Κάποιος ἀδελφός ρώτησε τόν ἀββᾶ Ἠσαΐα:
“Πώς πρέπει νά ἡσυχάζει κανείς μέσα στό κελί; ”
Καί ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας:
“Το νά ἡσυχάζει κανείς στό κελί σημαίνει νά ἐκθέτει συνεχῶς τόν ἑαυτό τοῦ ἐνώπιόν του Θεοῦ καί νά ἐπιστρατεύει ὅλη του τή δύναμη γιά νά ἀντιστέκεται σέ κάθε λογισμό πού σπέρνει ὁ ἐχθρός, γιατί αὐτό σημαίνει ἀναχώρηση ἀπό τόν κόσμο”.
Καί εἶπε ὁ ἀδελφός:
“Τι σημαίνει κόσμος; ”
“Κόσμος εἶναι, ἀπάντησε ὁ Γέροντάς, το νά διασπᾶται κανείς σέ πολλές καί διάφορες ὑποθέσεις.
Κόσμος εἶναι το νά ἐνεργοῦν οἱ ἄνθρωποι τά ἀντίθετα πρός τήν ἀνθρώπινη φύση καί νά ἱκανοποιοῦν τά σαρκικά τους θελήματα.
Κόσμος εἶναι το νά νομίσει κανείς ὅτι μένει παντοτινά στή ζωή αὐτή.
Κόσμος εἶναι νά φροντίζει γιά τό σῶμα πρός βλάβην τῆς ψυχῆς καί νά καυχιέται γί αὐτά πού ἀφήνει πίσω του.
Κι αὐτά δέν τά εἶπα ἀπό μόνος μου, ἀλλά ὁ Ἰωάννης ὁ Ἀπόστολος εἶναι πού τά λέει:
Μήν ἀγαπᾶτε τόν κόσμο μήτε ὅσα εἶναι τοῦ κόσμου”.