Παρακλητικός κανών εις τον πατέρα ημών Πατάπιον

(Ποιηθείς υπό μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου).

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη σου. Και μή εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιοθήσεται ενώπιόν σου πάς ζών. ’Οτι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου. Εταπείνωσε εις γήν την ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνας, και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γή άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου. Μή αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου, ότι πρός σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, πρός σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν τό θέλημά σου, ότι σύ εί ο Θεός μου.

Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία, ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου, και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Τους προσιόντας τω σεπτώ σου Λειψάνω, και αιτουμένους την θερμήν σου πρεσβείαν, θαυματουργέ Πατάπιε, Πατήρ ημών, πάσης απολύτρωσαι, επηρείας και βλάβης, και παντοίων θλίψεων, και δεινών νοσημάτων, και εν ειρήνη φύλαττε ημάς, οία προστάτης ημών συμπαθέστατος.

Δόξα. Το αυτό. Και νύν. Θεοτοκίον.

Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι˙ ει μη γαρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων; τις δε διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους; Ούκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου˙ σούς γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Ν ΨΑΛΜΟΣ

Ελέησον με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισον με. ‘Οτι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί διά παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιον σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησε με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι.

Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι, πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπον σου από των αμαρτιών μου, και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου σου, και το Πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσιν σου. ‘Oτι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα, τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριον σου μόσχους.

Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.

Προστάτην υπάρχων και πρεσβευτής, ημών προς τον Κτίστην, καθικέτευε εκτενώς, Πατάπιε, ρύεσθαι κινδύνων, και πολυτρόπων ημάς περιστάσεων.

Αγίως ανύσας σου την ζωήν, ημάς αγιάζεις, και λυτρούσαι πάσης οργής, τη εκ του αγίου σου Λειψάνου, προερχομένη Πατάπιε χάριτι.

Θεράπων Κυρίου ως αληθής, θεράπευσον Πάτερ, τας οδύνας των καρδιών, και τας των σωμάτων αλγηδόνας, των προσιόντων θερμώς τη πρεσβεία σου.

Θεοτοκίον.

Ως Μήτηρ του πάντων Δημιουργού, και της ευσπλαγχνίας, ανεξάντλητος θησαυρός, σπλαγχνίσθητι Κόρη τοις σοις δούλοις, και την κατ’ άμφω υγείαν πρυτάνευσον.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.

Νοερώς εποπτεύων, ως συμπαθής Όσιε, ταύτην την αγίαν Μονήν σου, την καταφεύγουσαν αεί τη σκέπη σου, μη διαλίπης Θεόφρον, εξ αυτής παν σκάνδαλον πόρρω ποιούμενος.

Η αγία σορός σου, αγιασμόν Άγιε, Πνεύματι Αγίω βλυστάνει καθαγιάζουσα, ημών τα πρόσωπα, και τας ψυχάς Θεοφόρε, και παθών καθαίρουσα άπαντα βόρβορον.

Μη ελλίπης πρεσβεύειν, υπέρ ημών Όσιε, δούναι των πταισμάτων την λύσιν, και απολύτρωσιν, πάσης στενώσεως, και θλιβερών των του βίου, τοις πιστώς προστρέχουσι τη αντιλήψει σου.

Θεοτοκίον.

Απειράνδρως τεκούσα, τον του παντός αίτιον, και μετά τον άφραστον τόκον, Παρθένος μείνασα, αγνόν με φύλαττε, ψυχή νοί και καρδία, μόνη Αειπάρθενε, πάντων βοήθεια.

Διάσωσον πάσης ανάγκης και θλίψεων των εν βίω, τους εν πίστει τη ση πρεσβεία προστρέχοντας, και σε τιμώντας, Πατάπιε Θεοφόρε.

Επίβλεψον, εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Αίτησις και το Κάθισμα.

Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.

