Στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ του γέροντος, πάνω από τις Ροβιές της Εύβοιας, φτάνεις μέσα από μια μοναδική διαδρομή τυλιγμένη με ολοκάθαρο ζωογόνο οξυγόνο και δυνατό γαλάζιο πινέλο του ουρανού, ανάμεσα από πυκνά πεύκα, μικρολίβαδα και αγριολούλουδα, ένα παραδεισένιο τοπίο, που σε γεμίζει δέος για τον έξοχο Δημιουργό του!
Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη περίμενε πάντα μέσα! Το
τρεχούμενο και άφθονο κρυστάλλινο Αγιονέρι, που ανάβλυσε με θαύμα του Οσίου
Δαυίδ, ο πανέμορφος πέτρινος Ιερός Ναός, η εικόνα του επιβλητικού Οσίου με τα
πλήθος ευχαριστήρια τάματα ιάσεων, ο τάφος του αγίου Γέροντος ΙακώβουΤσαλίκη
και ιδίως το καλοσυνάτο και γλυκό χαμόγελο του μέχρι πρότινος ηγουμένου Γέροντα
Κυρίλλου, που κοιμήθηκε στις 30 Μαρτίου 2012 μ.Χ.
Είχα φτάσει από μακριά, φορτωμένος προβλήματα και
ερωτήματα στη Μονή. Μου είχαν πει να ζητήσω τον γέροντα Κύριλλο, για τον οποίο
πρώτη φορά είχα ακούσει και ποτέ δεν είχα δει μέχρι εκείνη την ώρα…
Εκείνη την ώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει!
Μα μόλις ανακουφισμένος και ανάλαφρος βγήκα από το Μοναστήρι σαν να πετούσα,
τότε κατάλαβα τοθαύμαστό γεγονός! Ο γέροντας Κύριλλος είχε το διορατικό χάρισμα
του Θεού. Έβλεπε μέσα, αλλά και πιο βαθιά από το μέσα, φτάνοντας στην αιτία
ιδίως την πνευματική αιτία που προκαλούσε μια κατάσταση… Γιατί σε μια στιγμή,
αφού μου είχε εξηγήσει τα πάντα από μόνος του – εγώ κουνούσα μόνο συγκαταβατικά
το κεφάλι – με κοίταξε αυτή τη φορά πίσω από τα γυαλιά του, με μια ματιά που θα
μου μείνει αξέχαστη, προσδιορίζοντάς μου με ακρίβεια και πολύ διάκριση την
πνευματική αιτία της δικής μου τότε ακαταστασίας, από κάτι που είχε γίνει πολλά
χρόνια πριν! Έτσι με έλεγξε μεν με πολύ αγάπη αλλά και ευστοχία και
αποτελεσματικότητα, γιατί θεράπευσε απευθείας και την αιτία και ταυτόχρονα με
το αποτέλεσμα!
Όσο απομακρυνόμουν από το Μοναστήρι, τόσο το
συνειδητοποιούσα και έμενα έκθαμβος! Όταν μάλιστα έφτασα στη γραφική Λίμνη
Ευβοίας, όπου και η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς που έσωσε το χωριό από
ολοκαύτωμα των Γερμανών, τότε πια είχα έρθει σε πλήρη συνειδητοποίηση! Ρώτησα
αμέσως τότε τη γυναίκα μου, μην τυχόν είχε πάει ποτέ, μην τυχόν είχε πάρει
εκείνη ποτέ τηλέφωνο στο Γέροντα και του είχε πει τι με βασάνιζε! Και όμως πως
ήταν δυνατόν, αφού ούτε και εκείνη τον γνώριζε, ούτε το Μοναστήρι είχε δει ποτέ
σαν νεοφερμένη τότε, ούτε το τηλέφωνο ήξερε, ούτε το να βρεις και να μιλήσεις
τον γέροντα στο τηλέφωνο ήταν εύκολο πράγμα! Και εγώ το ότι τον είδα, ήταν από
μόνο του θαυμαστό!
«Ναι σου λέω, ξαναείπα στη σύζυγό μου, μου τα είπε όλα,
ό,τι με βασάνιζε, ό,τι με απασχολούσε, χωρίς να προλάβω να βγάλω λέξη»!
