Είναι έξω από κάθε ιστορική αμφιβολία ότι το τρίπτυχο: Θρησκεία – Πίστη – Πατρίδα, υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της Επαναστάσεως του ’21.
Με όπλο την πίστη στη
θρησκεία και την αγάπη στην πατρίδα και την ελευθερία, οι πρόγονοί μας
αποδύθηκαν στην άνιση μάχη της εθνεγερσίας, για την οποία ο Α. Τσιριντάνης
γράφει σχετικά:
''Η επανάσταση έγινε, μα
χριστιανοί και όχι άθεοι ή θρησκευτικά αδιάφοροι την έκαμαν. Απ’ αύτή τη
χριστιανική πίστη παίρναμε δύναμη αλλά και καρτερία...''
Και αυτή η Χριστιανική
πίστη, αν δεν έσβηνε τις μικρότητες, δεν τις άφηνε όμως να σβήσουν την
επανάσταση... αυτή ετόνωσε το δούλο, αλλά επαναστατημένο Γένος, συνταιριασμένη
με την ονειροπόληση του αρχαίου Ελληνισμού.
Ο επαναστατημένος ''ραγιάς'' ήταν πια Έλληνας. Θυμόταν πάντα το μαρμαρωμένο βασιλιά... και πίσω απ’ αυτόν τη σειρά των βυζαντινών αυτοκρατόρων και πίσω απ’ αυτούς ονειρευόταν την αρχαία Ελλάδα, όσο λίγο κι’ αν την ήξερε.
Ο Χριστιανισμός του έδινε
την πίστη και τη δύναμη ...
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο
τα πρώτα συντάγματα του επαναστατημένοι Γένους έσπευσαν να ορίσουν την έννοια
του Έλληνος σε σχέση με τη θρησκεία λέγοντας:
«Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι
της επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν εισίν Έλληνες».
(Σύνταγμα Επιδαύρου του
1822, του οργανικού νόμου της Επιδαύρου του 1833 το Σύνταγμα του Άστρους και
της Τροιζήνος του 1827.)
Ήταν τα συντάγματα, τα
οποία επιβεβαίωσαν την ενότητα Χριστιανισμού και Ελληνισμού.
Από το βιβλίο «Η Εθνική μας
Παράδοση» του Π.Λ. Παπαγαρυφάλλου, εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, σελ. 314, 315
Πηγή: Ελλάς-
Ορθοδοξία