Προσκόλληση στὸν Πλάστη

Προσευχὴ τοῦ π. Εὐσεβίου ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς ἐξορίας του

Πεφιλημένε μοι Κύριε, ἀκούων τοὺς λόγους τούτους ἐξερχομένους ἐκ τῆς καρδίας τοῦ θείου Δαβὶδ καταλαμβάνομαι ὑπὸ λύπης καὶ ἀθυμίας· διότι ὁρῶ τὴν καρδίαν μου διατεθειμένην πρὸς σὲ ὅλως ἀδιάφορον καὶ αὐχμώσαν καὶ πρὸς τὰ κάτω, τὰ γήινα καὶ φθαρτά, προσκεκολλημένην.

Ἀλλὰ καὶ ἡ λύπη αὕτη, Κύριέ μου, μικρά ἐστι λίαν καὶ διαλείπουσα, ὅτι ἡ γνῶσις, ἣν περὶ σοῦ ἔχω, ἐλαχίστη τυγχάνει καὶ ἀμυδρά. Ἀλλ᾿ ἕως πότε, ἐρασμιώτατέ μοι Κύριε, ἡ κατάστασις αὕτη διαμένει ἐν ἑμοί; ἕως πότε ἔσομαι τοιοῦτος οἷός εἰμι; Πάντες οἱ πατέρες μου κατενόησαν σὲ καὶ ἠγάπησάν σε, ἑγὼ δὲ στεροῦμαι ἀμφοτέρων· πάντες οἱ ἅγιοι σοῦ ἠρνήθησαν τὰ πάντα καὶ προσεκολλήθησαν εἰς σὲ μετὰ φόβου καὶ χαρᾶς· ἐγὼ δὲ ὁ ἄθλιος οὐδὲν τοιοῦτον μέχρι τοῦ νῦν ἐδοκίμασα· ἐν πάσαις γὰρ ταῖς περιστάσεσει καθ᾿ ἃς πρέπει ἀναφαίνεσθαί με ἀφωσιωμένον καὶ πεποιθότα εἰς σέ, ὀρῷ ἐμαυτὸν ταραττόμενον καὶ σφοδρὰ ἐνδιαφερόμενον καὶ διὰ τὰ μηδαμινώτατα. Εὑρίσκομαι, Κύριέ μου, ἐν τῇ ἀθλίᾳ ταύτῃ καταστάσει, διότι ἀγνοῶ σε, τὸ ὄντως ἀγαθόν, ἀγνοῶ σε, τὴν πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ τῆς δόξης, ἀγνοῶ σε, τὸν ἀνεκτίμητον θησαυρόν, ὅστις οὐκ ἀνταλλάσσεται δι᾿ ὅλων. Κυλίομαι κάτω ἐν τοῖς ἐφημέροις καὶ φθαρτοῖς ὡς ὁ σκώληξ ἐν τῇ κόπρῳ καὶ ὡς ὁ χοῖρος ἐν τῷ βορβόρῳ· διότι οὐ δύναμαι κατιδεῖν τὸ ἔκλαμπρον καὶ πλῆρες χαρίτων πρόσωπόν σου. Ἀνιῶμαι καὶ τήκομαι διὰ τὰ ἄξια περιφρονήσεως καὶ ἀποστροφῆς, διότι τυφλὸς τυγχάνει ὁ νοῦς μου καὶ ὁρᾷ τὰ φαινόμενα καὶ τὰ δοκοῦντα· τὰ δ᾿ ἀληθῆ καὶ πραγματικὰ οὐδόλως νοεῖ καὶ βλέπει. Ἐπεθύμουν σφόδρα, Λόγε μου, θεραπευθῆναι καὶ ἀπαλλαγῆναι ἐκ πάντων ὧν κατέχομαι κακῶν καὶ ὅλως ἀφοσιωθῆναι εἰς σὲ καὶ κολληθῆναι ὀπίσω σου, ὃν τρόπον ἐκολλήθη καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ θειοτάτου Δαβίδ. Ἀλλ᾿ αἱ ψευδεῖς δόξαι τῶν ἀνθρώπων, καὶ αἱ ἀφανεῖς παγίδες τοῦ διαβόλου κατέχουσί με αἰχμάλωτον καὶ δέσμιον. Ἐφίεμαι, Λόγε μου, κολληθήναι ὀπίσω σου ἀναποσπάστως, ὡς ἐκολλήθη ὁ κατὰ πάντα μιμητής σου θεῖος Παῦλος, καὶ ἀναφωνεῖν μετ᾿ αὐτοῦ «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ...;», ἀλλ᾿ ἢ ἐν ἑμοὶ οἰκοῦσα ἁμαρτία φραγμός ἐστιν ἀνυπέρβλητος, κωλύων με ἐπιτυχεῖν τῆς ἐφέσεως. Ἰμειρόμην, Χριστέ μου, αἰχμαλωτισθῆναι καὶ τρωθῆναι ὑπὸ τῆς ἀγάπης σου, ὡς ἐτρώθη καὶ ἠχμαλωτίσθη ἡ τεκοῦσά σε μήτηρ, ἀλλὰ τὸ περικαλῦπτον με σκότος καὶ ἡ τῆς καρδίας μου ἀκαθαρσία ποιοῦσί με ψυχρὸν καὶ νεκρόν. Ἀποσόβησον οὖν πάντα τὰ κωλύοντά με, ὅπως προσκολληθῶ ὅλος σοί, τῷ ποιητῇ μου καὶ πλάστῃ μου. Ἀμήν.