«Πω, πω, πω», έκανε έκπληκτη η γυναίκα μου και ζήτησε να
την πάω το γρηγορότερο στη Μονή, να πάρει την ευχή του Γέροντα Κύριλλου, όπως
και έγινε!
Πήγαμε λοιπόν πάλι και μας δέχτηκε εκεί μέσα στον
αγαπημένο μας πια Ναό του Μοναστηριού, με τόση αγάπη, με τόση γλυκύτητα, λες
και ήταν πατέρας μας, λες και μας γνώριζε από χρόνια! Πράγματι ομόρφυνε τη ζωή
μας! Έλυσε εκείνο που μας απασχολούσε και έφερε τέτοια ανακούφιση στις καρδιές
μας, μόνο και με την παρουσία του δίπλα μας!
Μας σταύρωσε με την θαυματουργή κάρα του Οσίου Δαυίδ και
συχνά μας έλεγε:
«Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»! Θέλοντας να
τονίσει πως ο καλός τρόπος και η καλή συμπεριφορά φέρνει καλύτερα αποτελέσματα
ακόμα και με τους πιο δύστροπους ή δύσκολους ή νευρικούς ανθρώπους. Κάτι το
οποίο θα το καταλάβαινα πολλές φορές αργότερα…
Και πάλι:
«Το κακό δε χτυπιέται με το κακό. Το κακό μόνο με το καλό
νικιέται! Να το θυμάστε αυτό»…
Κόντευε να τελειώσει η θητεία μου στην Εύβοια, όταν
ξέσπασε μια κρίση με τον Γενικό Διευθυντή της Υπηρεσίας στο νησί, ο οποίος είχε
έναν ολίγο αυταρχικό τρόπο διοίκησης κλείνοντας με ευκολία τοπικά τμήματα και
μετακινώντας προφορικά υπαλλήλους με ξαφνικές αποσπάσεις προκαλώντας σοβαρά
προβλήματα και στο προσωπικό, αλλά και στα ίδια τα χωριά και τους κατοίκους,
που μου συμπαραστάθηκαν από την πρώτη στιγμή, με διαμαρτυρίες και ανακοινώσεις
και στις τοπικές εφημερίδες… Ο Γενικός όμως ήταν συνηθισμένος να κάνει το δικό
του και να μη λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Ήμουν πλέον υπ΄ ατμόν και υπό
απόλυση, όπως εμμέσως ήδη μου ανακοινωνόταν και καταλάβαινα πια πολύ καλά πόσο
σοβαρά είχαν γίνει τα πράγματα… Θυμήθηκα τότε τα λόγια του γέροντα Κυρίλλου:
«με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»… Αλλά το μέλι το είχα ξεχάσει και η
«μύγα» θα μ’ έτρωγε…
Πήρα τότε το αυτοκίνητο και ξεκίνησα αμέσως για την Ιερά
Μονή Οσίου Δαυίδ. Και ευτυχώς ο Γέροντας ήταν πάλι εκεί στον εσπερινό, στον
τόσο πια οικείο και απαραίτητο μου ευλογημένο Ναό.
- Γέροντα, αυτό κι αυτό του είπα… Φταίω και εγώ βέβαια,
γιατί μίλησα λίγο απότομα και φούντωσε…
- Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις… έκανε με νόημα ο
γέροντας, θυμίζοντάς μου τα σοφά λόγια που δεν τα είχα κάνει πράξη, αν και μου
τα είχε πει από την πρώτη φορά, σαν να ήξερε…
-Έχετε δίκιο γέροντα, απάντησα κουνώντας το κεφάλι με
απόγνωση…Έπρεπε να προσέξω περισσότερο, αλλά τώρα θα με απολύσουν…
- Ποιος, ο τάδε είναι; με ρώτησε.
- Αυτός γέροντα, είπα.
- Μια φορά για ώρες τον περίμενα έξω από το γραφείο του…
- Εσείς;…
- Ναι, είχε κλείσει άλλο ένα τμήμα σε ένα χωριό και πήγα
να τον παρακαλέσω για λογαριασμό του κόσμου …
- Κι εγώ τι έπρεπε να κάνω;
- Έπρεπε να του πεις «ελάτε τώρα κύριε τάδε, εσείς που
είστε τόσο καλός και τόσο σας εκτιμούμε όλοι… δεν θα μας το κάνετε αυτό και θα
αφήσετε να λειτουργήσει το τμήμα…Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις…
- Έχετε δίκιο γέροντα… Αλλά τώρα τι θα κάνω; Θα με
απολύσουν από ώρα σε ώρα…
- Μη φοβάσαι, πρόσθεσε. Όλα θα πάνε καλά…
Μια μεγάλη ανακούφιση ήρθε τότε στην ψυχή μου και
γαλήνεψα… Τώρα η υπόθεσή μου θα ήταν στο κομποσκοίνι του Γέροντα Κύριλλου και
στους φίλους του, τον Όσιο Δαυίδ, τον Γέροντα Ιάκωβο και τον Άγιο Ιωάννη τον
Ρώσο…
Και πράγματι, η φουρτούνα κόπασε έξαφνα… Και δεν με
ενόχλησε ποτέ ξανά ο Γενικός… Ο θυμός και οι απειλές του, η αποφασισμένη
απόλυσή μου, σβήστηκαν με μιας! Ήταν πραγματικό θαύμα…
Αλλά θαύμα ήταν και αυτό που έγινε μέσα μου… Και το Πάσχα
- για να ξαλαφρώσω και τη συνείδησή μου - έστειλα και μια ευχητήρια κάρτα στον
Γενικό με λίγα συμβολικά λόγια, δίνοντάς του με καλό τρόπο να καταλάβει ότι
τότε είχα κάνει απλά, ό,τι θα έκανε και εκείνος στη θέση μου …
Μετά μάλιστα από καιρό, μια εργασία μου, επιλέχθηκε πρώτη
ανάμεσα από όλο τον νομό, από τη …Γενική Διεύθυνση…
Γιατί πράγματι, όπως μου έμαθε ο Γέροντας Κύριλλος, «με
το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»…
Εκείνον τον καιρό το Μοναστήρι ετοιμαζόταν να
αγιογραφήσει ολόκληρο τον Ιερό Ναό και το μάθαμε από τον πάτερ-Γαβριήλ, το δεξί
χέρι του Γέροντα και σημερινό πλέον Ηγούμενο… Αποφασίσαμε με τη σύζυγο να
κάνουμε τότε και εμείς την εικόνα του Οσίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού, τον
οποίο ευλαβούμασταν πολύ, καθώς ήταν ο Όσιος που έκανε τον σαλό, τον τρελό για
αγάπη του Χριστού στην Κωνσταντινούπολη και είχε αξιωθεί να δει την Αγία Σκέπη
της Θεοτόκου, οφθαλμοφανώς, σε αγρυπνία, μέσα στον Ναό των Βλαχερνών, αλλά και
αξιώθηκε να του δείξει ο Θεός τον ίδιο τον Παράδεισο! Επιπρόσθετα ο Θεός του
είχε αποκαλύψει τα μέλλοντα σχετικά με την Πόλη και τον Αντίχριστο, με πολλές
λεπτομέρειες με όλα όσα θα συμβούν κατά τόπους και την ανάληψη ακόμη του Τιμίου
Σταυρού, ο οποίος και εμποδίζει τον ερχομό του εχθρού…Πρόκειται για ένα
βιβλίο-οδηγό επιβίωσης στο πλέον τόσο κοντινό, αυριανό πια μέλλον, που δεν
πρέπει να λείπει από κανένα χέρι…
Όταν μετά από μήνες άρχισαν οι αγιογραφήσεις, το ανέφερα
στον Γέροντα Κύριλλο, καθώς συζητούσαμε μόνοι στην αυλή και τότε σταμάτησε και
μου είπε:
- Ξέρεις ότι χειροτονήθηκα την ημέρα της εορτής του;
(σ.σ. 28 Μαΐου 1971)
- Στην εορτή του Οσίου Ανδρέα;
- Ναι…μου είπε και συνέχισε: Κάποτε αναρωτιόμουν τι θέση
να έχει στον ουρανό ο Όσιος Ανδρέας ο διαΧριστόν σαλός… Και μια φωνή μου
απάντησε στον ύπνο μου «Καθηγητής εστί»!
