Μεταπολεμικά, σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς οἴκους Τυφλῶν της Θεσσαλονίκης, λειτουργοῦσε καὶ ἡ ἀνάλογη σχολὴ γιὰ τυφλοὺς καὶ εἰδικώτερα γιὰ τυφλὰ παιδάκια. Μερικὰ ἀπ’ αὐτὰ ἦταν καὶ κωφάλαλα. Κι ὅμως μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀναπληροὶ τὰ ἐλλείποντα καὶ μὲ τὶς προσπάθειες μερικῶν ἐκλεκτῶν διδασκαλισσῶν γιὰ τυφλούς, συνεννοοῦνταν θαυμάσια καὶ ἔφτειαχναν χειροτεχνήματα , τὰ ὁποῖα οὔτε καὶ ἕνας ἀρτιμελὴς θὰ μποροῦσε νὰ φτειάξει. Ὑπῆρξαν καὶ στὴν Ἑλλάδα ὄχι μία ἀλλὰ πολλὲς «Ἄννυ Σάλιβαν»* , οἱ ὁποῖες μὲ ἀπροσμέτρητη ὑπομονὴ κι ἀγάπη βοήθησαν τυφλὰ παιδάκια.
Ἀνάμεσα σ’ αὐτὰ ἦταν καὶ ὁ Πολύκαρπος , περίπου δέκα ἐτῶν.
Ἦταν καὶ τυφλὸς καὶ κωφάλαλος. Κι ὅμως, ἔφτειαχνε τὰ καλύτερα χειροτεχνήματα. Ἔκανε
πλεκτὲς τσάντες ἐξαιρετικῆς πλεκτικῆς τέχνης!
Πλὴν τούτου ὅμως εἶχε ψυχὴ εὐαίσθητη καὶ γεμάτη ἀγάπη.Αὐτὸς ποὺ εἶχε ἀνάγκη ἄμεσης βοήθειας , εἶχε ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ ἄλλα μικρότερα παιδάκια! Τὰ πρόσεχε, τὰ συμβούλευε, τὰ παρηγοροῦσε, τὰ περιποιόταν. Ὅλο το προσωπικό της Σχολῆς εἶχε ἐμείνει κατάπληκτο ἀπὸ τὴν καλωσύνη αὐτοῦ του παιδιοῦ. Ὅπου βρισκόταν , διηγοῦνταν μὲ θαυμασμὸ τὰ κατορθώματα τῆς ἀγάπης του.
Ἡ πιὸ ὡραία καὶ συγκινητικὴ σκηνὴ ἦταν ὅταν περιποιόταν ὁ
Πολύκαρπος τὸν μικρό του φίλο Βελισσάριο, τοῦ ὁποίου μία νάρκη κατέστρεψε τὸ φῶς,
τὴν ἀκοὴ καὶ ἔκοψε καὶ τὰ δύο χεράκια του! Εἶχε ἀναλάβει τὴν προστασία του καὶ
τὴν περιποίησή του! Ἡ Διευθύντρια βεβαίωνε ὅτι οὔτε ἡ καλύτερη ἀρτιμελὴς
νοσοκόμα δὲν θὰ τάιζε, δὲν θὰ ἐπλένε , δὲν θὰ χτένιζε μὲ τόση ἐπιμέλεια τὸ ἀνάπηρο
παιδάκι! Ἡ σκηνὴ αὐτὴ ἦταν ἀνεπανάληπτη.
Στ’ ἀλήθεια, τί δυνατότητες δίνει ἡ ἀγάπη! Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη ἡ
ἀληθινή, ἡ ἀγάπη ἡ ζωντανή, ἡ ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ.
Γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη τῶν ἀσθενῶν, τῶν γερόντων, τῶν ἀναπήρων,
ποὺ πολλὲς φορὲς μένουν νηστικοὶ , γιατί δὲν μποροῦν νὰ φᾶνε μόνοι τους καὶ οἱ
νοσοκόμες τῶν ἱδρυμάτων δὲν προλαβαίνουν κι αὐτὲς οἱ ταλαίπωρες νὰ τὰ προφθάσουν
ὅλα, τί λόγο θὰ δώσουμε στὸν Θεό; Δὲν εἴχαμε χέρια νὰ τοὺς βοηθήσουμε; Δὲν εἴχαμε
μάτια νὰ τοὺς δοῦμε καὶ νὰ τοὺς περιποιηθοῦμε; Ὁ Πολύκαρπος εἶχε; Μήπως δὲν εἴχαμε
χρόνο; Γιὰ ὅ,τι ἀγαπᾶμε καὶ ἐνδιαφερόμαστε , βρίσκουμε! Ἃς εἴμαστε εἰλικρινεῖς
καὶ ἃς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸν πόνο καὶ τὴν δυσκολία τῶν
συνανθρώπων μας ἴσως μᾶς στοιχίσει τὴν ἀπώλεια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ! Μὴ
γένοιτο, Θεέ μου!
Ἐκεῖ θὰ μποῦν οἱ εὔσπλαχνοι. Τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο τῆς
Κρίσεως τὸ τονίζει ἰδιαίτερα. Γιὰ τοὺς ἄσπλαχνους δὲν θὰ ὑπάρξει τόπος στὸν
Παράδεισο τοῦ Θεοῦ, «δὲν θὰ ὑπάρξει ἔλεος γιὰ τὸν μὴ ποιήσαντα ἔλεος!». Ἕνας
πιστὸς συνέχεια προσευχόταν κι ἔλεγε:
«Θεέ μου, Ἐσὺ ποὺ εἶσαι ἡ ἴδια ἡ Εὐσπλαχνία ,
ἀπάλλαξε μὲ ἀπὸ τὸν ἀτομισμό,
μαλάκωσε τὴν λίθινη καρδιά μου!»
Ἀμήν.
Πηγή: («ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Οὐράνια
μηνύματα Θαυμαστὰ γεγονότα» ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ ΔΩΡΙΔΑ 2009), Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς-Ὑπεραγία
Θεοτόκος