Πρεσβεία τη ση, Πατάπιε μακάριε, εν πίστει θερμή, η ποίμνη σου προστρέχουσα επηρειών του όφεως, και σκανδάλων πικρών απαλλάττεται˙ ή δίδου ευστάθειαν ζωής, και θείας αγάπης πύρ το άϋλον.

Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.

Συμπαθώς ίδε Άγιε, τους εν ευλαβεία τη θεία θήκη σου, παρεστώτας ώ Πατάπιε, και παράσχου τούτοις τα αιτήματα.

Παθημάτων τον καύσωνα, και ασθενειών την φλόγα κατάσβεσον, δρόσω Πάτερ της σης χάριτος, και χαράν παράσχου τοις ικέταις σου.

Απόδιωξον Άγιε, τον κατά της Μάνδρας σου ωρυόμενον, νοητόν εχθρόν και βύθιον, την σην ευλογίαν ταύτη δωρούμενος.

Θεοτοκίον.

Τον Θεόν όν εκύησας, Άχραντε Παρθένε δι’ αγαθότητα, καθικέτευε δωρήσασθαι, των πλημμελημάτων ημίν άφεσιν.

Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.

Άνωθεν ημάς, τα σα τέκνα Πάτερ Όσιε, μη ελλίπης επιβλέπειν πατρικώς, και παρέχειν την ειρήνην ταις ψυχαίς ημών.

Πλήρου συμπαθώς, τας αιτήσεις Πάτερ Όσιε, των τη Μάνδρα σου Πατάπιε, αεί συρρεόντων, πανταχόθεν μετά πίστεως.

Ίασιν ψυχών, και σωμάτων ανακαίνισον, εκ της θήκης σου λαμβάνομεν αεί˙ δια τούτο ως προστάτην ευφημούμέν σε.

Θεοτοκίον.

Έχουσα πολλήν, παρρησίαν προς Θεόν έτεκες, οία Μήτηρ τούτου Κόρη αληθής, καθικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ωδή ς’. Την δέησιν.

Ρυσθήναι πειρατηρίων του βίου, και τυχείν ημάς γαλήνης βαθείας, και ευσπλαγχνίας ρανίδας της θείας, ημίν δοθήναι τον Κτίστην ικέτευε, Πατάπιε θαυματουργέ, Γερανείων πυρσός ο ακοίμητος.

Υπάρχων πλήρης φωτός ουρανίου, ως θεράπων του Θεού θεοφόρος, τον σκοτασμόν των παθών ημών λύσον, και απαθείας ημέραν ευφρόσυνον, ανάτειλον ημίν σοφέ, φωτοφόροις λιταίς σου προς Κύριον.

Ουράνιον αληθώς ευωδίαν, η σορός του σου Λειψάνου παρέχει, και δυσωδίαν παθών ακαθάρτων, και πονηρίας διώκει τα πνεύματα, η προσιόντες ευλαβώς, πάσαν χάριν καρπούμεθα Άγιε.

Θεοτοκίον.

Υψίστου περιφανέστατε θρόνε, Παντευλόγητε Αγνή Θεοτόκε, εκ κατωτάτου με λάκκου πταισμάτων, προς μετανοίας ζωήν με ανάγαγε, και σώσόν με επιφοράς, των κακίστων δαιμόνων Πανάμωμε.

Διάσωσον, πάσης ανάγκης και θλίψεων των εν βίω τους εν πίστει τη ση πρεσβεία προστρέχοντας, και σε τιμώντας Πατάπιε Θεοφόρε.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αίτησις και το Κοντάκιον.

Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου.

Τη κραταιά προστασία σου σπεύδοντες, ως εις λιμένα γαλήνιον Όσιε, κυμάτων του βίου λυτρούμεθα, και πάσης ζάλης δεινών περιστάσεων˙ διο την σην χάριν κηρύττομεν.

Προκείμενον.

Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του Οσίου αυτού. Στίχ. Μακάριος ο ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον…

Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον.

Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς˙ Πάντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου˙ και ουδείς επιγινώσκει τον Υιόν, ειμή ο Πατήρ˙ ουδέ τον Πατέρα τις επιγινώσκει, ειμή ο Υιός, και ώ εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι. Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί, και ταπεινός τη καρδία˙ και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν.

Δόξα. Ταις του Οσίου…

Και νύν. Ταις της Θεοτόκου…Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου…

Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.

Μέγαν αντιλήπτορα, και βοηθόν εν ανάγκαις, έχοντες σε Όσιε, πάντοτε προστρέχομεν τη ση χάριτι˙ πάσι γαρ παρέχεις, της σης βοηθείας, τα σωτήρια γνωρίσματα, δεινών λυτρούμενος, και οδυνηρών περιστάσεων, τα τέκνα σου εκάστοτε, και τους τω λειψάνω σου σπεύδοντος. Αλλά μη ελλίπης, ημάς επερχομένων συμφορών, απολυτρούσθαι Πατάπιε, οία συμπαθέστατος.

Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…

Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας .

Ανωτέραν εκ πάσης, χαλεπής επινοίας του πολεμήτορος, Πατάπιε παμμάκαρ, την Μάνδρα σου συντήρει, την ως μέγα προσφύγιον, καταπλουτούσαν σοφέ, το θείον Λείψανόν σου.

Μετά πίστεως πλείστης, και πολλής ευλαβείας Πάτερ τους ήκοντας, Μονή σου τη αγία, δέχου εν ευμενεία, οία πλήρης χρηστότητος, και δίδου τούτοις σοφέ, τας πατρικάς σου δόσεις.

Η πρεσβεία σου Πάτερ, οχυρώτατον τείχος και μέγα στήριγμα, γενέσθω τοις σοις δούλοις, απείργουσα εφόδους, χαλεπάς, του αλάστορος, του μαινομένου αεί, κατά των ικετών σου.

Θεοτοκίον.

Νεκρωθείς τη κακία, σοι προσφεύγω Παρθένε, θερμοίς εν δάκρυσιν˙ άλλ’ ως ζωήν τεκούσα, Χριστόν τον Ζωοδότην, την καρδίαν μου ζώωσον, και λάμπρυνόν μου τον νουν, φωτί της μετανοίας.

Ωδή η’. Τον Βασιλέα.

Γέρας και πλούτον, και θησαυρόν αφθαρσίας, το σον Λείψανον η ση Μονή πλουτούσα, εξ αυτού λαμβάνει, χαράν και ευφροσύνην.

Έπιδε Πάτερ, εξ ουρανίων αψίδων, και επάκουσον ημών των ικετών σου, των επιζητούντων, την σην επιστασίαν.

Ρώσιν παράσχου, κατά ψυχήν τε και σώμα, τοις προστρέχουσι τω θείω σου Λειψάνω, και την σην αιτούσι, Πατάπιε πρεσβείαν.

Θεοτοκίον.

Αγνή Παρθένε, κόσμου παντός προστασία, προστατεύουσα μη παύση των σων δούλων, καθ’ εκάστην ώραν, άχρι τερμάτων βίου.

Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.

Σκηνάς τας ουρανίους, συν Αγγέλων δήμοις, περιπολεύων Πατάπιε Άγιε, υπέρ ημών εκδυσώπει τον Πανοικτίρμονα.

Ιάτρευσον παμμάκαρ, τας ημών καρδίας, τας πληγωθείσας τω βέλει του όφεως, τη χάριτί σου ευφραίνων ημάς Πατάπιε.

Μετόχους ημάς δείξον, μετά τέλος Πάτερ, οία πατήρ τα σα τέκνα Πατάπιε, της του Χριστού βασιλείας ταις σαις δεήσεσι.

