Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης
Διψᾶ ἡ ψυχή μου τόν Κύριο καί μέ δάκρυα Τόν ζητῶ. Πῶς νά μή σέ ζητῶ; Ἐσύ μέ ζήτησες πρῶτος καί μοῦ ἔδωσες νά γευθῶ τή γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἡ ψυχή μου Σέ ἀγάπησε ἕως τέλους.
Τόν πρῶτο χρόνο τῆς ζωῆς μου στό Μοναστήρι, γνώρισε ἡ ψυχή μου τόν Κύριο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Πολύ μας ἀγαπᾶ ὁ Κύριος, αὐτό τό ἔμαθα ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα πού μου ἔδωσε ὁ Κύριος κατά τό μέγα Του ἔλεος. Γέρασα καί ἑτοιμάζομαι γιά τό θάνατο, καί γράφω τήν ἀλήθεια γιά χάρη τοῦ λαοῦ.
Ἀδελφοί μου, πέφτω στά γόνατα καί σᾶς παρακαλῶ. Πιστεύετε στόν Θεό, πιστεύετε ὅτι ὑπάρχει τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἀγάπη. Καί ἡ ἀγάπη αὐτή πλημμυρίζει ὅλες τίς ψυχές τῶν οὐρανοπολιτῶν ἁγίων. Καί τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι στή γῆ, στίς ψυχές ὅσων ἀγαποῦν τόν Θεό.
Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δίνει δύναμη γιά νά ἀγαπᾶς τόν Ἀγαπημένο. Τότε ἡ ψυχή μου ἕλκεται ἀδιάκοπα πρός τήν προσευχή καί δέν μπορεῖ νά λησμονήσει τόν Κύριο οὔτε γιά ἕνα δευτερόλεπτο.
Τί νά σοῦ ἀνταποδώσω Κύριε ἤ ποιόν ὕμνο νά Σοῦ προσφέρω; Ἐσύ δίνεις τή χάρη Σου, γιά νά φλέγεται ἀδιάλειπτα ἡ ψυχή ἀπό ἀγάπη καί δέν βρίσκει πιά ἀνάπαυση οὔτε νύχτα οὔτε ἡμέρα ἀπό τή θεϊκή ἀγάπη.
Νοσταλγεῖ ἡ ψυχή μου τόν Θεό καί προσεύχεται ἡμέρα καί νύχτα, γιατί τό ὄνομα τοῦ Κυρίου εἶναι γλυκό καί πολυπόθητο γιά τήν ψυχή πού προσεύχεται καί τήν προσελκύει στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἔζησα πολύ καιρό στή γῆ καί ἄκουσα καί εἶδα πολλά. Ἡ ψυχή ζεῖ πολύ στή γῆ καί ἀγαπᾶ τά γήινα κάλλη. Ἀγαπᾶ τόν οὐρανό καί τόν ἥλιο, ἀγαπᾶ τούς ὄμορφους κήπους, τή θάλασσα καί τά ποτάμια, τά δάση καί τά λιβάδια. Ἀγαπᾶ ἀκόμη ἡ ψυχή καί τή μουσική καί ὅλα αὐτά τά ἐπίγεια τήν εὐφραίνουν.
Ὅταν, ὅμως, γνωρίσει τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τότε δέν θέλει πιά νά βλέπει τά ἐπίγεια. Εἶδα ἐπίγειους βασιλεῖς στή δόξα τους καί πολύ το ἐκτιμοῦσα. Ὅταν, ὅμως, ἡ ψυχή γνωρίσει τόν Κύριο, λίγο θά ἐνδιαφέρεται γιά ὅλη τή δόξα τῶν βασιλέων. Τότε ἡ ψυχή διψᾶ τόν Κύριο καί ποθεῖ ἀχόρταγα νύχτα καί ἡμέρα νά δεῖ τόν Ἀόρατο, νά ψηλαφήσει τόν Ἀψηλάφητο.
Γνωρίζω, Κύριε, πώς ἀγαπᾶς τό λαό Σου, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν καταλαβαίνουν τήν ἀγάπη Σου καί θορυβοῦνται ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς καί οἱ σκέψεις τούς εἶναι σάν τά σύννεφα πού τά παρασύρει ὁ ἄνεμος σέ ὅλα τα μέρη.
Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν λησμονήσει Ἐσένα, τόν Δημιουργό τους, καί ζητοῦν τήν ἐλευθερία τους, χωρίς νά ἐννοοῦν ὅτι Ἐσύ εἶσαι Ἐλεήμων, ἀγαπᾶς, ὅσους μετανοοῦν, καί τούς δίνεις τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅταν ἡ ψυχή γνωρίσει ἐν Ἁγίω Πνεύματι τόν Κύριο, τότε ἀπό τή χαρά τῆς λησμονεῖ τόν ἥλιο καί ὅλη τήν κτίση καί παύει νά ἐνδιαφέρεται γιά τήν ἐπίγεια γνώση.Ὁ Κύριος μας ἔδωσε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί μάθαμε τό ἄσμα τοῦ Κυρίου καί ἀπό τή γλυκύτητα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ λησμονοῦμε τά ἐπίγεια. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Κυρίου εἶναι φλογερή καί σβήνει τή μνήμη τῆς γῆς.
Ὅποιος τήν ἔζησε, αὐτός τήν ἀναζητεῖ ἀκούραστα , ἡμέρα καί νύχτα, καί ἕλκεται ἀπό αὐτήν. Ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν ἀγάπη μέ τήν ὑπερηφάνεια καί τήν κενοδοξία, μέ τήν ἀντιπάθεια γιά τόν ἀδελφό ἤ τό φθόνο, μέ τήν κατάκριση τοῦ ἀδελφοῦ. Μᾶς ἐγκαταλείπει, ὅταν ἔχουμε ἐμπαθεῖς σκέψεις, ὅταν προσηλωνόμαστε στά γήινα. Γιά ὅλα αὐτά ἀπομακρύνεται ἡ χάρη καί ἔρημη ἡ ψυχή πλήττει καί ποθεῖ μέ πόνο τόν Θεό, ὅπως ἔπληττε καί ὁ Ἀδάμ ὁ πατέρας μᾶς μετά τήν ἔξωσή του ἀπό τόν παράδεισο καί φώναζε μέ δάκρυα πρός τόν Θεό: «Σέ νοσταλγεῖ ἡ ψυχή μου, Κύριε, καί μέ δάκρυα Σέ ζητῶ. Τό ἱλαρό καί πράο βλέμμα Σου αἰχμαλώτισε τήν ψυχή μου καί τό πνεῦμα μου εὐφραινόταν μέσα στόν παράδεισο, ὅπου ἔβλεπα τό πρόσωπό Σου».
Οἱ ἄνθρωποι ἀγνοοῦν τή δύναμη τῆς θεϊκῆς ταπεινώσεως τοῦ Χριστοῦ καί γι’ αὐτό ἑλκύονται ἀπό τά γήινα. Ἀλλά δέν μπορεῖ νά γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος τή δύναμη αὐτῶν τῶν λόγων χωρίς τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅποιος τή γνώρισε αὐτός δέν θά ἐγκαταλείψει τήν ἐπιστήμη αὐτή, ἔστω καί ἄν τοῦ χάριζαν ὅλα τα βασίλεια τοῦ κόσμου.
Ἡ ψυχή μοιάζει μέ τή νύμφη καί ὁ Κύριος μέ Νυμφίο. Καί ἀγαποῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί ποθοῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ὁ Κύριος μέ τήν ἀγάπη Τοῦ ποθεῖ τήν ψυχή καί λυπᾶται, ἄν δέν ἀναπαύεται σέ αὐτή τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ἡ ψυχή πού γνώρισε τόν Κύριο ποθεῖ Αὐτόν, γιατί σέ Αὐτόν κρύβεται ἡ ζωή καί ἡ χαρά της.
Πολλοί πρίγκιπες καί ἄρχοντες, ὅταν γνώρισαν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐγκατέλειψαν τούς θρόνους τους. Καί αὐτό εἶναι εὐνόητο, γιατί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι φλογερή.
Γλυκαίνει τήν ψυχή μέ τή χάρη τοῦ Ἄγ. Πνεύματος ὡς τό σημεῖο πού νά δακρύζει, καί τίποτε ἐπίγειο δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μαζί της.
Ὅποιος γνώρισε τόν Θεό μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐκεῖνος λησμονεῖ τή γῆ, σάν νά μήν ὑπάρχει, ἀλλά μετά τήν προσευχή ἀνοίγει τά μάτια του καί πάλι τήν ξαναβλέπει.
Κύριε ἐλεῆμον, φώτισέ μας μέ τή χάρη Σου καί αὐτή θά θερμάνει τίς καρδιές μας, γιά νά Σέ ἀγαποῦμε.
Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση