Πήραν να αποπαίρνουνε τα οργισμένα χρόνια.
Ημέρα Τρίτη:
«Εκειν’
η μέρα η σκοτεινή, αστραποκαϊμένη,
της
Τρίτης της ασβολερής, της μαυρογελασμένης,
της
θεοκαρβουνόκαυτης, πουμπαρδοχαλασμένης…»
Με θρύλους και με όνειρα έντυσε ο πόνος των ψυχών τις πόλεως το πάρσιμο ο κόσμημα του κόσμου. 560 χρόνια κύλησαν με δάκρυ ποτισμένα. Πολλά για μας. Λίγα για Κείνον, που αφανώς τον κόσμο κυβερνάει και αλλιώς μετράει το χρόνο: «Χίλια έτη εν οφθαλμοις σου ως η ημέρα η εχθες, ήτις διήλθε, και φυλακή εν νυκτί » Στα μάτια σου τα χίλια χρόνια δεν είναι παρά μια μέρα μόνο, η χθεσινή, και σαν μια αλλαγή νυχτερινής φρουράς. (Ψαλμ. πθ[89] 4)
Κάποτε ωστόσο έρχεται και Κείνος στα μέτρα μας . Συντέμνει το χρόνο, περιμαζεύει τους καιρούς. Το κάνει συνήθως τότε που η κακία πνιγεί τον κόσμο και ωριμάζουν από ώρα σε ώρα οι ψυχές.
Ωρίμασαν;
Στους καιρούς μας ο κόσμος είναι πνιγμένος στο κακό. Η ίδια η Πόλη έχει πνιγεί στων άλλων φύλων τις ορδές. 20 ίσως και πάνω από 20, εκατομμύρια τα πλήθη που τώρα την καταπατούν.
Δυο ολόκληρες Ελλάδες! Και μέσα εκεί σταγόνα στον ωκεανό ,οι λίγοι οι αληθινοί ιδιοκτήτες της. Μια χούφτα μόνο, οι απροσκύνητοι Ρωμιοί. Και κει ακλόνητος σε όλους τους δίσεκτους καιρούς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η αγωνία κάνει τον πόνο προσευχή «Έως πότε Κύριε; δεν συντάμεις τον καιρό;».
Έτσι ξεχείλισε κάποτε και του προφήτη Δανιήλ η εναγώνια κραυγή στη Βαβυλώνα : Πότε η αιχμαλωσία του λαού θα πάρει τέλος; Αλλά η απάντηση του Θεού τον μετέφερε σε άλλο επίπεδο : από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας, στην αιχμαλωσία της αμαρτίας και του θανάτου. Η πρώτη θα τελείωνε σε λίγο με τη συμπλήρωση 70 χρόνων όπως είχε ο προφήτης Ιερεμίας προφητευσει. Η δεύτερη σε εβδομήντα εβδομάδες ετών, 490 χρόνια! Στα 490 ακριβώς χρόνια, όπως είχε ορίσει ο Θεός ,προσφέρθηκε η λυτρωτική θυσία του Γολγοθά και η Ανάσταση του Χριστού άλλαξε την πορεία του κόσμου. Περισσότερες από 70, εβδομήντα μια ακριβώς εβδομάδες ετών- 560 χρόνια- συμπληρώνονται φέτος από την μαγιάτικη μέρα του 1453. Η αιχμαλωσία παρατάθηκε πολύ. Καιρός οι μύθοι να γίνουν ιστορία και να αντηχήσει επιτέλους γρήγορος και θριαμβικός ο καλπασμός του αλόγου του μαρμαρωμένου βασιλιά
Βλέπετε ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο, θα παρατηρήσει απορημένος κάποιος. Ο τόπος έχει βουλιάξει στα χρέη, οι δανειστές τον πνίγουν. Και η Κύπρος, ολόλαμπρη διαμαντόπετρα της Μεσογείου βυθίζεται σε νέα κατοχή. Που ακούτε καλπασμούς αλόγων; Το σκοτάδι πυκνώνει απελπιστικά. Από πού αντλείτε την αισιοδοξία σας;
Την αντλούμε ακριβώς από αυτό το υπερπυκνο σκοτάδι. Διότι το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν απ την αυγή. Τότε που σβήνουν όλα τα άστρα και χάνεται το χλωμό φως του μισού φεγγαριού. Κι άρα και τούτη την ώρα που έσβησαν τα χλωμά φώτα του κόσμου, τούτη την ώρα που οι ανθρώπινες ελπίδες μας έγιναν σκόνη και κουρνιαχτός, τούτη την ώρα προσμένουμε να ροδίσει η αυγή, να ανατείλει ο ήλιος. Τούτη η ώρα είναι η ώρα του Θεού και προσδοκούμε τη μεγάλη αλλαγή: να λάμψει το φως της μεγάλης εκκλησίας σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης.
Και μακάριοι όσοι τη σκοτεινή ώρα της μεγάλης αναμονής μείνουν πιστοί κι αλύγιστοι προσμένοντας την ανάσταση του μαρμαρωμένου βασιλιά.
Πηγή: Περιοδικό «ο Σωτήρ» Μάιος 2013