Ὁ πόνος λέγειν πρὸς Θεὸν ἀναγκάζει με, ἡ δὲ ἐμὴ ἀναξιότης
σιωπᾶν ἐπιτρέπει μοι.
Αἱ ὀδύναι φθέγξασθαί με βιάζονται, αἱ δὲ ἁμαρτίαι μου
σιγὴν ἔχειν κατεπείγουσιν.
Ἡ ψυχή μου ἀλγεῖ καὶ οἱ ὀφθαλμοί μου ἐπιθυμοῦσι δακρύων.
Ἥμαρτες, ψυχή, μετανόει.
Ἰδοὺ γὰρ αἱ ἡμέραι ἡμῶν παράγουσιν ὡς σκιά.
Φοβεροὺς καὶ φρικώδεις τόπους μέλλεις διέρχεσθαι, ψυχή
μου, μετ' οὐ πολύ.
Μὴ ὑπέρθου ἡμέραν ἐξ ἡμέρας ἐπιστρέφειν πρὸς Κύριον.
Κατανύγηθι, ψυχή μου, κατανύγηθι ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἀγαθοῖς,
οἷς εἴληφας παρὰ Θεοῦ καὶ οὐκ ἐφύλαξας.
Κατανύγηθι ἐπὶ πᾶσιν, οἷς ἔπραξας, καὶ ὁ Θεὸς ἐμακροθύμησεν
ἐπὶ σοί, ἵνα μὴ τῷ ἐξωτέρῳ σκότει παραδοθῇς ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ.
Οἴμοι τῷ ἁμαρτωλῷ, ὅτι ἐρρύπωσα καὶ ἀεὶ ῥυπῶ τὸ καθαρὸν
τῆς καρδίας μου δι' ἐμὴν χαυνότητα!
Ἡ ἀμέλειά μου καὶ ἡ ὀκνηρία μου τὴν παρρησίαν τῆς
καρδίας μου κατῄσχυνε, καὶ ἡ πονηρὰ ἐπιθυμία, ὡς δεσπότης δούλῳ, ἐπιτάσσει μοι,
κἀγὼ εὐθὺς ὡς νήπιος μετὰ φόβου οὕτως ὑπακούω.
Ἀποπλανᾷ με, κἀγὼ ἥδομαι.
Οἴμοι, Κύριε, ὅτι ἡ χάρις σου πάντοτε ἕλκει με εἰς τὴν
ζωήν, ἐγὼ δὲ μᾶλλον τὸν θάνατον προτιμῶ.
Ἰσότιμον Ἀγγέλων σπουδάζεις με γενέσθαι, ἐγὼ δὲ τῇ
μοχθηρίᾳ μου ἐμαυτὸν σμικρύνω.
Ἐπλήθυναν αἱ ἁμαρτίαι μου, Κύριε, καὶ ἀεὶ πληθύνονται,
καὶ οὐκ ἔστι πέρας ἐν τῷ πλήθει αὐτῶν.
Καὶ τίς περὶ ἐμοῦ πενθήσει, ἢ παρακαλέσει;
Αὐτὸς μόνος, Σωτήρ μου, τῇ ἰδίᾳ ἀγαθότητι
παρακαλούμενος, ἐπίβλεψον ἐν ἐλέει ἐπ' ἐμὲ τὸν ἀπεγνωσμένον.
Πῶς ἱκετεύσω σε, ∆έσποτα, ὅτι τὸ στόμα μου ἐπλήρωσα
λοιδορίας;
Ἢ πῶς ὑμνήσω σε, ὅτι ἡ συνείδησίς μου ῥερύπωται;
Ἢ πῶς ἀγαπήσω σε, ὅτι τοῖς πάθεσι πεπλήρωμαι;
Ἢ πῶς οἰκήσει ἐν ἐμοὶ ἡ ἀλήθεια, ὅτι τῷ ψεύδει ἐμαυτὸν ἐξύβρισα;
Ἢ πῶς ἐπικαλέσομαί σε, ὅτι τὰς ἐντολάς σου οὐκ ἐφύλαξα;
Μετὰ γὰρ τὸ λαβεῖν τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας ἐγενόμην
πλήκτης, συγκρούστης, ἐπὶ προχειρήσεσιν εὐτελέσι μάχιμος, ἐπὶ γείτοσι φθονερὸς
καὶ σκληρός, κακαῖς ἐννοίαις ἐντρεφόμενος, ἀνελεήμων εἰς πένητας, ὀργίλος, ἀντίλογος,
φιλόνεικος, ὀκνηρός, θυμώδης, ἱματίων καλλωπιστής.
