Όσο για μας, όμως, μας έχει δοθεί η παραγγελία να προσευχόμαστε για την
οικουμένη και για την Εκκλησία, που έχει απλωθεί ως τα πέρατα της γης.
Συνειδητοποιείτε πόσο υψηλό και τιμητικό για τη μικρότητά μας είναι το να
προσερχόμαστε εδώ και να παρακαλάμε το Θεό για τόσο λαό;
Το να παρακαλάει ένας για τους πολλούς, είναι πολύ τολμηρό και χρειάζεται
μεγάλη παρρησία. Γιατί, αν εγώ ο ίδιος δεν τολμώ να παρακαλέσω για τον εαυτό
μου, πολύ περισσότερο για τους άλλους· αυτό μόνο οι δίκαιοι μπορούν να το
κάνουν, όχι ένας αμαρτωλός σαν κι εμένα. Όταν, όμως, συγκεντρωμένοι όλοι μαζί
κάνουν δέηση για έναν, το πράγμα δεν φαίνεται άπρεπο.
Είναι, βέβαια, δυνατόν, όπως είπα πριν, να προσευχόμαστε και στο σπίτι μας
και σε κάθε τόπο, όχι πάντως όπως προσευχόμαστε στην εκκλησία, όπου κοινή
ικεσία κλήρου και λαού απευθύνεται στο Θεό.
Δεν εισακούεσαι τόσο από τον Κύριο, όταν Τον παρακαλάς μόνος, όσο όταν
βρίσκεσαι μαζί με τους αδελφούς σου. Γιατί στην κοινή προσευχή υπάρχουν
περισσότερα: η ομόνοια και ο δεσμός της αγάπης και οι ευχές των ιερέων.
Οι ιερείς γι' αυτό ακριβώς βρίσκονται εδώ, για να ενισχύσουν με τις ισχυρές
ευχές τους τις αδύναμες προσευχές του λαού, βοηθώντας τες ν' ανέβουν στον
ουρανό. Να, λοιπόν, πως κατόρθωσε να βγάλει από τη φυλακή τον απόστολο Πέτρο η
προσευχή της Εκκλησίας.
Η απόσταση ενός τόπου, βλέπεις, δεν εμποδίζει την ενέργεια της προσευχής,
όπως άλλωστε δεν μειώνει και τη δύναμη της αγάπης.
Όσο η βαθειά αγάπη συνδέει ακατάλυτα, άλλο τόσο και η ζωντανή προσευχή
ωφελεί υπερβολικά ανθρώπους που βρίσκονται μακριά.
Πηγή: Ψήγματα
Ορθοδοξίας