Ἀββᾶ Ζωσιμὰ
Ὅταν κάποτε πῆγα στὴν Ἁγία Πόλη, (τὴν Ἱερουσαλήμ), μὲ
πλησίασε κάποιος εὐσεβὴς καὶ μοῦ λέει:
-Ἀββᾶ μένω μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό μου, καὶ ἀπὸ δαιμονικὴ ἐνέργεια
δημιουργήθηκε ἀνάμεσα μας κάποια ἐχθρότητα. Ἐγὼ τώρα ἔχω μετανοήσει, ἐκεῖνος ὅμως
δὲν θέλει νὰ συμφιλιωθοῦμε. Σὲ παρακαλῶ, λοιπὸν γιὰ τὸν Κύριο, μίλησέ του γιὰ νὰ
μονοιάσουμε. Μόλις τ’ ἄκουσα, κάλεσα χωρὶς καθυστέρηση τὸν ἀδελφό του καὶ τοῦ εἶπα
ὅσα συντελοῦν στὴν ἀγάπη καὶ τὴν ὁμόνοια. Ἐκεῖνος στὴν ἀρχὴ φάνηκε νὰ πείθεται.
Ὕστερα ὅμως, ἀφοῦ συλλογίστηκε, μοῦ λέει:
-Δὲν μπορῶ νὰ συμφιλιωθῶ μ’ αὐτόν, γιατί ὁρκίστηκα στὸ Σταυρὸ
νὰ μὴν τὰ φτιάξω ποτὲ μαζί του!
-Μεγάλη δύναμη ἔχει ὁ ὅρκος σου, ἀδελφέ! Σὰν νὰ εἶπες
δηλαδή: Μὰ τὸν τίμιο Σταυρό Σου, Χριστέ, δὲν θὰ φυλάξω τὶς ἐντολές Σου, ἀλλὰ θὰ
κάνω τὸ θέλημα τοῦ ἐχθροῦ Σου, τοῦ διαβόλου!.
Καὶ ὅμως, ἀδελφέ, ὄχι μόνο δὲν ἔχεις ὑποχρέωση νὰ τηρήσεις ἐκεῖνο,
γιὰ τὸ ὁποῖο κακῶς ὁρκίστηκες, ἀλλ’ ἀπεναντίας, καὶ νὰ μετανοεῖς πρέπει καὶ νὰ
λυπᾶσαι γι’ αὐτὸ καὶ νὰ καταδικάζεις τὴ θρασύτητά σου, γιὰ νὰ μὴ σὲ παγιδέψει ἄλλη
φορᾶ. Γιατί κι ὁ Ἡρώδης, ἂν μετανοοῦσε καὶ δὲν τηροῦσε τὸν ὅρκο του, δὲν θὰ ἔκανε
τὸν τόσο φοβερὸ ἐκεῖνο φόνο, ἀποκεφαλίζοντας τὸν Πρόδρομο τοῦ Χριστοῦ (Ματθ.
14:1-12).
M’ αὐτὰ τὰ λόγια ἦρθε σὲ κατάνυξη κι ἔβαλε μετάνοια στὸν ἀδελφό
του καὶ σὲ μένα. Ἔτσι, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, συμφιλιώθηκαν καὶ πάλι.