Ἔτι δὲ καὶ νῦν περισσοτέρως εἰμὶ ἐν ῥυπαροῖς λογισμοῖς, ἐν
παροξυσμοῖς, ἐν φιλαυτίᾳ, ἐν γαστριμαργίᾳ, ἐν φιληδονίᾳ, ἐν κενοδοξίᾳ, ἐν ὑπερηφανίᾳ,
ἐν κακοθελίᾳ, ἐν καταλαλιᾷ, ἐν λαθροφαγίᾳ, ἐν ἀνηκοΐᾳ, ἐν φιλονεικίᾳ, ἐν ὀνειδισμοῖς.
Μηδὲν ὤν, εἶναί τι ἐμαυτὸν λογίζομαι.
Ψευδόμενος ἀεί, ἐπὶ τοὺς ψεύστας ἄχθομαι.
Ῥυπῶν τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ἐν πορνικοῖς λογισμοῖς, κατὰ τῶν
πόρνων ἀποφαίνομαι.
Κρίνω τοὺς πταίοντας, αὐτὸς ὢν πλήρης πταισμάτων.
Κρίνω λοιδόρους καὶ κλέπτας, αὐτὸς ὢν κλέπτης καὶ
λοίδορος.
Φαιδρὸς προέρχομαι, ὅλος ὢν ἀκάθαρτος.
Ἐπὶ ἐκκλησίαις καὶ τραπέζαις πρῶτος θέλω ἵστασθαι, (ὀφείλων
ἐμπτύεσθαι).
Ὁρῶ μοναχοὺς καὶ σεμνύνομαι.
Ὁρῶ μοναχοὺς καὶ ἀλαζονεύομαι.
Γυναιξὶ θέλω ὀφθῆναι χαρίεις, (καὶ πλουσίοις εὐσεβής,)
καὶ ξένοις ὠφρυωμένος, καὶ οἰκείοις σύννους καὶ φρόνιμος, καὶ φρονίμοις
τελειότερος, πρὸς δὲ τοὺς εὐσεβεῖς ὡς σοφώτερος·
ἀφρόνων δὲ ὡς κτηνῶν καταφρονῶ.
Ἐὰν ὑβρισθῶ, ἀμύνομαι·
ἐὰν τιμηθῶ, βδελύττομαι.
Ἐὰν κατὰ τὸ δίκαιον ἀπαιτηθῶ, δικάζομαι, καὶ τοὺς τἀληθῆ
λέγοντας ὡς ἐχθροὺς λογίζομαι.
Ἐλεγχόμενος ὀργίζομαι, καὶ μὴ κολακευόμενος ἀηδίζομαι.
Οὐ θέλω τιμῆσαι τὸν ἄξιον, καὶ ἀνάξιος ὢν τιμὰς ἀπαιτῶ.
Οὐ θέλω καμεῖν, καὶ ἐὰν μή τις λειτουργῇ μοι, ὀργίζομαι
αὐτῷ.
Οὐ θέλω συνελθεῖν τοῖς ἐργαζομένοις, καὶ ἐὰν μή τις ὑπηρετῇ
μοι, κακολογῶ αὐτὸν ὡς ὑπερήφανον.
Ἐν ἀνάγκαις τὸν ἀδελφὸν ἀγνοῶ·
εἰ δὲ ὑγιαίνει, προτρέπομαι αὐτῷ.
Ἀσθενοῦντα μισῶ, καὶ ἀσθενῶν ἐγὼ φιλεῖσθαι θέλω.
Μειζόνων περιφρονῶ, καὶ ἐλαττόνων ὑπερορῶ.
Ἐὰν κρατήσω ἐμαυτὸν ἀπὸ τῆς ἐπιθυμίας τῆς ἀλόγου,
κενοδοξῶ.