Ο μέγας ημών ρύστης, και θερμός προστάτης, εν πάση ώρα Πατάπιε Όσιε, μη διαλίπης φυλάττειν ημάς δεόμεθα.

Θεοτοκίον.

Υψίστου χαίρε Μήτηρ, Κεχαριτωμένη, της αϊδίου χαράς καταξίωσον, τους ολικώς αφορώντας προς σε Πανάμωμε.

Το Άξιόν εστίν και τα Μεγαλυνάρια.

Λουτρακίου στέφανος και τιμή, της υδρωπικίας, και καρκίνου θεραπευτά, Πατάπιε Θεόφρον, των Γερανείων δόξα, πρέσβευε τω Κυρίω υπέρ των δούλων σου.

Τον εν πολιτεία αγγελική, λάμψαντα εν κόσμω, ως αστέρα περιφανή, και θαυμάτων χάριν, θεόθεν ειληφότα, Πατάπιον τον μέγαν ύμνοις τιμήσωμεν.

Δύναμιν πατήσας την του εχθρού, ασκήσει συντόνω, και φρονήματι καρτερώ, λαμπρώς εδοξάσθης, Πατάπιε τρισμάκαρ, και σώζεις εκ κινδύνων τους προσιόντας σοι.

Χαίροις της Αιγύπτου θείος βλαστός, χαίροις Γερανείων, θεοδώρητος θησαυρός˙ χαίροις Λουτρακίου, και πάσης Κορινθίας, αντίληψις και κλέος Πάτερ Πατάπιε.

Χάριν αναβλύζει η ση σορός, και ιάται πάθη, και ευφραίνει πάσαν ψυχήν˙ όθεν προσιόντες, αυτή μετ’ ευλαβείας, αγιασμού του θείου, Πάτερ πληρούμεθα.

Δίδου τα αιτήματα συμπαθώς, τοις απανταχόθεν, προσιούσι πίστει θερμή, τη σεπτή Μονή σου, Πατάπιε παμμάκαρ, ιώμενος τους πόνους ψυχής και σώματος.

Μέγαν σε προστάτην η ση Μονή, έχουσα παμμάκαρ, πάσης ρύεται προσβολής˙ ήν αεί εκ πάσης, μανίας του Βελίαρ, αλώβητον συντήρει Πάτερ Πατάπιε.

Πάσαι των Αγγέλων…

Το Απολυτίκιον. Ήχος α’.

Γερανείων το κλέος, Κορινθίας το καύχημα, και Μοναζουσών νυν προστάτης, ανεδείχθης Πάτερ Πατάπιε. Ασκήσεσι νηστείαις προσευχαίς, νυν έχεις παρρησίαν προς Θεόν, αδιαλείπτως ικετεύειν υπέρ ημών, των κατακρίτων δούλων σου. Δόξα τω δοξασθέντι δια σου, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω φωτίσαντι ημάς δια της σης ασκήσεως.

Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου.

Πάσης του εχθρού επιβουλής, και επιφορών και κινδύνων και περιστάσεων.

Άγιε Πατάπιε, τη αντιλήψει σου, αβλαβείς ημάς φύλαττε, άφεσιν πταισμάτων, άπασιν αιτούμενος, παρά Χριστού του Θεού, έχων προς αυτόν παρρησίαν˙ ώ μη διαλίπης πρεσβεύων, ίνα βίον ήσυχον διάγωμεν.

Πάντες οι εκ νόσων χαλεπών, και παντοίων άλλων κινδύνων δεινώς θλιβόμενοι, νύν ένθα ιάματα θαυματοβρύτου σορού, Παταπίου εκβλύζουσιν, ως ρείθρα Νειλώα, σπεύδοντες προσπέσωμεν, γονυκλινώς εν κλαυθμώ˙ ρύσαι εκβοώντες σους δούλους, εκ πειρατηρίων και νόσων, και παντοίων θλίψεων Πατάπιε.

Πηγή: Χριστιανός Ορθόδοξος