- Πω, πω γέροντα! «Καθηγητής»;
- Ναι… «Καθηγητής»!
Σε μια άλλη κουβέντα πάνω, εκφράζοντάς του την
ευγνωμοσύνη μου για την τόσο πολύτιμη και καθοριστική βοήθειά του σε διάφορες
στιγμές της ζωής μου στην Εύβοια, ξεχειλίζοντας από ταπείνωση, είπε:
«Ε, εμείς ψόφια σκυλιά είμαστε»!...
Ναι, αυτός ο άγιος γλυκός, πράος, καλοσυνάτος και τόσο φιλικός
και προσιτός γέροντας, γεμάτος απλότητα, είχε την μεγάλη αρετή της ταπείνωσης,
που είναι η βάση της αγιότητας και χαρακτήριζε τον εαυτό του με τη φράση «ψόφια
σκυλιά»…
Ενώ εμείς, οι αμαθείς και περήφανοι, οι πάντα έτοιμοι για
φασαρίες και έριδες, για εγωισμούς και συγκρούσεις, εμείς είμαστε «κάποιοι»,
είμαστε τελικά τα «λυσσασμένα σκυλιά»… Και εκείνος τα «ψόφια σκυλιά»!...
Κι ας άκουγα στο χωριό, από τους ίδιους τους ανθρώπους,
τόσες και τόσες ιστορίες με θαύματα που τους έγιναν με την ευχή του! Επειδή σε
κάθε δύσκολη περίσταση, στον Γέροντα Κύριλλο έτρεχαν… Γιατί «θαυμαστός ο Θεός
εν τοις αγίοις αυτού»…
Συμβούλευε ο Γέροντας Κύριλλος:
· Τα ανδρόγυνα πρέπει να είναι μαζί. Σε όλες τις
μεταθέσεις πρέπει και η γυναίκα να έρχεται με τον άνδρα. Γιατί όταν ο άνδρας
έχει τη γυναίκα του δεν κινδυνεύει… Ο Θεός θέλει τα ανδρόγυνα να είναι μαζί.
Όχι χώρια!
· Να μη βάζετε άλλες γυναίκες στο αυτοκίνητο. Ποτέ να μην
είσαστε με μια άλλη γυναίκα μόνοι στο αυτοκίνητο. Ποτέ!
· Μην κάνετε στους άλλους ή τις άλλες, ό,τι δεν θα θέλατε
να κάνουν και οι άλλοι μεθαύριο στα παιδιά σας!
Η
ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΟ
Το πώς κλήθηκε στο Μοναστήρι από τον ίδιο τον Όσιο Δαυίδ
ο Γέροντας Κύριλλος, κοσμικός όντας ακόμη τότε, μας το παραθέτει μια μαρτυρία
του π. Σταύρου Αναγνώστου, εφημερίου Ιστιαίας Ευβοίας, στην εφημερίδα «Στύλος
Ορθοδοξίας», Ιούνιος 2005, που διηγείται πως στις 5 Δεκεμβρίου 1960, παραμονή
του Αγίου Νικολάου, όντας ψάλτης στα χωριά Κούλουρη και Μαρούλη Ευβοίας (σ.σ.
σημερινά Κούλουρος και Μαρούλι), ξεκίνησε με τη σύζυγό του και το κοριτσάκι
τους για την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ.
Στο Μοναστήρι συνάντησαν και άλλους προσκυνητές και
ανάμεσά τους τον Γέροντα Κύριλλο, που είχε έρθει τότε μαζί με τη μητέρα του,
εκμεταλλευόμενος μια άδεια που είχε από τον στρατό, όπου και υπηρετούσε τότε.
«Ήταν 2:45 π.μ. – διηγείται για εκείνη τη νύχτα ο π.
Σταύρος - όταν οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα.
Πεταχτήκαμε έξω. Κτυπούσαν μόνες τους. Το γεγονός αυτό το εκλάβαμε ως το θαύμα
που αναμέναμε. Εισήλθαμε πάλι στον Ναό.
