Σᾶς τὴν στέλνω καὶ ἐγὼ μὲ τὴ σειρά μου γιατί πιστεύω πὼς ἡ ἱστορία αὐτὴ
εἶναι ἐπίκαιρη ὅσο ποτέ...
Τὸ 1982 δούλευα σὲ μεγάλη βιομηχανικὴ Ἀμερικανικὴ ἑταιρεία
στὴν Νέα Ὑόρκη.
Ἡ ὕφεση ἄρχιζε καὶ στὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο γινόταν ἡ
συζήτηση γιὰ τὸ πόσο
κόσμο θὰ ἀπολύσουμε.
Ἤμουν ὑπεύθυνος γιὰ τὸ σχέδιο κερδοφορίας καὶ εἶχα μαζέψει ὅλες
τὶς
προτάσεις ἀπὸ 42 χῶρες.
Ὅλοι εἶχαν προτείνει περικοπὲς προσωπικοῦ - 15.000 ὑπάλληλοι
παγκοσμίως.
Ὁ κάθε Ἀντιπρόεδρος ἔκανε τὶς προτάσεις του.
Ὁ Πρόεδρός μας δὲν μιλοῦσε.
Κοιτάζαμε ὅλοι ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ δὲν εἴχαμε ἰδέα γιατί ἦταν
ἀμίλητος.
Ὅταν τελειώσαμε, ξαφνικὰ ὁ Πρόεδρος ζήτησε τὴν ἄδεια νὰ
μιλήσει.
Ὁ λόγος τοῦ ἔχει μείνει ἀποτυπωμένος στὸ μυαλὸ ὅλων ποὺ ἤμασταν
ἐκεῖ, καὶ ἂν
καὶ ἔχουν περάσει 32 χρόνια, τὸν θυμᾶμαι λὲς καὶ ἦταν χθές.
Θὰ τὸν ἀναπαράγω ὅσο πιὸ σωστὰ μπορῶ, διότι ἡ ἀξίες ποὺ
περιέχει εἶναι
ἀθάνατες καὶ μποροῦν νὰ φανοῦν χρήσιμες σὲ αὐτὸ ποὺ θὰ
ζήσουμε σύντομα.
παιδιῶν ποὺ πάει στὸ σπίτι ποὺ χρωστάει καὶ κοιτάζει μὲ ὑπερηφάνεια
αὐτὰ ποὺ
δημιούργησε καὶ ἂν καὶ λίγα του εἶναι ἀρκετά. Ἀποφασίζουμε
σήμερα νὰ τὸν
διώξουμε. Νὰ χάσει τὴν δουλειά του, νὰ πάει σπίτι ἄνεργος μὲ
μιὰ ἐπιταγὴ δυὸ
μηνῶν. Τί θὰ πεῖ στὰ παιδιά του; Τί θὰ πεῖ στὴν γυναίκα του,
πῶς νὰ τοὺς
ἐξηγήσει ὅτι ἀπὸ αὔριο χάνει τὴν ἀξιοπρέπειά του; Καὶ ἐὰν σὲ
τρεῖς μῆνες δὲν
ἔχει βρεῖ δουλειὰ θὰ χάσει τὸ σπίτι του καὶ ἴσως τὴν γυναίκα
του. Δὲν μπορῶ
νὰ βάλω τὴν ὑπογραφή μου σὲ ἕνα σχέδιο ποὺ καταδικάζει τὴν
ζωὴ καὶ τὴν
ὕπαρξη τόσων ἀνθρώπων. ΑΛΛΑ, τὴν ἰδία στιγμή, ἔχω καὶ ὑποχρέωση
στοὺς
μετόχους μου πού μου ἐμπιστεύτηκαν τὶς οἰκονομίες τους, καὶ ἐὰν
δὲν κάνω
κάτι, τὰ συνταξιοδοτικὰ ταμεῖα δὲν θὰ ἔχουν λεφτὰ γιὰ τὶς
συντάξεις. Οἱ
ἀπολύσεις ποὺ ὅλοι μου προτείνετε μειώνουν τὰ ἐτήσια ἔξοδα
κατὰ $
135.000.000. Ἔκανα ἕνα ἁπλὸ ὑπολογισμὸ καὶ προτείνω τὸ ἑξῆς
σχέδιο: Ἐλάττωση
τοῦ μισθοῦ μου, 75% ἐλάττωση μισθοῦ ὅλων των ἀντιπρόεδρων,
50% ἐλάττωση
μισθοῦ γενικῶν διευθυντῶν, 40% ὑψηλόμισθων στελεχῶν κλπ.
Καμία ἀπόλυση. Θέλω τοὺς ἀριθμοὺς σὲ μιὰ ὥρα».
Σηκώθηκε καὶ ἔφυγε...κι ὅπως ἔφευγε, εἶπε μὲ ἕνα εἰρωνικὸ
χαμόγελο:
«Κρίμα ποὺ θὰ παίζετε γκὸλφ μόνο τρεῖς φορὲς ἀντὶ γιὰ ἕξι
παιδιά...».
Περάσαμε τὴν θύελλα χωρὶς νὰ διώξουμε οὔτε ἕνα ἄτομο, καὶ σὲ
τρία χρόνια ἡ
ἀξία τῆς μετοχῆς ἦταν $ 147 ἀπὸ $ 7.5 τὸ 1980 πρὶν ἀρχίσει ἡ
κρίση.
