Καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δεν έλειψαν τα επαναστατικά κινήματα των υπόδουλων Ελλήνων. Στα τετρακόσια χρόνια έγιναν 145 Επαναστατικά Κινήματα. Κάναμε δηλαδή οι Έλληνες κάθε τρία χρόνια και μια Επανάσταση. «Ο τράχηλος του Έλληνος ζυγόν δεν υπομένει».
Σε όλες αυτές τις εξεγέρσεις υψωνόταν και από μια σημαία, «εν πανίον», αυτοσχέδια επινόηση του κάθε αρχηγού, γεγονός φυσιολογικό εφόσον δεν υπήρχε ενιαία κρατική υπόσταση να επιβάλλει ένα κοινό έμβλημα.
Οι περισσότερες σημαίες είχαν μερικά κοινά χαρακτηριστικά (βυζαντινή πορφύρα, δικέφαλος ή μονοκέφαλος αετός κ.α.), με κυριότερο όλων τον σταυρό, επειδή η Εκκλησία αποτελούσε τον κυριότερο παράγοντα συσπείρωσης των Ελλήνων επί Τουρκοκρατίας.
Πολύ γρήγορα ο σταυρός επιβλήθηκε ως θρησκευτικό και πολιτικό έμβλημα του υποταγμένου έθνους, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε κληρικοί ετίθεντο επικεφαλής εξεγέρσεων χρησιμοποιώντας ως σημαίες τα ιερά λάβαρα των εκκλησιών τους.
Στις αρχές της Επανάστασης του 1821 εμφανίστηκαν πολλές σημαίες με διάφορες παραστάσεις, σύμφωνα με τη φαντασία καθενός αρχηγού, με βάση το μίσος που είχε κατά των Τούρκων, τις ιστορικές γνώσεις, τις οικογενειακές παραδόσεις και τη θρησκευτική του ευλάβεια.
Αμέσως μετά την κατάληψη της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριος 1821), ο Παπαφλέσσας έκοψε ένα κομμάτι από την εσωτερική πλευρά του ράσου του και ταυτόχρονα ζήτησε από τον οπλαρχηγό Παναγιώτη Κεφάλα να σχίσει δύο λωρίδες από τη λευκή του φουστανέλα.
Με αυτά τα κομμάτια κατασκευάστηκε μια αυτοσχέδια σημαία (γαλάζια με λευκό σταυρό) η οποία υψώθηκε, κάτω από τις ιαχές των Ελλήνων πολεμιστών, στο πρώην τουρκικό διοικητήριο της πόλης. Αυτή αποτέλεσε το πρώτο σχέδιο της επίσημης σημαίας του ελληνικού κράτους μετά την απελευθέρωση.
Η ιστορία των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων έδωσε και μια βαθιά ψυχική διάσταση στη σημαία, ως αποτέλεσμα συνεργασίας ενός πατριώτη και ενός ιερέα, αναφέροντας πως η γενναιότητα του κλεφταρματολού στήριξε τις ελπίδες της στη χριστιανική πίστη.
Την 1η Ιανουαρίου 1822 συνήλθε στην Πιάδα της Επιδαύρου η Α΄ Εθνοσυνέλευση. Με το 104ο (εκατοστό τέταρτο) άρθρο του Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδας ορίστηκε η ενιαία σημαία να συμβολίζει «την Πάρεδρον του Θεού Σοφίαν, την Ελευθερίαν και την Πατρίδα» και καθιερώθηκε να φέρει ως σύμβολο τον σταυρό και ως χρώματα το κυανό και το λευκό.
Τα παραπάνω ενέκρινε και επικύρωσε και το Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδας στην Τροιζήνα (Μάιος 1827), ορίζοντας να μη μεταχειρίζονται οι Έλληνες άλλες σημαίες τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα.
Βαθμιαία όμως η κυανόλευκη επικράτησε, με συνέπεια να τερματιστεί η σύγχυση λόγω των ποικίλων χρωμάτων και σχημάτων. Στις 30 Ιουλίου 1828, ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας εξέδωσε ένα ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο οριστικοποιήθηκε η Σημαία μας.
Όσον αφορά στο σκεπτικό της επιλογής των χρωμάτων (λευκού και κυανού), τις σειρές και τους συμβολισμούς που επιδιώχθηκαν υπάρχουν οι εξής ερμηνείες:
*Τα χρώματα επίσης συμβολίζουν τον ουρανό (κυανό) και τον αφρό των κυμάτων της θάλασσας (λευκό).
*Τα χρώματα τέλος είναι ο συνδυασμό της κυανής ναυτικής βράκας και της λευκής φουστανέλας.
Στο βιβλίο με τίτλο «Ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1821-1997», εκδόσεις ΓΕΣ/ΔΙΣ, αναφέρεται:
«Με την επιλογή του κυανού, του χρώματος του ουρανού, υποδηλώνεται η θεϊκότητα του Αγώνα, αφού ο Θεός ενέπνευσε στο έθνος τη μεγαλουργή ιδέα, παρότι αδύνατο και άοπλο, να αναλάβει και να φέρει σε αίσιο πέρας τον άνισο εκείνο αγώνα.
Με το λευκό υποδηλώνεται ο καθαρός, άμωμος και αγνός σκοπός των Ελλήνων που μοναδική τους επιδίωξη ήταν η απελευθέρωση και η ανεξαρτησία του έθνους και η απαλλαγή του από την πολύχρονη σκληρή τυραννία. Εξάλλου, σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, οι εννέα κυανόλευκες ταινίες αντιπροσωπεύουν τις εννέα συλλαβές της φράσης «Ελευθερία ή Θάνατος», που ήταν και ο όρκος των παλικαριών της Επαναστάσεως».
Όλα αυτά γράφονται για να καταλάβουμε τι θησαυρό και τι διαμάντι Σημαία έχουμε. Και μη ξεχνάμε:
Το Κοντάρι είναι ο κορμός της Ελλάδας από τον Έβρο μέχρι την Κύπρο.
Ο Σταυρός είναι το Σύμβολο της Θυσίας και της Νίκης του Χριστού και των Ελλήνων. Ποτέ δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει Σημαία χωρίς Σταυρό.
Τα κρόσσια στη Σημαία είναι οι ματωμένες ψυχές των Ηρώων μας.
Η Σημαία είναι η Πατρίδα μας, η Ιστορία μας, τα ιδανικά μας, η Πίστη μας, η Φυλή μας, αυτοί πέρασαν, που ζούνε και πού θάρθουν, οι αγέννητοι και οι νεκροί, το σπίτι μας, οι τάφοι μας τα Μνημεία μας…
Όλοι μας, λοιπόν πρέπει νάχουμε υψωμένη τη Σημαία. Κι όσοι δεν πρόλαβαν να αναπετάσουν στον εξώστη τους την Ελληνική Σημαία, μπορούν και τώρα. Μέχρι το άλλο Σάββατο μπορεί η Σημαία να κυματίζει στο μπαλκόνι μας. Διότι το άλλο Σάββατο που είναι 1η Απριλίου γιορτάζουμε την Επανάσταση της Κύπρου για την αποτίναξη του Αγγλικού Ζυγού το 1955 και την Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα.
Απέναντι στην Ημισέληνο που πάει να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, εμείς ως Έλληνες και Ορθόδοξοι ας υψώσουμε τη Σημαία του Σταυρού και της Ελλάδος.
Αποσπάσματα από τον ιστορικό Νίκο Γιαννόπουλο
Πηγή: http://xrestia.gr