Πειρασμοὶ καὶ θλίψεις

Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος

Ὅπως πλησιάζουν τὰ βλέφαρα τὸ ἕνα το ἄλλο, ἔτσι καὶ οἱ πειρασμοὶ εἶναι κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ αὐτὸ τὸ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς νὰ εἶναι ἔ­τσι, μὲ σοφία, γιὰ νὰ ἔχουμε ὠφέλεια. γιὰ νὰ κρούεις δηλ. ἐπίμονα, ἐξαιτίας τῶν θλίψεων, τὴ θύρα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ νὰ μπεῖ μέσα στὸ νοῦ σου, μὲ τὸ φόβο τῶν θλιβερῶν πραγμάτων, ὁ σπόρος τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ πᾶς κοντά του μὲ τὶς δεήσεις, καὶ νὰ ἁγιασθεῖ ἡ καρδιά σου μὲ τὴ συνεχῆ ἐνθύμησή του. Καὶ ἐνῶ ἐσὺ θὰ τὸν παρακαλεῖς, αὐτὸς θὰ σὲ ἀκούσει...

Ὁ πορευόμενος στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ τὸν εὐχαριστεῖ γιὰ ὅλες τὶς θλίψεις ποὺ τὸν βρίσκουν, καὶ νὰ κατηγορεῖ καὶ νὰ ἀτιμάζει τὸν ἀμελῆ ἑαυτό του, καὶ νὰ ξέρει ὅτι ὁ Κύριος, ποὺ τὸν ἀγαπᾶ καὶ τὸν φροντίζει, δὲ θὰ τοῦ παραχωροῦσε τὰ λυπηρά, γιὰ νὰ ξυπνήσει τὸ νοῦ του, ἂν δὲν ἔδειχνε κάποια ἀμέλεια. Ἀκόμη μπορεῖ νὰ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς κάποια θλίψη, διότι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὑπερηφανευθεῖ, ὁπότε ἃς τὸ καταλάβει καὶ ἃς μὴν ταραχθεῖ κι ἃς βρίσκει τὴν αἰτία στὸν ἑαυτό του, ὥστε τὸ κακὸ νὰ μὴ γίνει διπλό, δηλ. νὰ ὑποφέρει καὶ νὰ μὴ θέλει νὰ θεραπευθεῖ. Στὸ Θεὸ ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς δικαιοσύνης, δὲν ὑπάρχει ἀδικία. Αὐτὸ νὰ μὴν περάσει ἀπὸ τὸ νοῦ μας.

Μὴν ἀποφεύγεις τὶς θλίψεις, διότι βοηθούμενος ἀπ' αὐτὲς μαθαίνεις καλὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ μὴ φοβηθεῖς τοὺς πειρασμούς, διότι μέσα ἀπὸ αὐτοὺς βρίσκεις θησαυρό. Νὰ προσεύχεσαι νὰ μὴν εἰσέλθεις στοὺς ψυχικοὺς πειρασμοὺς ὅσο γιὰ τοὺς σωματικούς, νὰ ἑτοιμάζεσαι νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσεις μὲ ὅλη τὴ δύναμή σου, γιατί χωρὶς αὐτοὺς δὲν μπορεῖς νὰ πλησιάσεις τὸ Θεό. Μέσα σ' αὐτοὺς ἐμπεριέχεται ἡ θεία ἀνάπαυση. Ὅποιος ἀποφεύγει τοὺς σωματικοὺς πειρασμούς, ἀποφεύγει τὴν ἀρετή.

