Διάβασα κάπου το ἑξῆς: «Κάθε φορᾶ ποὺ ἀκοῦς ἕνα μουσικὸ
κομμάτι, γνωρίζεις χίλια νέα κομμάτια -ἀκοῦς μιὰ σονάτα τοῦ Μπετόβεν καὶ
χάνεσαι! Διαβάζεις ἕνα βιβλίο μὲ ποίηση καὶ χάνεσαι! Ὑπάρχουν χιλιάδες πράγματα
νὰ διαβάσεις, νὰ δεῖς, νὰ κάνεις, ν' ἀγγίξεις, νὰ νιώσεις. Τὸ καθένα τους σὲ
κάνει διαφορετικὸ ἄνθρωπο».
Συμφωνῶ. Τὸ κάθε τί στὴν ζωή, μᾶς ἐπηρεάζει. Σὲ ἀλλάζει
εἴτε θετικὰ εἴτε ἀρνητικά. Τὸ θέμα λοιπὸν εἶναι τὸ τί ἐπιλέγουμε νὰ δοῦμε, νὰ ἀκούσουμε,
νὰ διαβάσουμε…νὰ ζήσουμε. Εἴμαστε τρεπτοί. Ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τοὺς γύρω μας, ἀπὸ
τὶς συναναστροφές μας, ἀπὸ τοὺς λογισμούς μας,ἀπὸ τὶς γνώσεις ποὺ ἐπιλέγουμε νὰ
προσεγγίσουμε.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὃν τὸ ὁποῖο ποθεῖ τὴν γνώση, ποθεῖ νὰ
μάθει, νὰ ἐξερευνήσει, νὰ ἀνακαλύψει, νὰ ἀκούσει καὶ νὰ δεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μάθηση,
ἡ θεωρία τοῦ νέου, τὸ ἄκουσμα μιᾶς πρωτάκουστης ἁρμονικῆς μελωδίας, ἡ ποίηση μιᾶς
πρότασης, τὸν γοητεύει, τὸν συγκινεῖ, τὸν συναρπάζει.
Ὁ ἄνθρωπος ἀγγίζοντας
τὴν ποικιλία τῆς ζωῆς νιώθει γιὰ λίγο πλήρης, νοιώθει χαρούμενος καὶ αὐτόνομος.
Ὅμως στὸ τέλος ζητᾶ κι’ ἄλλο, ζητᾶ περισσότερα, ζητὰ τὸ ἀνεξάντλητο νερὸ τῆς
γνώσης καὶ τῆς χαρᾶς. Τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς ὅμως ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ αὐτὸ «τὸ
περισσότερο» σὲ λάθος μέρη, μὲ λάθος τρόπο.
Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ὄχι ἁπλὰ γιὰ νὰ μάθει, νὰ διδαχτεῖ, ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ ζήσει τὴν Ἀλήθεια… τὴν γνώση περὶ τῆς Ζωῆς.
Βεβαίως, τὴν Ἀλήθεια δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀνακαλύψει ὁ ἄνθρωπος
διὰ μέσου της ἐπιστήμης ἢ γενικότερά της νοησιαρχικῆς μελέτης τῆς δημιουργίας,
παρὰ μόνο νὰ τὴν ὑποψιαστεῖ… διότι ἡ Ἀλήθεια, δηλαδὴ ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτεται, δὲν
ἀνακαλύπτεται. Ἀποκαλύπτεται καρδιακά, διαμέσου τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ
τότε τὰ πάντα στὸν κόσμο σου μιλοῦν διαφορετικά. Γεμίζουν μὲ Χάρη.Γεμίζεις μὲ
Χάρη.
Ὁ κόσμος μᾶς εἶναι τὸ ὑπέροχο σπίτι τῆς Ἐνσαρκωμένης Ἀλήθειας,
εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἀτέλεστης τελειότητας, εἶναι τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν μιζέρια στὴν
ποίηση, ἀπὸ τὴν κενότητα στὴν καινότητα, εἶναι τὸ ἅλμα ἀπὸ τὴν μάθηση στὸ βίωμα
τῆς πληρότητας.
Ὅλα στὴν ζωὴ εἶναι ὄμορφα ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ γεμίσουν τὴν
ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Γιατί; Διότι ἡ ἀνθρώπινη φύση διὰ τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου ἔχει
πλέον θεωθεῖ. Τὰ πράγματα λοιπὸν αὐτῆς τῆς ζωῆς μπορεῖ νὰ προσφέρουν στὸν ἄνθρωπο
μερικὴ χαρά, μερικὴ ἀνάπαυση, μερικὴ εἰρήνη, μερικὴ πληρότητα...μέχρι ἐκεῖ.
Μένει πάντα ἀνικανοποίητος, δὲν τοῦ ἀρκεῖ αὐτὸ ποὺ πῆρε, αὐτὸ ποὺ ἔνιωσε. Τὸ
βαριέται, τὸ συνηθίζει καὶ μετὰ τὸ ἀπορρίπτει.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπὸ
μόνος του πολὺ μικρός. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ποτὲ πιὰ δὲν εἶναι
"μόνος του". Γιατί; Διότι κουβαλᾶ πάνω του τὴν ἀνθρώπινη σάρκα ποὺ ἔλαβε
καὶ ὁ Θεός, κουβαλᾶ πάνω του τὸ χῶμα ποὺ ἔγινε Χάρις, κουβαλᾶ πάνω του τὴν τιμὴ
ποὺ τοῦ ἔκανε ὁ Δημιουργός του νὰ γίνει ὅμοιός του.
Ὁ ἄνθρωπος, ἡ ἐξαίρεση μέσα ἂπ΄ὅλη τὴν δημιουργία, ἔχει
τὴν δυνατότητα νὰ ἐπιλέξει μεταξύ της φθορᾶς ἢ τῆς ἀφθαρσίας, τῆς μερικῆς
γνώσης ἢ τῆς Ἀλήθειας, τῆς στιγμιαίας ἱκανοποίησης ἢ τῆς ἀτέλεστης πληρότητας.
Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὴν ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς. Μᾶς ἔδωσε τὴν
εὐθύνη γιὰ τὴν ζωή μας. Καὶ ἐμεῖς καλούμαστε νὰ ἐπιλέξουμε. Καλούμαστε νὰ μὴν ἀπαρνηθοῦμε
αὐτὸ τὸ σπιτικὸ κάλεσμά Του. Καλούμαστε νὰ ζήσουμε ὄχι μερικῶς ἀλλὰ πλήρως, ὄχι
ψεύτικα ἀλλὰ ἀληθινά, ὄχι ἁμαρτωλὰ ἀλλὰ ἅγια… ὄχι ἀνθρώπινα ἀλλὰ θεανθρώπινα.
Καλούμαστε νὰ πετύχουμε τὸν σκοπὸ τῆς δημιουργίας μας,
ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος παρὰ τὸ νὰ "κατακτήσουμε" καὶ νὰ κατακτηθοῦμε ἀπ'
τὴν Ἀγάπη καὶ τὸ Φῶς.
Ἀρχιμ. Παῦλος Παπαδόπουλος