Ἡ μετάνοια εἶναι τό
μεγαλύτερον δῶρον τοῡ Θεοῡ εἰς τόν πεπτωκότα ἄνθρωπον. «Ἡ γάρ μετάνοια θύρα ἐστίν
ἐξάγουσα ἀπό τοῡ σκότους καί εἰσάγουσα εἰς τό φῶς», λέγει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος
Θεολόγος (Κατηχ. κη’). Τό πῡρ τῆς μετανοίας καθαρίζει τήν ψυχήν καί ἐξάγει αὐτήν
ἀπό τά ἐρέβη τῶν παθῶν τοῡ παλαιοῡ ἀνθρώπου εἰς τό φωτεινόν ὀροπέδιον τῆς ἀναστάσεως
τοῡ καινοῡ ἀνθρώπου. Μετάνοια σημαίνει ὅτι συναισθάνομαι τήν πτωχείαν μου, τήν ἀπερισκεψίαν
μου, τήν ἀμαύρωσιν τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ ἐντός μου. Συναισθάνομαι τήν ἀσχημίαν
μου ἔναντι τῆς ὡραιότητος τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀθλιότητα τῆς πτωχείας μου ἔναντι τοῦ
ἀπειρου πλούτου τοῡ θείου ἐλέους. Αὐτη η συναίσθησις ὅτι εἶμαι ὅλος ἀνόμοιος
πρός τόν Χριστόν, πού με ἔπλασε καθ’ ὁμοίωσίν Του, γίνεται πῡρ ὀδυνηρόν κατακαῑον
τόν παλαιόν ἀνθρωπον. Ἡ δε πεποίθησις εἰς τήν ἄπειρον ἀγάπην καί φιλανθρωπίαν
τοῡ Θεοῡ καί ἡ ὁλοσχερής ἐγκατάλειψις εἰς τό θείον ἔλεος, ἀναγεννᾷ τήν ψυχήν
καί τήν γεμίζει μέ ἐλπίδα καί φῶς νοερόν. Διότι τό πῡρ τῆς μετανοίας μεταβάλλει
τά ἀπανθρακωμένα πάθη εἰς φλόγα ἀγάπης καί ἡ εὐχαριστήριος προσευχή εἰσάγει τό
φῶς εἰς τόν νοῦν.
Αρχ. Δαμασκηνοῡ Κατρακούλη