Το ρολόι έδειχνε 3:00. Ξαφνικά η ματιά όλων μας
επικεντρώθηκε στο πάνω μέρος του τέμπλου. Στο ύψος του μικρού παραθύρου στον
λευκό τοίχο παρουσιάστηκε μια σκιά που τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή μας.
Διερωτηθήκαμε, τι προκαλεί αυτή τη μαύρη σκιά στον τοίχο;
Τότε είδαμε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, με τα
λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η μορφή του. Φάνηκε ακόμη το
πετραχήλι, καθώς και δύο ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι! Κουνούσε το κεφάλι
του. Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατό. Άρχισε να θυμιάζει. Τα κουδουνάκια του
θυμιατού ακουγόντουσαν δυνατά. Δάκρυα κατάνυξης πλημμύρισαν τους πάντες.
Ικετεύαμε τον Άγιο να μας ελεήσει! Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα! Ο Άγιος
έπαιρνε το θυμιατό στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογούσε τον κόσμο!
Ομολογώ ότι το θυμάμαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ μου
την γλυκύτητα του προσώπου του. Μιαγλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή μου!
Τη στιγμή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε, το
κοριτσάκι (σ.σ. ένα κοριτσάκι από το χωριό Αγία Άννα που της φανερωνόταν ο
Όσιος) φωνάζει δυνατά:
- Παναγιά μου! Χριστέ μου! Περνάει ο Χριστός, περνάει η
Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος
Δημήτριος! Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα.
Του λόγου μας διακρίναμε μόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε
αυτή την υπόκλιση. Εξ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαμε τίποτε…
…Επί μία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέμεινε ορατός δια γυμνού
οφθαλμού μέσα στον Ναό του!
- Παιδιά μου ιδού ο Άγιος μας είναι εδώ κοντά μας. Να τον
παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουμε όμως τώρα τον Όρθρο και την Θεία
Λειτουργία” (σ.σ. είπε ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης).
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνομίλησα με τον τότε
φαντάρο και φίλο μου και σημερινό Ηγούμενο της Μονής πατέρα Κύριλλο.
- Είδες Κώστα- είπα- απόψε τι έγινε;
- Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγματα αυτά, έχω συγκλονισθεί.
Όπως βλέπεις είμαι στρατιώτης και αυτή τη στιγμή σου λέω πως όταν απολυθώ θα
έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό μου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω
τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα με τα μάτια μου. Θα μείνω μοναχός στην Ιερά Μονή
του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω;
Πράγματι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο
Μοναστήρι. Σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ.
Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο
Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναμη, κουράγιο και υγεία
για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιμάνι, ώστε να βρουν
την γαλήνη της ψυχής τους.
ΓΕΡΟΝΤΑ
ΚΥΡΙΛΛΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ
Και συμπληρώνουμε εμείς, τώρα που ο άγιος Γέροντάς μας
Κύριλλος, είναι μαζί με τον Όσιο Δαυίδ και τον άγιο Γέροντα Ιάκωβο στον ουρανό,
να μην μας ξεχάσουν όλους μας και να είναι πλάι στον καθέναν μας αδιάλειπτα,
όπως ήταν και εδώ στον κόσμο και καλύτερα πλέον, καθώς δεν υπάρχει πια το
εμπόδιο των αναγκών και ασθενειών του σώματος…
Να γίνουν φρουροί των παιδιών μας, παρακαλώντας τον Θεό
να τα δώσει ευσέβεια και πίστη… Γιατί σε αυτά βρίσκει ανάπαυση, αγαλλίαση και
προορισμό η ψυχή του ανθρώπου, αλλά και μέλλον η Πατρίδα…
Γέροντα Κύριλλε, γλυκές μας Γέροντα, καλέ μας και
στοργικέ μας, σε ευχαριστούμε και σε ευγνωμονούμε για κάθε βοήθεια, κάθε
προσευχή, κάθε ευχή σου! Διότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη»!
Δόξα στον Τριαδικό Θεό που στόλισε τις ημέρες και τη ζωή
μας, με ένα τόσο καλό και άγιο παιδί Του! Με τον αγιασμένο Γέροντα Κύριλλο!
Γέροντα
Κύριλλε, πρέσβευε υπέρ ημών!
Την ευχή του
να έχουμε! Αμήν!