Ἐὰν κατορθώσω ἀγρυπνίαν, τῇ ἀνυποταξίᾳ καὶ τῇ ἀντιλογίᾳ
παγιδεύομαι.
Ἐὰν ἐγκρατεύσω ἐμαυτὸν ἀπὸ βρωμάτων, τῷ τύφῳ καὶ τῇ ἀλαζονείᾳ
καταποντίζομαι.
Ἐὰν τῇ προσευχῇ προσκαρτερήσω, τῷ θυμῷ καὶ τῇ ὀργῇ ἡττῶμαι.
Ἐὰν εἰς ἀρετὴν τινὰ ἴδω, οὐχ ἱζάνομαι.
Πάντα τὰ ἡδέα τοῦ κόσμου ὑπερεῖδον, καὶ τῆς ματαίας ἐπιθυμίας
αὐτῶν οὐκ ἀφίσταμαι.
Ἐὰν ἴδω θηλείας, φαιδρύνομαι.
Ἔξωθεν ταπεινοφρονῶ, καὶ τῇ ψυχῇ ὑψηλοφρονῶ.
Τῷ δοκεῖν εἰμι ὡς ἀκτήμων, καὶ τῇ διανοίᾳ πολυκτημοσύνην
νοσῶ.
Καὶ τί δεῖ τὸν καιρὸν ἀναλίσκειν;
Τῷ δοκεῖν γὰρ (ἅπαντα) ἀπεταξάμην, καὶ τῇ ἀληθείᾳ τὰ τοῦ
κόσμου πάλιν φρονῶ.
(Ἐῶ λέγειν τὰς εἰς ἐκκλησίαν βαναύσους ὁδούς, τὰς ἐξεπίτηδες
βραδυτῆτας,) τὰς ἐν ταῖς συνάξεσι φλυαρίας, τὰς ἐφευρέσεις τῶν λογισμῶν, τὰς
ματαίας μνήμας, τὰς ἐν τῇ τραπέζῃ εὐφημίας, τὰς ἀπληστίας τῶν δοσοληψιῶν, τὰς
κοινωνίας τῶν ἀλλοτρίων σφαλμάτων, τὰς ὀλεθρίους φιλονεικίας.
Οὗτός μου ἐστὶν ὁ βίος.
Τοσούτοις κακοῖς ἀνταγωνίζομαι τῇ ἐμῇ σωτηρίᾳ, καὶ ἡ ἀλαζονεία
μου καὶ ἡ κενοδοξία μου οὐ συγχωρεῖ μοι κατανοῆσαι τὰ τραύματά μου, ἵνα ἰαθῶ.
Ταῦτά μου εἰσὶ τὰ ἀριστεύματα.
Εἰς τοσοῦτον ὄχλον ἁμαρτιῶν ὁ Ἐχθρός με παρατάσσεται, καὶ
ἐν τούτοις ὁ τάλας ἐξεταζόμενος, ἁγιότητος ἐπισπῶμαι δόξαν.
Ἐν ἁμαρτίαις διατρίβων, ὡς δίκαιος θέλω νομίζεσθαι.
Μίαν ταύτην ἐπὶ τούτοις πᾶσιν ἔχω ἀπολογίαν, ὅτι ὁ
∆ιάβολός μοι ταῦτα ὑπέθετο·
ἀλλ' οὐδὲ τῷ Ἀδὰμ ὠφέλησεν ἀπολογουμένῳ τοῦτο.
Πείθομαι ὅτι ἐκεῖνος ὑπέβαλε τὸν Κάϊν·
ἀλλ' οὐδὲ αὐτὸς ἐξέφυγε τὴν ἀπόφασιν.
Καὶ τί ποιήσω, ἐὰν ἐπισκέψηταί με ὁ Κύριος;
Οὐκ ἔστιν οὐδεμία ἀπολογία ὑπὲρ τῆς ἐμῆς ἀμελείας.
