«Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».
Μέ τήν φαντασία μας ἄς σχηματίσουμε μιά ζυγαριά πού νά ζυγίζη ὄχι τήν ὕλη, ἀλλά νά ζυγίζη ἀξίες στόν κόσμο αὐτό, καί ἄς τήν κρεμάσουμε πάνω ἀπό τά ἀστέρια.
Στήν μιά μεριά νά βάλουμε τόν θησαυρό ὅλου τοῦ κόσμου. Νά μαζέψουμε τά διαμάντια, τά μαργαριτάρια, ὅ,τι πολύτιμο ὑπάρχει στήν γῆ, στήν θάλασσα καί σέ ὅλο τό πλανητικό μας σύστημα, νά τό βάλουμε στήν μιά μεριά τῆς πλάστιγγος καί ἀπό στήν ἄλλη μεριά νά βάλουμε μιά ψυχή, ὄχι κανενός βασιλιᾶ, οὔτε κανενός αὐτοκράτορος ἤ σοφοῦ, οὔτε κανενός κοσμοκράτορος τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά νά βάλουμε τήν ψυχή ἑνός ταπεινοῦ, ἑνός περιφρονημένου, ἑνός ἀσήμου ἀνθρώπου.
Ποῦ νομίζετε θά κλίνη ἡ πλάστιγγα τῶν ἀξιῶν αὐτῶν.
Ἀπό τήν ὥρα πού θά βάλουμε τήν ψυχή στόν δίσκο τῆς πλάστιγγος, ἡ βαρύτης θά στραφῆ ἐκεῖ πού ἔχει τοποθετηθῆ ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀρχιμ. Θεόφιλος Ζησόπουλος
Πηγή: Ι.Ν. Παντανάσσης