Ὁ σοφὸς Σοφοκλῆς εἶπε ὅτι:
«ἡ μοναχικότητα εἶναι τὸ καταφύγιο τοῦ στοχαστῆ, τοῦ μεγαλοφυῆ ὁ ἀχώριστος
σύντροφος».
Ὅλοι οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς
Ἐκκλησίας μᾶς ἀποτραβιόντουσαν πολλὲς ὧρες τῆς ἡμέρας γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, γιὰ
νὰ στοχαστοῦν ἐπάνω στὶς μεγάλες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας, γιὰ νὰ μετανοήσουν
καὶ νὰ κλάψουν, γιὰ νὰ ἀναπαυθοῦν μὲ Θεία παρηγορία ἐπὶ-κοινωνώντας μὲ τὸν ἴδιο
τὸν Θεὸ γευόμενοι τὴν ἐν Χριστῷ ἡσυχία. Μία ἡσυχία ποὺ δὲν ὁμοιάζει μὲ τὴν σιωπὴ
τοῦ κόσμου ἀλλὰ εἶναι τὸ ὑπερκόσμιο βίωμα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ…
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος μᾶς λέγει: «Ἡσυχία τοῦ σώματος σημαίνει ἐπιστήμη καὶ εὐτρεπισμένη κατάστασις τῶν ἠθῶν καὶ τῶν αἰσθήσεων. Ἡσυχία τῆς ψυχῆς σημαίνει ἐπιστήμη τῶν λογισμῶν καὶ «ἀσύλητος ἔννοια». Φίλος καὶ βοηθὸς τῆς ἡσυχίας εἶναι ἕνας ἀνδρεῖος καὶ αὐστηρὸς λογισμὸς ποὺ ἵσταται ἄγρυπνος στὴν θύρα τῆς καρδίας καὶ φονεύει ἢ ἀποδιώκει τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς ποῦ πλησιάζουν. Ὅποιος ζῆ τὴν ἡσυχαστικὴ ζωὴ «ἐν αἰσθήσει καρδίας», ἀντιλαμβάνεται αὐτὸ ποὺ εἶπα.
Ὅποιος ὅμως εἶναι ἀκόμη
νήπιος καὶ ἀρχάριος, οὔτε τὸ ἐγεύθηκε οὔτε τὸ ἐγνώρισε. Ὁ γνωστικὸς ἡσυχαστὴς δὲν
ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ λόγους διδασκαλικούς, διότι αὐτοὺς τοὺς ἀντιλαμβάνεται ἀπὸ τὰ ἔργα
καὶ τὰ γεγονότα.Ἡσυχαστὴς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται νὰ περιορίση τὸ ἀσώματον
μέσα σὲ σωματικὸ οἶκο – πράγμα παραδοξότατο!Κελλὶ τοῦ ἠσυχαστοῦ σημαίνει
περιορισμὸς τοῦ σώματος. Καὶ κρύπτει μέσα του τὸν οἶκο τῆς θείας γνώσεως. Ὅποιος
νοσεῖ ψυχικὰ ἀπὸ κάποιο πάθος καὶ ἐπιχειρεῖ τὴν ζωὴ τῆς ἡσυχίας, ὁμοιάζει μὲ αὐτὸν
ποὺ πήδησε στὸ πέλαγος ἀπὸ τὸ πλοῖο καὶ κρατώντας ἕνα σανίδι νομίζει ὅτι θὰ
φθάση χωρὶς κίνδυνο στὴν ξηρά».
Ὁ μοναχὸς ἀλλὰ καὶ ὁ
προσευχόμενος χριστιανὸς θέλοντας νὰ ζεῖ μέσα στὴν ἡσυχία τοῦ Θεοῦ ὅπως λέγει
πάλι ὁ ὅσιος πατὴρ «…χωρὶς νὰ τοὺς μισή (τους συνανθρώπους του), τοὺς ἀποφεύγη ὅλους
τόσο, ὅσο ἕνας ἀμελὴς μοναχὸς τρέχει κοντά τους μὲ προθυμία. Καὶ τοῦτο, διότι δὲν
θέλει νὰ διακοπῆ ἡ γεῦσις τῆς γλυκύτητος τοῦ Θεοῦ».
Καὶ γι’ αὐτὸ πολλὲς φορὲς
πολλοὶ μοναχοὶ ἀλλὰ καὶ χριστιανοὶ παρεξηγοῦνται σὰν ἀκοινώνητοι ἐπειδὴ -μὴ
θέλοντας νὰ χάσουν αὐτὸ τὸ Θεῖο δῶρο τῆς ἡσυχίας- ἀποφεύγουν τὶς κοινωνικὲς ἐκδηλώσεις,
τὶς ἀνούσιες χαιρετοῦρες, τὰ περιττὰ λόγια, τὶς ἐξόδους ἀπὸ τὸ σπίτι τους, τὶς
συναναστροφὲς μὲ ἄλλους ἀνθρώπους.
Κανεὶς δὲν θὰ μπορέσει νὰ
τοὺς καταλάβει ἐὰν καὶ ὁ ἴδιος δὲν ἔχει γευτεῖ αὐτὸ τὸ βίωμα ποὺ ζοῦν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι,
γι’ αὐτὸ καὶ ὁ κόσμος ἀπορίπτει πολὺ εὔκολα τέτοιες συμπεριφορὲς
χαρακτηρίζοντας τὲς ἀνάρμοστες καὶ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς σὰν ἀγενεῖς καὶ ἄξεστους!
Καὶ ὅμως ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς
Κλίμακος λέγει: «Μακάριος, ὅποιος ἐλπίζη νὰ φθάση σ΄ αὐτὸ τὸ ὕψος.
Τρισμακάριος, ὅποιος πλησιάζει. Ἄγγελος, ὅποιος ἔφθασε».
Π.Π.
Πηγή: Ἁγιορείτικο
Βῆμα