∆ειλιῶ μὴ τύχω κἀγὼ ἐξ ὧν εἶπεν ὁ Παῦλος εἶναι σκεύη ὀργῆς,
οὓς ἔχει ὁμοίους ὁ ∆ιάβολος τῆς ἐκείνου μερίδος·
οὓς διὰ τὴν καταφρόνησιν αὐτῶν εἰς πάθη ἀτιμίας
παρέδωκεν ὁ Θεός.
∆έος οὖν μὴ τοιαύτην ἀπόφασιν καὶ εἰς ἐμὲ ἐξενέγκῃ.
Κύριε, ἐμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ ἔθου μετάνοιαν.
Ἐμὲ τὸν ἀνάξιον σῶσαι βουλόμενος, ζώωσον, Ζωοδότα, τὴν
νεκρωθεῖσαν ψυχήν μου ταῖς ἁμαρτίαις.
Ἀπόπλυνον τὴν λιθώδη πώρωσιν τῆς ἀθλίας μου καρδίας, καὶ
δώρησαί μοι πηγὴν κατανύξεως, ὁ ἐκ τῆς ζωηρρύτου σου πλευρᾶς βλύσας ἡμῖν τὴν
ζωήν.
Τίς οὐ μὴ στενάξει;
Τίς οὐ μὴ πενθήσει τὴν ἐμὴν ἀποταγήν;
Οὔπω ἀληθῶς ἀπεταξάμην, καὶ τῷ τύφῳ κεκράτημαι·
οὔπω ἐγευσάμην τῆς ἀσκήσεως, καὶ τῇ κενοδοξίᾳ πεπέδημαι·
οὔπω τὰ πρόθυρα εἶδον, καὶ τὰ ἔνδον φαντάζομαι·
οὔπω εἰς παιδείαν ἀρετῆς ἐδοκιμάσθην, καὶ ἤδη ἐπιπλήττω
τὸν ἀδελφόν·
οὔπω εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας κατήντησα, καὶ ἄλλους ἐξ
ὑπερηφανίας διδάσκω.
Πάντα σοι δέδωκεν ὁ πανάγαθος Θεός, ὧ ψυχή·
γνῶσιν, σύνεσιν, διάκρισιν.
Γνώριζε τὸ συμφέρον.
Πῶς σὺ φῶτα νομίζεις παρέχειν τῷ πλησίον, σκοτεινὴ οὖσα;
Γενοῦ σεαυτῆς ἰατρός, ψυχή·
εἰ δὲ μή, θρήνησον τὴν σὴν τύφλωσιν.
Οὐδεμίαν ἔχεις πρόφασιν περὶ σῶν ἀμελειῶν.
Νῆψον, γρηγόρησον, ψυχή, στέναξον, δάκρυσον καὶ ἀπόνιψον
διὰ νηστείας τὸν βαρὺν φόρτον τῶν ἁμαρτιῶν σου.
Ὁ Θεὸς ὁ ὕψιστος, ὁ μόνος ἔχων ἐξουσίαν ζωῆς καὶ
θανάτου, δώρησαί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ τῆς φρικτῆς σου παρουσίας τοὺς
πολλούς σου οἰκτιρμούς, ὅπως μὴ ἐκεῖ εὑρεθῶ ἔμπροσθεν τοῦ φοβεροῦ βήματός σου ὄνειδος
καὶ αἰσχύνη μεγάλη τοῖς θεαταῖς Ἀγγέλοις, Ἀρχαγγέλοις, Προφήταις, Ἀποστόλοις,
Πατριάρχαις, Μάρτυσιν, Ἀσκηταῖς, καὶ πᾶσι τοῖς ∆ικαίοις.
Ἀλλ' ἐνταῦθα, Σωτήρ μου, παίδευσόν με, ἔνθα τὴν ἡδονὴν τῆς
ἁμαρτίας ἀπήλαυσα, ὡς πατὴρ εὔσπλαγχνος καὶ φιλότεκνος, καὶ ἐκεῖ συγχώρησόν μοι
ὡς Θεὸς οὐράνιος, ὁ μόνος ἀναμάρτητος.
Πᾶσαν ἁμαρτίαν ὁ τάλας διεπραξάμην.
Πάντας ὑπερέβην τῇ ἀσωτίᾳ.
Ὑπόδικός εἰμι τῇ κολάσει, καὶ ἐὰν ὁρμήσω μετανοῆσαι, οὐκ
ἔχω δάκρυον.