Χωρὶς πειρασμοὺς ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲ φανερώνεται, καὶ εἶναι ἀδύνατο, χωρὶς αὐτούς, νὰ ἀποκτήσεις παρρησία στὸ Θεό, καὶ νὰ μάθεις τὴ σοφία τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί, ἀκόμη, δὲ θὰ μπορέσει νὰ στεριωθεῖ μέσα στὴν ψυχή σου ὁ θεϊκὸς πόθος. Προτοῦ νὰ ἔρθουν οἱ πειρασμοί, ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται στὸ Θεὸ σὰν ξένος. Ἀπὸ τότε ὅμως ποὺ θὰ εἰσέλθει σὲ πειρασμοὺς γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν ἀλλάξει γνώμη, ἔχει τὸ Θεό, νὰ ποῦμε, ὑποχρεωμένο ἀπέναντί του, καὶ ὁ Θεὸς τὸν λογαριάζει γιὰ γνήσιο φίλο του. Διότι πολέμησε καὶ νίκησε τὸν ἐχθρό του, γιὰ νὰ ἐκπληρώσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεὸς δὲν δίνει μεγάλο χάρισμα χωρὶς νὰ προηγηθεῖ μεγάλος πειρασμὸς γιατί ἀνάλογα μὲ τὴν σφοδρότητα τῶν πειρασμῶν ὁρίσθηκαν τὰ χαρίσματα ἀπὸ τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία ὅμως δὲν καταλαβαίνουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι. Ἀπὸ τὸ μέγεθος τῶν μεγάλων θλίψεων πού σου στέλνει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καταλαβαίνεις πόση τιμή σου κάνει ἡ μεγαλοσύνη του. Διότι ἀνάλογη μὲ τὴ λύπη ποὺ δοκιμάζεις εἶναι καὶ ἡ παρηγοριὰ ποὺ δέχεσαι.

Ἂν μὲ ρωτήσεις ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία γιὰ ὅλα αὐτά, σοῦ ἀπαντῶ: Ἡ ἀμέλειά σου. γιατί δὲ φρόντισες νὰ βρεῖς τὴ γιατρειά τους. Ἡ γιατρειὰ ὅλων αὐτῶν εἶναι μία, καὶ μ' αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος βρίσκει ἀμέσως στὴν ψυχὴ τοῦ τὴν παρηγοριὰ ποὺ ποθεῖ. Καὶ ποιὰ λοιπὸν εἶναι αὐτὴ ἡ γιατρειά; Εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη τῆς καρδιᾶς. Χωρὶς αὐτὴν εἶναι ἀδύνατο νὰ χαλάσεις τὸ φράχτη τῶν πειρασμῶν. ἀπεναντίας μάλιστα βρίσκεις ὅτι οἱ πειρασμοὶ εἶναι ἰσχυρότεροι καὶ σὲ ἐξουθενώνουν....

Κατὰ τὸ μέτρο τῆς ταπεινοφροσύνης, σοῦ δίνει ὁ Θεὸς καὶ τὴ δύναμη νὰ ὑπομένεις τὶς συμφορές σου. Καὶ κατὰ τὸ μέτρο τῆς ὑπομονῆς σου, τὸ βάρος τῶν θλίψεών σου γίνεται ἐλαφρὸ καί, ἔτσι, παρηγοριέσαι. Καὶ ὅσο παρηγοριέσαι, τόσο ἡ ἀγάπη σου πρὸς τὸ Θεὸ αὐξάνει. Καὶ ὅσο ἀγαπᾶς τὸ Θεό, τόσο μεγαλώνει ἡ χαρὰ πού σου χαρίζει τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ εὔσπλαχνος Πατέρας μας, θέλοντας νὰ βγάλει σὲ καλό τους πειρασμοὺς τῶν πραγματικῶν του παιδιῶν, δὲν τοὺς παίρνει, παρὰ τοὺς δίνει τὴ δύναμη νὰ τοὺς ὑπομείνουν. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ (τὴν παρη­γοριά, τὴν ἀγάπη, τὴ χαρὰ) τὴ δέχονται οἱ ἀγωνιστὲς ὡς καρπὸ τῆς ὑπομονῆς, γιὰ νὰ φτάσουν οἱ ψυχές τους στὴν τελειότητα. Εὔχομαι ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας νὰ μᾶς ἀξιώσει μὲ τὴ χάρη του νὰ ὑπομένουμε τὴν πίκρα τῶν πειρασμῶν γιὰ τὴν ἀγάπη του καὶ μὲ εὐχαριστίες τῆς καρδιᾶς μας. Ἀμήν.

Πηγή: Ἱερέας τὴ Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας