἀνέχεται κατ' οἰκονομία τὸν Πατριάρχη καὶ τοὺς ὁμόφρονές του; Ἔτσι μάλιστα θὰ
ἀνέχεται κατ' οἰκονομία μία αἵρεση: τὸν Οἰκουμενισμό. Ἐνῶ, μεταβαίνοντας στοὺς
Παλαιοημερολογίτες, θὰ ἀνέχεται δύο: τὸν οἰκουμενισμὸ (ἐφόσον οἱ
Παλαιοημερολογίτες συμπροσεύχονται μὲ Νεοημερολογίτες, ποὺ κοινωνοῦν μὲ τὸν οἰκουμενιστὴ
Πατριάρχη) καὶ τὸν Ἑλληνικὸ Παλαιοημερολογιτισμό, ποὺ κηρύσσει τὴν αἵρεση ὅτι τὰ
ἡμερολόγια καὶ τὰ ἑορτολόγια εἶναι ὄροι σωτηρίας!...
Λέω «Ἑλληνικὸ
Παλαιοημερολογιτισμό», διότι δὲν προτίθεμαι νὰ καταδικάσω τὸ παλιὸ ἡμερολόγιο,
τὸ ὁποῖο ἀκολουθοῦν τόσες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀλλὰ τὶς αἱρετικὲς ὑπερβολὲς στὶς
ὁποῖες ἀπερίσκεπτα κατάντησαν οἱ Ἕλληνες Παλαιοημερολογίτες. Καὶ γι' αὐτό, ἐκτὸς
ἀπὸ ἄλλους λόγους, φοβᾶμαι καὶ τρέμω γιὰ τὶς ἀνταρσίες καὶ τὰ σχίσματα. Ὁ κλῆρος
τῶν περισσοτέρων εἶναι:
Τελικὰ καταντοῦν
στὴν ὑποστήριξη θέσεων πραγματικὰ αἱρετικῶν! Αὐτά, πολυφίλητε π. Νικόδημε, τὰ εἶχα
γράψει σὲ σένα καὶ στὴν ἱερὴ καὶ θεοφιλῆ Συνοδεία σου. Καὶ ἔγραψα «ἐκ πολλῆς
θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας» (Β' Κορ. β' 4). Ἡ ὅλη κατάσταση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας
εἶναι σήμερα πολὺ θλιβερή. Ἴσως τελικὰ δὲν θὰ ἀποτραποῦν μεγάλες περιπέτειες.
Προσχωμεν! Ἐν
ταπεινώσει, ἐν προσευχή, ἐν νηστεία, ἐν κατανύξει, ἃς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ
μᾶς φωτίσει γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ πορευτοῦμε σὲ αὐτὰ ποὺ ἔρχονται. Διπλὸς ὁ
κίνδυνος τῆς Ἐκκλησίας: ἀπὸ τὴ μία ὁ σατανοκίνητος Οἰκουμενισμὸς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη
ὁ Φανατισμὸς ποὺ φθείρει τὶς ψυχὲς καὶ ὁδηγεῖ τελικὰ σὲ φρικαλέες βλασφημίες καὶ
αἱρέσεις καὶ κρύβει τὴν ἀλήθεια. Καὶ τὰ δύο νὰ τὰ φοβηθοῦμε καὶ νὰ τὰ ἀποφύγουμε.
Δὲν θὰ παρεκκλίνουμε οὔτε δεξιὰ οὔτε ἀριστερά. Θὰ πορευτοῦμε τὴ μέση καὶ
βασιλικὴ ὁδό. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς ἀμόλυντης Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία γνωρίζει καὶ
νὰ προστατεύει τὴν ἀκρίβεια καὶ δὲν ἀγνοεῖ τὴν ἐπίδειξη οἰκονομίας.
Χαῖρε, ἀδελφέ. Καὶ
πάλι θὰ πῶ, χαῖρε! Χαῖρε, ἐν μέσω πάσης θλίψεως καὶ πάσης ὀδύνης. Ἰησοῦς γὰρ
«παρεδόθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἠμῶν καὶ ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἠμῶν» (Ρωμ. δ'
25).
Δεήθητε δὲ πάντες
ἐκτενῶς καὶ ὑπὲρ τῆς ἐμῆς ἀθλιότητος, ὅτι ἐν ποικίλω ἀγώνι εἰμί. Ἐν παντὶ
θλίβομαι. «Ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι» (Β' Κορ. ζ 5. Ἰδὲ ἑρμηνείαν Π.
Τρεμπέλα).
Πρόθυμος πάντα γιὰ κάθε ἐξυπηρέτηση καὶ ἐπικαλούμενος τὶς
εὐχὲς ὅλων σας, διατελῶ μετὰ βαθείας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίω ἠμῶν ἀγάπης καὶ
τιμῆς
Πηγή: Ἐκ τοῦ Βιβλίου: ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ
ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ, Ἀναβάσεις