Οἴμοι, ποίοις ὀφθαλμοῖς θεάσομαι ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ῥᾴθυμος
τὸ φρικτὸν βῆμα ἐκεῖνο, ἐν ᾧ, Κύριε, καθίσας, τὰ πεπραγμένα μοι ἐλέγξεις!
Οἶδά σε κριτὴν φοβερὸν ἐν δόξῃ Θεότητος (ἐλευσόμενον,
πάντα τὰ κρύφια) ἐλέγχειν μέλλοντα.
Πάντα τὸν βίον μου ὁ ἄθλιος ἀσώτως ἠνάλωσα, διὰ παντὸς τῷ
βορβόρῳ τῶν ἡδονῶν ἐγκυλιόμενος.
Πάντα τὰ κρύφιά μου πταίσματα καὶ τὰ νέφη τῶν ἁμαρτιῶν
μου σὺ γινώσκεις μόνος ὁ Κτίστης μου.
Οὐδεὶς οὕτως, ὡς ἐγώ, καταγώγιον ὤφθη τῆς ἁμαρτίας.
Οὐδεὶς οὕτως, ὡς ἐγώ, παρώργισε τὴν σὴν ἀγαθότητα,
∆έσποτα, ταῖς ὁρμαῖς τῆς κακίας ἐπακολουθήσας.
Ἀλλ' ὡς ὑπάρχεις ἀγαθότητος πέλαγος, ἀποξήρανον τὰ πονηρὰ
πελάγη τῶν ἐμῶν ἁμαρτιῶν·
καὶ ὡς ὑπάρχεις τοῦ ἐλέους ἄβυσσος, κατάφλεξον τὴν ἄβυσσον
τῶν ἐμῶν ἁμαρτιῶν, καὶ μὴ ἀποδώσεις μοι ἄξια ὧν ἔπραξα.
Μὴ καταδικάσεις με ἐν τῇ φλογὶ τῆς γεέννης, ὅτι ἀνυπόστατος
ἡ ὀργή σου (ἐπὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἡμᾶς), Κύριε.
Τίς λοιπὸν ὑποστήσεται τὴν αὑτῆς ἀπειλήν;
Τὸ πῦρ γὰρ οὐ σβεσθήσεται, καὶ ὁ σκώληξ ἡμῶν οὐ
τελευτήσει.
Φοβοῦ τὴν ἐν σοὶ ἀπειλήν, ὦ ψυχή.
Ἀπόθου τὸν βαρὺν ὕπνον τῆς ἀμελείας καὶ τὸν νυσταγμὸν τῆς
δεινῆς ῥᾳθυμίας.
Ἐγγύς ἐστι τὸ τέλος.
Ἐπὶ θύραις ἡ κρίσις.
Τί ἄρα συναντήσει ἡμᾶς μετὰ τὸ χωρισθῆναι, ψυχή;
Συνέλθετέ μοι, Ὅσιοι καὶ ∆ίκαιοι, οἱ καλῶς τὸν ἀγῶνα ἀγωνισάμενοι·
καὶ ἢ ὡς νεκρὸν πενθήσατε, ἢ ὡς ζῶντα καὶ ἡμιθανῆ οἰκτειρήσατε·
ἐπεὶ ἐγὼ πλήρης εἰμὶ αἰσχύνης, καὶ οὐκ ἔχω παρρησίαν διὰ
τὰς ἐν γνώσει γενομένας μοι ἁμαρτίας.
Ἐκχέατε ἐπ' ἐμὲ τὸ ἔλεος ὑμῶν, ὡς εἰς αἰχμάλωτον, καὶ ὡς
εἰς τραυματίαν σεσηπότα.
Ἐλεήσατέ με ὡς μύσται τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν,
καὶ δεήθητε αὐτοῦ, ἵνα δωρεὰν ἐπιστρέψῃ με, ἵνα μὴ ἀνάξιος εὑρεθῶ ἐν τῇ ὥρᾳ τῆς
αὑτοῦ παρουσίας, καὶ ὅπως μὴ ἀκούσω τὴν φοβερὰν ἐκείνην ἀπόφασιν·
ὕπαγε ἀπ' ἐμοῦ, ἐργάτα τῆς ἀδικίας·
λέγω σοι, οὐκ οἶδά σε.
Παρακαλῶ οὖν σε τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, γέννημα τοῦ εὐλογημένου
σου Πατρός, χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, ὁ καθήμενος ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης
αὐτοῦ, ἀκατάληπτε Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἀνεξερεύνητε Χριστέ, καύχημα καὶ χαρὰ τοῖς ποθοῦσί
σε, (ἀγαλλίαμα καὶ εὐφροσύνη τοῖς ἀγαπῶσί σε,) ἡ ζωή μου, τὸ φῶς μου, Χριστέ
μου, μὴ ὑπερίδῃς με τὸν ἐξουθενημένον, μὴ ἀπορρίψῃς με τὸν ἐβδελυγμένον, (μὴ ἐγκαταλίπῃς
με τὸν κατακεκριμένον,) ὅτι σφόδρα τέρπεται ὁ Ἐχθρός μου, ὅταν ἐμαυτὸν ἀπογινώσκω
διὰ τὴν ἐπικειμένην μοι τῆς κακίας ἀχλύν.
Ἐν τούτῳ μόνον χαίρεται, ὅταν δι' ἀπογνώσεως ἴδῃ με αἰχμάλωτον·
ἀλλ' αὐτὸς τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου καταίσχυνον αὐτοῦ τὴν ἐλπίδα,
καὶ ἔκσπασόν με τῶν ὀδόντων αὐτοῦ, καὶ τῆς κακοτέχνου γνώμης αὐτοῦ, καὶ ὅλης αὐτοῦ
τῆς κατ' ἐμοῦ κινουμένης ἐνεργείας, ὅτι ἐν πολλοῖς παρετάξατό με.
∆ώρησαί μοι, Κύριε, φωτισμὸν τοῦ γνῶναι τὰς μεθοδείας τοῦ
ἀντικειμένου καὶ μισοκάλου, ὅτι ἀναρίθμητα βάλλει ἔμπροσθέν μου ὀλισθήματα·
σκάνδαλα, βλάβην, πολυκτημοσύνην, μετεωρισμὸν τοῦ αἰῶνος
τούτου, ἡδονὴν σαρκικήν, καὶ πολυχρόνιον τὴν παροῦσαν ζωήν·
δειλίαν εἰς τὴν ἄσκησιν, καὶ ὀκνηρίαν εἰς τὰς εὐχάς, καὶ
εἰς τὴν ψαλμῳδίαν ὕπνον καὶ ἀνάπαυσιν σωματικήν.
Ὅσον ἐκεῖνος σπουδάζει ἐπὶ τὴν ἐμὴν ἀπώλειαν, τοσοῦτον ἐγὼ
ὁ ἄθλιος ῥᾳθυμῶ καὶ ἀμελῶ·
καὶ ὅσον ἐκεῖνος ἐνεδρεύει, τοσοῦτον ἐγὼ καταφρονῶ.
Πρόσεχε, ψυχή·
συνειδήσεως ἐπιμελοῦ.
Μὴ πρόσεχε ἑτέρων πταίσματα, ἀλλὰ μᾶλλον τὰ ἐν σοί.
Μὴ πρόσεχε τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ καὶ
πλησίον, ἀλλ' εἰς τὴν σὴν δοκὸν κατανόει συνεχῶς.
Σπεῦσον, πρόφθασον, διαλλάγηθι Χριστῷ τῷ διὰ σὲ
σταυρωθέντι σαρκί.
Εἰ γὰρ ἑαυτοὺς ἐκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα, ὅπου ἡ
μεγάλη καὶ ἄπαυστος κατάκρισις.
Οἴκτειρόν με, Κύριε, διὰ τὴν εὐσπλαγχνίαν σου, καὶ σῶσόν
με διὰ μόνην τὴν σὴν ἀγαθότητα, πρεσβείαις τῆς παναχράντου ∆εσποίνης ἡμῶν
Θεοτόκου καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων·
ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Πηγή: Ορθόδοξοι
Πατέρες