Ἃ ναί, εἴχαμε καὶ 27 διπλώματα εὑρεσιτεχνίας ἀπὸ ἁπλοὺς ἐργάτες
σ'αὐτό το
διάστημα.
Δὲν χρειάζεται νὰ πῶ ὅτι ὁ κόσμος ἔπινε νερὸ στὸ ὄνομά του.
Τὸ 1992, στὸ τραπέζι ποὺ τοῦ κάναμε γιὰ τὴν συνταξιοδότησή
του (καὶ εἴχαμε
ἔρθει ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο, ἂν καὶ δουλεύαμε σὲ ἄλλες ἑταιρεῖες),
τὸν ρωτήσαμε
νὰ ἀπαντήσει στὸν ἀποχαιρετιστήριο λόγο του, γιατί διάλεξε νὰ
κάνει αὐτὸ ποὺ
ἔκανε.
Ὅπως τὸ θυμᾶμαι ἡ ἀπάντηση ἦταν:
«Ἀκοῦστε, μπορεῖ νὰ εἶχε καὶ συναισθηματικὲς ρίζες ἡ ἀπόφαση
αὐτή. Ἀλλὰ δὲν
χωροῦν συναισθήματα σὲ τέτοιες ἀποφάσεις. Ἁπλῶς βρῆκα μιὰ
λύση ποὺ ἀπαντοῦσε
καὶ στὴ λογικὴ καὶ στὸ συναίσθημα. Ἤμαστέ σε σὲ 42 χῶρες, ἀπὸ
τὶς ὁποῖες οἱ
38 εἶναι φτωχές. Θὰ κατέστρεφα ὁλόκληρες μικρὲς κοινωνίες,
διότι ὅπως ξέρετε
τὰ ἐργοστάσια μᾶς εἶναι σὲ κωμοπόλεις. Ἐὰν τὸ ἔκανα, ὅπως
μου εἴχατε
προτείνει, εἶναι αὐτονόητο ὅτι θὰ ἔφερνα ἀνθρώπους στὴν ἀπελπισία.
Καὶ
κανείς, μὰ ΚΑΝΕΙΣ, δὲν ξέρει τί μπορεῖ νὰ κάνει ἕνας ἀπελπισμένος
ἄνθρωπος.
Ἡ πιθανότητα ἀκόμα καὶ νὰ ΕΚΑΙΓΑΝ τὸ ἐργοστάσιο ἦταν μεγάλη.
Ἐνῶ ἐσεῖς ποὺ ἤσασταν δίπλα μου, καὶ ὅλο το μισθὸ νὰ σᾶς ἔπαιρνα δὲν θὰ κάνατε
τίποτα,
γιατί πιστεύετε ὅτι εἶστε μέσα στὸ ΣΥΣΤΗΜΑ, καὶ ἄνθρωποι ποὺ
αἰσθάνονται
κομμάτι τοῦ συστήματος δὲν κάνουν ἐπαναστάσεις. Νὰ θυμάστε, ὅτι
ἡ πραγματικὴ
καταστροφὴ ἔρχεται ὅταν ὁ κόσμος αἰσθάνεται ἀποκλεισμένος ἀπὸ
τὸ σύστημα,
νιώθει ἀδικία καὶ δὲν ἔχει καμία ἐλπίδα. Τότε εἶναι ἕτοιμος
γιὰ ὅλα...καὶ
ἐργοστάσια καίει».
Σήμερα ζωγραφίζει στὸ San Francisco καὶ εἶναι στὸ στρογγυλὸ
τραπέζι της
κουζίνας (ἄτυπη συνάντηση κάθε 8 ἑβδομάδες) τοῦ Ὄμπαμα...
Γιατί τὸ ἔγραψα;
Βλέπω ὅλους τους νὰ βγαίνουν στὴ τηλεόραση/ράδιο καὶ νὰ μιλοῦν
γιὰ
διαρθρωτικὲς ἀλλαγὲς (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), ἀνάγκη γιὰ ἀλλαγὴ
(ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ),
ἀλλαγὴ νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ).
Ὅλα αὐτά, χωρὶς ἴχνος συμπόνιας καὶ λογικῆς σκέψης γιὰ τὸ
ποιὸ μπορεῖ νὰ
εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα.
Ζοῦν μὲ τὴν φαντασίωση ὅτι ΑΥΤΟΙ δὲν χρειάζεται νὰ ἀλλάξουν.
Δὲν ἔχουν τίποτα νὰ χάσουν διότι εἶναι μὲ τὸ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Ἔτσι, θὰ εἶναι ὄχι μόνο προστατευμένοι, ἀλλὰ ἡ ΚΡΙΣΗ ΘΑ
ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ (σᾶς θυμίζει κάτι αὐτό;) νὰ γεμίσουν περισσότερο τὶς τσέπες
τους.
Λοιπόν, νάνοι τῆς νοημοσύνης, ἔγραψα τὸ ἄρθρο αὐτὸ γιὰ νὰ
ξέρετε πῶς
συμπεριφέρονται οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι πραγματικὰ
σκεπτόμενοι.
Ἔτσι, δὲν θὰ ἔχετε καμία δικαιολογία ὅτι δὲν ξέρατε, ὅταν ὄμορφα
«ἐργοστάσια» ὄμορφα καίγονται...ΠΑΝΤΟΥ!
