π. Ἰωσήφ ὁ Βατοπαιδινός

Ὁ Μακαριστός Γέροντας Ἰωσήφ γεννήθηκε τήν 1η Ἰουλίου 1921, ἡμέρα ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Κοιμήθηκε τήν ἴδια ἡμέρα, ἤτοι 1 Ἰουλίου 2009. Ἀποτελεῖ μιά ἀπό τίς σύγχρονες Ἁγιορείτικες ὀρθόδοξες μορφές, τίς ὁποῖες οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι, ὡς φαίνεται, εἶχαν ὑπό τήν σκέπη τους. Ἡ μητέρα τοῦ Γέροντα, ὅταν κυοφοροῦσε σέ αὐτόν, ἐπισκέφθηκε ἕνα μικρό μοναστήρι ἀφιερωμένο στούς Ἁγίους Ἀναργύρους στήν περιοχή Γιόλου στήν Κύπρο, προκειμένου νά προσευχηθεῖ γιά τήν ἐγκυμοσύνη της. Ἐκεῖ στήν αὐλή τοῦ μοναστηριοῦ, 7 μηνῶν ἔγκυος, αἰσθάνθηκε πρόωρά τους πόνους τοῦ τοκετοῦ καί ἔτσι γεννήθηκε ὁ μικρός Σωκράτης, πού ἀποτελεῖ τό κοσμικό ὄνομα τοῦ Γέροντα.

Οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι δέν ἔπαψαν νά τόν εὐεργετοῦν. Ὅταν ἦταν ὑποτακτικός στό Γέροντα Ἰωσήφ τόν Ἡσυχαστή, ζοῦσε κάτω ἀπό πολύ δύσκολες καί σκληρές συνθῆκες. Ὅμως οὔτε ἡ αὐστηρότητα τοῦ προγράμματος, οὔτε οἱ στερήσεις τῶν ἀπαραίτητων ἀναγκῶν, οὔτε τό ἀφιλόξενό του τόπου τόν πτοοῦσαν, καθώς δοξολογοῦσε καθημερινά το Θεό γά τή Θεία Χάρη Του καί τίς εὐχές τῶν Γερόντων.

Μέ τό πέρασμα τῶν χρόνων ὁ Γέροντας ἀσθένησε, ταλαιπωρούμενος ἀπό αἱμοπτύσεις καί γαστρορραγίες. Καί πάλι ἡ Θεία Χάρις τόν συνόδευε στόν ἀγώνα αὐτό, καθώς ὁ ἄνθρωπος αὐτός - πρότυπο γιά ἐμᾶς βάσιζε τά πάντα στήν πίστη καί ὄχι στή λογική. Οἱ ἀλλεπάλληλες ἀντιλήψεις τῆς θείας ἀγαθότητας, ἡ συνεχιζόμενη μυστηριώδης σκέπη τῆς Χάριτος καί τό ἀδιάκοπο αἴσθημα ἀσφάλειας, πού τοῦ προσέφερε ἡ μοναστική ζωή, ἔδιναν στό Γέροντα ἐσωτερική ἀνάταση καί σθένος νά ἀγωνιστεῖ.

[...]

Τήν παραμονή τῆς κοίμησής του ὁ Γέροντας ἐξομολογήθηκε στό διακονητή του ὅτι αἰσθάνεται τό θάνατο νά ἔρχεται. Ἡ ἐξάντληση πού ἔνιωθε ἐπέφερε πτώση τῆς πίεσης καί πνευμονικό οἴδημα. Οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι τόν πῆραν ἀπό κοντά μας ξημερώματα Τετάρτης 1 Ἰουλίου, ὁπότε πῆρε τρεῖς ἀργές ἀναπνοές καί ἔτσι ἥσυχα ἔφυγε γιά τήν αἰωνιότητα.

Μετά τήν κοίμησή του ἐπῆλθε καί τό πρῶτο θαῦμα τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Βατοπαιδινοῦ. Τήν ὥρα τῆς κοίμησής του εἶχε μείνει μέ τό στόμα μισάνοιχτο. Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά ἑτοιμαστεῖ σύμφωνα μέ τό μοναχικό τυπικό, ὁ Γέροντας Ἐφραίμ ἔδωσε ἐντολή νά ἀφήσουν τό πρόσωπο ἀκάλυπτο. Οἱ πατέρες προσπάθησαν νά κλείσουν τό στόμα του, ὅμως αὐτό δέν ἔκλεινε. Τόν ἕραψαν στό μοναχικό μανδύα, ὅπως εἴθισται καί στή συνέχεια ἔκοψαν τό ὕφασμα γύρω ἀπό τό πρόσωπό του, κατά τήν ἐντολή τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ καί τότε βρῆκαν, μιάμιση ὥρα μετά τήν κοίμησή του, τόν Γέροντα Ἰωσήφ χαμογελαστό! Αὐτό ἀποτελεῖ θαῦμα, πού ἡ Θεία Χάρις ἐπενεργεῖ καί δέν μπορεῖ νά ἐρευνηθεῖ καί νά ἐξηγηθεῖ ἐπιστημονικά. Ὅμως μόνο βιωματικά μπορεῖ κάθε εὐσεβής καί ταπεινός Χριστιανός νά αἰσθανθεῖ καί νά κατανοήσει τό μέγα αὐτό γεγονός.