Κύριε, ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς,
δέξου τὴν προσευχὴ τοῦ δούλου σου,
ποὺ ζεῖ μέσα στὴν ἁμαρτία.
Ἐσὺ εἶσαι, Κύριε,
ποὺ κατέβηκες ἀπὸ τοὺς πατρικοὺς κόλπους,
χωρὶς ὅμως νὰ τοὺς ἀποχωρισθεῖς.
τὶς οὐράνιες δυνάμεις
μπῆκες στὰ σπλάγχνα
τῆς δοξασμένης σου μητέρας,
τῆς ἁγίας Θεοτόκου Μαρίας.
Ὢ τί παράδοξο τὸ θεοπρεπὲς τοῦτο θαῦμα!
Τὴν «κεκλεισμένην» πύλην τῆς Παρθένου
διέρχεται ὁ Κύριος.
Γυμνὸς κατὰ τὴν εἴσοδο,
σαρκοφόρος Θεὸς κατὰ τὴν ἔξοδο.
Καὶ ἡ πύλη μένει πάντα «κεκλεισμένη».
Μπῆκες τέλειος Θεός,
βγῆκες τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος.
Μὲ δυὸ φύσεις, δυὸ οὐσίες, μίαν ὑπόσταση.
Μὲ δυὸ θελήματα, θεῖο καὶ ἀνθρώπινο,
μὰ πάντα ἕνας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός,
Λόγος κι ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός.
Ἔλαβες δούλου μορφή, ἂν κι ἤσουν κατὰ πάντα,
- ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγεννησία –
ὅμοιος μὲ τὸν Πατέρα σου.
Κι ἔγινες ὅμοιος μὲ μᾶς κατὰ πάντα,
ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Περπάτησες ἔτσι ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους
ἐπιτελώντας μοναδικὰ θαύματα
σὰν ἔνδειξη κι ἐπιβεβαίωση
τῆς παντοκρατορικῆς σου θεότητος...
... Μὴ μ᾿ ἀφήσεις λοιπὸν νὰ χαθῶ,
Κύριέ μου Ἰησοῦ Χριστέ,
μέσα στῶν ἀνομιῶν μου τὰ πλήθη.
Ἀλλὰ δεῖξε μου τὴν ὥρα τούτη
τὸ πρόσωπό σου σπλαγχνικὸ καὶ στοργικό.
Ἐπισκίασέ με μὲ τὸ Ἅγιό σου Πνεῦμα.
Ξέρεις ἐσύ, ἀγαθὲ καὶ φιλάνθρωπε
νὰ μοῦ παρηγορήσεις τὴν ταλαίπωρη ψυχὴ
καὶ νὰ μὲ πλουτίσεις
μὲ τῆς φιλανθρωπίας σου τὸ ἔλεος.